Jerrod Carmichael na Złotych Globach 2023.
Zdjęcie: Rich Polk/NBC za pośrednictwem Getty Images

Nagrany przez NBC klip otwierający monolog Jerroda Carmichaela podczas rozdania Złotych Globów zaczyna się kilka sekund od standardowego „Witamy na 80. dorocznym rozdaniu Złotych Globów”, ale w pierwszych chwilach, gdy kamery włączyły transmisję na żywo do sali balowej o 20:00 czasu wschodniego i Carmichael wyszedł , jego pierwsze słowa brzmiały tak naprawdę: „Rozstrzygnij się! Uregulować, uregulować, uregulować. Ludzie z tyłu. Bądźmy tu trochę cicho, wszyscy. Szedł przez scenę jak doświadczony nauczyciel z liceum, próbujący odzyskać kontrolę w pierwszej klasie po przerwie obiadowej, czekając, aż hałaśliwa grupa zejdzie do jego poziomu energii, zamiast próbować ich przegadać. Ale nauczyciel na tym stanowisku wie, że ma czas: ostatecznie będzie miał długie relacje z tymi uczniami i będzie mógł sobie pozwolić na zdobycie ich uwagi dzięki cichej sile. Kłopot Carmichaela polegał na tym, że Globy nigdy nie zamierzały dać mu czasu.

Otwierający, siedmiominutowy monolog Carmichaela był najbliższy nastrojowi, który zdawało się, że stand-up chciał wprowadzić Globes. Był to sposób szczerego ujawnienia, w którym dążył do stworzenia poczucia intymności z publicznością, szybko wymieniając imiona wszystkich słoni w pokoju, ale przede wszystkim odmawiając przekształcenia ich w łatwe, lekceważące żarty. — Powiem ci, dlaczego tu jestem. Jestem tutaj, ponieważ jestem czarny” – powiedział. „Nagrody Złotych Globów nie zostały wyemitowane w zeszłym roku, ponieważ Hollywoodzkie Stowarzyszenie Prasy Zagranicznej – które, nie powiem, było organizacją rasistowską, ale nie miało ani jednego czarnoskórego członka, dopóki nie zmarł George Floyd”. Gdzieś w pokoju głosy zachichotały ze śmiechu i były pierwszym krokiem w kierunku osiągnięcia przez Carmichaela czegoś interesującego: intymnej niezręczności ujawnionej znajomym tupotem nagród. W końcu, gdy Carmichael od niechcenia usiadł na stopniach sceny i zaczął opowiadać historię swojego udziału w programie, doszedł do dźwięku, który wydawał się najbardziej zainteresowany próbą wywołania. Przez kilka chwil, kiedy Carmichael zatrzymywał się między wierszami, w pokoju panowała cisza.

Dla gospodarzy rozdania nagród i większości krótkich zestawów komediowych cisza jest wrogiem. Milczenie to brak aprobaty. Cisza to zatrzymany rytm, martwy pokój, poziom energii spadający do nieodwracalnego dna. Celowe milczenie wykonawcy jest domeną jednoosobowego show i długiej, komediowej osobistej refleksji, a czy wiesz, o czym nie są w historii słynne, nasączone alkoholem Złote Globy jako rozdanie nagród? Głęboka introspekcja wywołana wrażeniem, że wszyscy w pokoju są razem w ciszy, uwięzieni przez naleganie jednej osoby na naciskanie hamulców. Ale jak Carmichael wielokrotnie demonstrował w swojej pracy, docenia aprobatę, ale ostatecznie jest tak samo zainteresowany tym, co dzieje się, gdy ludziom, którzy oczekują komedii, odmawia się wszelkich łatwych rynków zbytu. Fani Carmichaela włączyliby Globes, wiedząc, że zarobił 8program specjalny, który celowo demontuje śmiech publiczności, a ostatnio Rotanielaktóry zaczyna się jako stand-up, a następnie stwarza widzom okazję do zadania sobie pytania, co to za komedia jest. Ale na gorsze (i na lepsze, bo ostatecznie Carmichael chciał te milczenia), duża część widzów Globes w sali i widzów w domu nie była przygotowana na jego całkowity brak zainteresowania zwykłym formatem monologów z nagrodami.

Opisał swój proces zgadzania się na prowadzenie programu: jego „moralny, rasowy dylemat” związany z robieniem tego, ile dostał (podobno pół miliona dolarów, co jest wiele więcej niż Wanda Sykes powiedziała Jimmy’emu Kimmelowi, że zapłacono jej za Oscary w 2022 r.), oraz jego odmowa spotkania jeden na jednego z prezesem HFPA. „Albo co? Czy zamierzają mnie zwolnić? – powiedział Carmichael. „Nie mieli czarnego gospodarza od 79 lat. Wystrzelą pierwszego? Jestem niezniszczalny”. Tłum trochę się śmiał, ale nie był to spokojny śmiech. W ciągu kilku odcinków w ciągu pierwszych siedmiu minut Carmichael stworzył rozdanie nagród, do którego zdawał się dążyć: kameralny program, odpychający i przezabawny, a także program, który w swej istocie koncentruje się głównie na jego własnej obecności jako jego gospodarz. To naprawdę imponujące, że Carmichaelowi udało się wciągnąć którąkolwiek z tych hałaśliwych ceremonii do swojej celowo wytrąconej z równowagi przestrzeni pełnej uwagi.

Ale potem, jak Kopciuszek o północy lub pracownik, którego nie można zwolnić, który nagle przypomniał sobie, że nadal musi wykonywać swoją pracę, Carmichael musiał wrócić do prowadzenia gali rozdania nagród. „Patrzę na ten pokój i widzę wielu utalentowanych ludzi – na przykład ludzi, których podziwiam, ludzi, którymi chciałbym być” – powiedział. „To wieczór, w którym możemy świętować i myślę, że ta branża zasługuje na takie wieczory”. To było nagłe przejście, nagły apel do przyzwoitości, który w jakiś sposób zasugerował, że wszyscy powinni być szczęśliwi nie z powodu HFPA, ale jakoś pomimo nich. Nieważne, że przez resztę wieczoru zwycięzcy z zapartym tchem dziękowali HFPA za ich uwagę i że w żadnym momencie nikt nie sugerował, że wszystkie ceremonie wręczenia nagród powinny zostać odwołane, ponieważ ta była. Carmichaelowi udało się na chwilę zatrzymać przedstawienie, ale nie mógł się powstrzymać, ale w końcu przyznał się do najstarszego i odrażającego truizmu, że przedstawienie musi trwać.

Gdyby to był całkowity wkład Carmichaela, zabawny dysonans tych dwóch motywacji mógłby pozostać w uderzającej równowadze. Poza tym, że Carmichael musiał od czasu do czasu wracać, aby przedstawić nowych prezenterów, besztać ludzi na Twitterze za złość, że pianistka Chloe Flower ucinała przemówienia akceptacyjne, i debiutować piękny nowy strój zmienia się co kilka przerw reklamowych. Niejednokrotnie wydawał się zdezorientowany lub lekko zirytowany, że sala poświęca mu tak mało uwagi, raz po raz prosząc słuchaczy o ułożenie się lub zajęcie miejsc. W jednym powrocie z przerwy reklamowej Carmichael znajdował się na środku pokoju, spoglądając z boku na osobę z ochrony, jakby chciał, aby pomogli mu uspokoić stale narastającą wrzawę. Wydawało się, że chce wrócić do pokoju tak, jak go opuścił: cichy, niepewny, zabrany ze sobą, niespokojny o niego. Kule nie miały do ​​tego cierpliwości i nigdy nie miałyby. Pamięć zmysłowa dla radości z nagród jest zbyt silna, a mechanizmy gratulacji są zbyt silne — zwłaszcza gdy są napędzane przez pokój pełen ludzi, którzy chcą być po prostu normalni i butelki sponsorskiego Moët.

W miarę jak serial się kręcił, Carmichael radził sobie lepiej w momentach, gdy wślizgiwał się w ostrzejsze uderzenia – jak jego żart o tajemniczo zaginionej scjentolog Shelly Miscavige. To mógł być niezwykły cel, ale to Carmichael działał w bardziej znanym podręczniku gospodarza Globes: Pokaż się, zrób żart, który wyraźnie przypomina żart, wyjdź ze sceny w lewo. Publiczność wstrzymała oddech, ale było to westchnienie przyjemnego oburzenia, a nie cichej ostrożności. Pod koniec, jakakolwiek dziwna, charakterystyczna magia Carmichaela, którą zbudował w tym otwarciu, rozproszyła się i stały się Złotymi Globami, którymi zawsze miały być: rozdanie nagród – ni mniej, ni więcej.