Jedzenie mniejszej ilości mięsa może pomóc w zapobieganiu otyłości u dorosłych z wysokim ryzykiem genetycznym
01 lutego 2024 r
2 minuty czytania
Kluczowe wnioski:
- Wskaźniki diety roślinnej nie pośredniczyły w powiązaniach między wielogenową oceną ryzyka otyłości a pomiarami składu ciała.
- Spożycie mięsa pośredniczyło w związku między oceną ryzyka wielogenowego a BMI.
Jak wynika z danych opublikowanych w czasopiśmie „Dieta zawierająca mniej mięsa” może być korzystna dla osób z wysokim ryzykiem genetycznym otyłości Otyłość.
„Odkryliśmy, że interesujące jest to, że chociaż ogólne przestrzeganie diety opartej na roślinach nie wydaje się mieć znaczenia w kontekście związku między genetycznym ryzykiem otyłości a skutkami związanymi z otyłością, pewne grupy żywności mogą mieć znaczenie” – Doktor Daiva E. Nielsen, profesor nadzwyczajny w Szkole Żywienia Człowieka na Uniwersytecie McGill, powiedział Healio. „Było to mięso i produkty pełnoziarniste, które uznano za mediatory ryzyka genetycznego otyłości, co oznacza, że częściowo przyczyniają się one do związku między wynikami ryzyka genetycznego otyłości a wynikami związanymi z otyłością. Niższe spożycie mięsa i wyższe spożycie produktów pełnoziarnistych wykazało korzystne wzorce zależności ze skutkami otyłości”.
Nielsen i współpracownicy uzyskali dane z badania CARTaGENE, w ramach którego badano czynniki genetyczne, środowiskowe i styl życia mające wpływ na zdrowie. Do badania włączono 2258 dorosłych w wieku od 40 do 69 lat, dla których dostępne były dane dotyczące genotypu i diety, a podczas obserwacji pobrano u nich BMI i obwód talii. Spożycie diety oceniano za pomocą kanadyjskiej adaptacji kwestionariusza historii diety amerykańskiego NIH. Trzy wskaźniki diety roślinnej oceniały, czy uczestnicy przestrzegają ogólnej diety roślinnej, zdrowej diety roślinnej lub niezdrowej diety roślinnej. Obliczono dwie skale ryzyka wielogenowego (PRS), PRS-Khera i PRS-Locke. BMI, obwód talii i procent tkanki tłuszczowej mierzono w ośrodkach oceny na początku badania. W trakcie obserwacji samodzielnie zgłaszano masę ciała i obwód talii.
Dorośli mieli niższe BMI (beta = –0,09), mniejszy obwód talii (beta = –0,09) i mniejszą zawartość tkanki tłuszczowej w organizmie (beta = –0,07) przy każdym wzroście o 1 U ogólnego wskaźnika diety roślinnej. Każdy wzrost o 1 U wskaźnika zdrowej diety roślinnej był również powiązany z niższym BMI (beta = –0,09), procentem tkanki tłuszczowej (beta = –0,08) i obwodem talii (beta = –0,11).
Wyższe wartości PRS w obu modelach wiązały się z wyższym BMI, procentem tkanki tłuszczowej i obwodem talii na początku badania i w okresie kontrolnym. Żaden z wskaźników diety roślinnej nie wskazywał na związek pomiędzy PRS a otyłością.
„Wyniki naszego badania sugerują, że większe przestrzeganie zdrowej (ale nie niezdrowej) diety opartej na roślinach jest powiązane z niższym BMI, obwodem talii i procentem tkanki tłuszczowej” – stwierdził Nielsen. „Zależność ta wydaje się być w dużej mierze niezależna od genetycznej oceny ryzyka otyłości, co sugeruje, że zdrowa dieta oparta na roślinach może być korzystna w zapobieganiu otyłości i leczeniu niej u wszystkich dorosłych”.
W obrębie grup żywności spożywanie większej ilości mięsa miało 2,26% wpływ mediacyjny na związek pomiędzy PRS-Khera a procentową zawartością tkanki tłuszczowej w organizmie (P = 0,01). W przypadku podziału ze względu na płeć, spożywanie większej ilości mięsa pośredniczyło w związku między PRS-Khera a BMI (efekt mediacji, 2,54%; P = 0,02) i obwód talii (efekt mediacji, 3,31%; P = 0,02) dla kobiet. Wśród mężczyzn spożywanie większej ilości produktów pełnoziarnistych pośredniczyło w związku pomiędzy PRS-Khera i BMI (efekt mediacji, 2,06%; P = 0,007), procent tkanki tłuszczowej (efekt mediacji, 3,19%; P = 0,006) i obwód talii (efekt mediacji, 2,74%; P = 0,006).
„Otyłość to skomplikowana choroba” – stwierdził Nielsen. „Czynniki genetyczne przyczyniające się do otyłości mogą wchodzić w interakcje z różnymi czynnikami stylu życia, zwłaszcza dietą. Konieczne są dalsze badania, aby lepiej zrozumieć strategie żywieniowe, które mogą być skuteczniejsze w promowaniu zdrowego kontrolowania masy ciała wśród osób z wyższym genetycznym ryzykiem otyłości. Badania interwencyjne oceniające skutki ukierunkowanych strategii żywieniowych w zależności od stopnia ryzyka genetycznego otyłości będą bardzo cenne dla pogłębiania wiedzy na ten temat”.
Po więcej informacji:
Doktor Daiva E. Nielsen, można się skontaktować pod adresem daiva.nielsen@mcgill.ca.
