Ponieważ prasa czasami nazywała Sir Nicholasa Wintona „brytyjskim Schindlerem”, takie określenie wydaje się całkowicie słuszne Jedno życie
A Lista Schindlera-lekkie. Oparta na świetnej roli podwójnego zdobywcy Oscara Anthony’ego Hopkinsa w roli 78-letniego humanitarysty, film skupia się na dwóch odrębnych okresach w życiu Wintona, w tym wcześniejszym, którego akcja rozgrywa się w przededniu II wojny światowej, kiedy stał się instrumentalistą w transporcie 669 dzieci, w większości żydowskich, z Pragi do Londynu, aby uciec przed pozorną nieuchronnością śmierci z rąk SS. Scenariusz powstał w oparciu o książkę biograficzną z 2014 roku, napisaną przez córkę Wintona, Barbarę, która niestrudzenie propagowała życie i dziedzictwo ojca aż do swojej przedwczesnej śmierci w 2022 roku.

Film rozpoczyna się pod koniec 1987 roku, kiedy Winton sprząta swoje domowe biuro i powraca do wydarzeń sprzed 50 lat. Wydarzenia te, przedstawione w retrospekcjach z udziałem 29-letniego bohatera granego przez Johnny’ego Flynna, szczegółowo opisują jego zaangażowanie w coś, co stało się znane jako Kindertransport. Po raz pierwszy odwiedza Czechosłowację w 1938 roku i jest zszokowany warunkami, w jakich żyją biedni (zwłaszcza dzieci). Po spotkaniu z Doreen Warriner (Ramola Garai), szefową praskiego biura Brytyjskiego Komitetu ds. Uchodźców z Czechosłowacji, oraz jej współpracownikami, Trevorem Chadwickiem (Alex Sharp) i Haną Hejdukovą (Juliana Moska), Winton rozpoczyna ambitny program ratowanie żydowskich dzieci poprzez transport ich pociągiem do Anglii i tymczasowe umieszczenie ich w rodzinach zastępczych do czasu osiągnięcia przez nie pełnoletności lub ponownego połączenia się z rodzicami. Istnieje jednak wiele przeszkód, a wśród nich najważniejsze są biurokratyczna biurokracja i wysokie koszty finansowe. W obliczu zbliżającego się potencjału wojny Winton zdaje sobie sprawę, że zegar tyka.

Do 1987 roku wszystko to było już daleko za Wintonem. On i jego żona Grete (Lena Olin) spodziewają się pierwszego wnuka. Jednak przeszukując pozostałości przeszłości, znajduje notatnik, który chce umieścić w bibliotece lub muzeum. To tworzy łańcuch wydarzeń, w wyniku których Winton pojawia się w popularnym brytyjskim programie telewizyjnym pt. To jest życie!, gdzie jego płaszcz anonimowości zostaje zdjęty i ponownie spotyka kilkoro dorosłych już dzieci, które pomógł uratować. Jego głównym żalem, podobnie jak Oskara Schindlera, jest to, że nie zrobił więcej. Przedstawienie Hopkinsa na temat żalu Wintona w tej sprawie jest bardziej stonowane niż przesadna interpretacja Liama ​​Neesona w filmie Stevena Spielberga.

Chociaż Lista Schindlera I Jedno życie łączy specyfika tematyczna i historyczna, są to filmy bardzo różne. Jedno życie to film bardziej powściągliwy, kontemplacyjny. W rzeczywistości można by zarzucić, że jest to zbyt zaniżone we wszystkich obszarach. Nie spędza zbyt wiele czasu w Europie lat 30. XX wieku i rezygnuje z przedstawiania okrucieństw. Szanse na napięcie i napięcie pozostają niewykorzystane. Retrospekcje, mimo że reprezentują sedno historii, sprawiają raczej wrażenie wstawek mających zapewnić tło. Materiał z lat 80. jest mniej interesujący i poświęca tyle samo czasu ekranowego, co za sprawą Hopkinsa. Film ma jeden moment, w którym poprawia się nastrój, ale potem zostaje w nim na dłużej; najwyraźniej reżyser James Hawes nie zdawał sobie sprawy, że optymalny czas na pożegnanie minął.

Sława Wintona stała się tematem dyskusji, odkąd w 1988 r. w ogólnokrajowej telewizji ujawniono jego rolę w Kindertransport. Niektórzy uważają, że prasa przypisała mu zbyt duże uznanie za akcję ratunkową, gdyż to członkowie Brytyjskiego Komitetu ds. Uchodźców z Czechosłowacji przejęli wszystkie ryzyko, podczas gdy Winton pozostał w Anglii ze swoją matką Babi (Helena Bonham Carter). Jest to kwestia, którą Winton porusza w filmie nieraz, próbując przypisać zasługi innym, z których wszyscy zmarli do 1988 r. (W większości wysiłków grupowych nagrodę otrzymuje ten, który żyje najdłużej). lwia część uwielbienia.)

Jedno życie sprawia wrażenie rodem z lat 90., kiedy wiele powściągliwych dramatów spoza USA było oglądanych przez wielbicieli domów artystycznych i bardziej żądnych przygód gości w multipleksach. Film nie jest ani efektowny, ani ostentacyjny. Opowiada historię w rzemieślniczy sposób, który pozwala widzom dowiedzieć się nieco więcej o głównej postaci i dlaczego jej życie zasługuje na pokazanie na dużym ekranie. Chociaż w dzisiejszym klimacie nie mamy zbyt wielu filmów tego typu Jedno życie nie jest najlepszą rzeczą, jaka wydarzyła się jak dotąd w 2024 r., niemniej jednak jej nadejście jest mile widziane.

One Life (Wielka Brytania/Stany Zjednoczone, 2023)