Bombaj: Oryginalny „Mały Mistrz” indyjskiego krykieta kończy dziś 75 lat. Przez lata zmierzył się z jednymi z najzacieklejszych szybkich graczy bez kasku, zyskał szacunek dla Indii dzięki swoim wyczynom, stał się ikonicznym komentatorem i nigdy nie przestał kochać tej gry. A kiedy już znajdzie chwilę czasu, nie kocha niczego bardziej niż inspirowanie nowego pokolenia krykiecistów. Pomaga mu to pozostać aktualnym nawet w 2024 roku.

Fragmenty rozmowy z legendą:

Kamienie milowe są ważną częścią krykieta. Dotykasz jednego z nich w prawdziwym życiu, obchodząc swoje 75. urodziny. Jak się z tym czujesz?

Kiedy grałem, nie wiedziałem nawet, kiedy osiągnę 75. Przy 50-tce ludzie bili brawo. Kiedy jesteś bliżej 100-tki, pojawia się oczekiwanie. Przy 75-tce, gdybyście mi nie powiedzieli, nie wiedziałbym nawet, że osiągnąłem 75-tkę.

Indyjska drużyna krykieta podarowała Ci idealny prezent urodzinowy w postaci Mistrzostw Świata T20…

Och, nie mogłem prosić o lepszy prezent urodzinowy niż ten, który dali mi Rohit Sharma i jego chłopcy. Nadal jestem na haju. Ludzie pytają mnie, czy jestem wniebowzięty. Nie, nadal jestem na orbicie. Konsekwencja, którą pokazali nawet na Mistrzostwach Świata ODI i teraz ponownie. Każda drużyna, która gra tak dobrze, musi być najlepsza. A to drużyna Indii. Moja drużyna, twoja drużyna.

W przeciwieństwie do dzisiejszych czasów, indyjska rada krykietowa nie była silna w czasach, gdy grałeś. Dla wielu graczy było to niemal przerażające, ale zawsze zajmowałeś stanowisko…

Nie było łatwo, ponieważ otrzymywałeś rzuty, które były tak bardzo korzystne dla szybkich graczy. Dlatego dzisiaj, gdy narzekają na rzuty przyjazne spinowi, to mnie to śmieszy. Ludzie szybko zapominają. Teraz mamy szybkich graczy, więc takie rzuty nie są przygotowane. Nawet wtedy, gdy pojawił się Kapil, musieli myśleć. Ale gdy grałeś dla Indii, nie chciałeś zrobić kroku wstecz w konfrontacji. Nie inicjowaliśmy, ale oddawaliśmy. Byliśmy pokoleniem po uzyskaniu niepodległości i nie było żadnego podziwu dla Brytyjczyków ani Australijczyków. Był podziw, gdy grali dobrze.

Czy możesz nam powiedzieć, co wyjaśnia Twoją radość życia w wieku 75 lat?

Jestem tym, kim jestem, dzięki krykietowi. Nadal uwielbiam oglądać, jak grają inni, a możliwość rozmowy o grze to błogosławieństwo. W chwili, gdy uznam, że oglądanie jest nudne, przestanę. Ale na razie nadal czekam na nową magię od Jasprita Bumraha lub pałkarza, za każdym razem, gdy idę na stadion.

Spędziłeś dwa razy więcej czasu na komentowaniu niż w czasach gry. Jak udało ci się pozostać istotnym przez tak długi czas?

Wraz z rozwojem gry w krykieta T20, trzeba spojrzeć na nią z zupełnie innej perspektywy. W krykiecie T20 nie ma cichych overów, chyba że masz rzucającego takiego jak Bumrah. Ponownie, w przypadku Bumrah, każda piłka jest wydarzeniem – odbiciem, wolniejszym yorkerem, szybkim yorkerem, piłką przychodzącą, piłką wychodzącą. To sprawia, że ​​jesteś czujny i zaangażowany w grę w miarę jej rozwoju. Jestem zafascynowany uderzeniami, które wykonują chłopcy – scoop, ramp, switch hit. Wiem, że wiele osób z mojego pokolenia nie lubi T20. Ale absolutnie kocham to za rozrywkę, jaką zapewnia. Dlatego czuję się komfortowo, komentując również w tym formacie.

Anglia próbowała też zagrać kilka z tych zagrań w krykiecie testowym, co nie zadziałało w Indiach. Ale tobie się to podobało, póki trwało…

Ponieważ grali w inną odmianę krykieta. Tak, znaleźli mecz w drużynie Indii, która wyciągnęła wnioski po pierwszym teście ostatniej serii. Nie byli w stanie tego wdrożyć. Ale kiedy już to robili, było to zabawne. To było jak pójście na całość, nawet gdy miałeś zostać przewrócony.

Kiedy patrzysz na krykieta testowego, tylko Indie, Anglia i Australia grają serie pięciu testów. Czy szklanka jest do połowy pełna czy pusta w przypadku krykieta testowego?

Patrzę na to jako na półpełne. Ponieważ tylko te kraje mają dziś talent, energię i zasoby, aby grać we wszystkie formaty gry. Inne zarządy nie mają takich możliwości. Dzisiaj, tylko wtedy, gdy te kraje grają, test krykieta cię ekscytuje.

Widzieliśmy przyjęcie, jakie otrzymali indyjscy zwycięzcy Pucharu Świata w zeszłym tygodniu w Mumbaju. Czy zadziwia cię oglądanie miłości, jaką daje indyjski fan krykieta?

Krykiet to jeden ze sportów, który od lat jest w sercach Hindusów. Filmy, które widziałem, jak zwykły człowiek stawia czoła pogodzie, tylko po to, by zobaczyć autobus wiozący graczy, były wzruszające. To błogosławieństwo dla indyjskiego krykieta z góry. Kiedy wróciliśmy po zwycięstwie z Anglią w 1971 roku, nasze świętowanie było bardziej stonowane. Świętowanie Pucharu Świata T20 w 2007 roku było wspaniałe. Po zwycięstwie w Pucharze Świata ODI w 2011 roku ulice Mumbaju zostały zablokowane, dobre 4-5 godzin po zwycięstwie.

Czy mógłbyś nam opowiedzieć coś o swojej wieloletniej działalności filantropijnej?

Jestem bardzo zaangażowany w fundację Heart To Heart, gdzie wykonujemy bezpłatne operacje dzieciom cierpiącym na wrodzone wady serca, z których większość pochodzi z sektorów o trudnej sytuacji finansowej. Nasz wskaźnik sukcesu wynosi prawie 99 procent. Inną jest fundacja CHAMPS, gdzie pomagamy tym olimpijczykom, którzy musieli zmagać się z problemami finansowymi po przejściu na emeryturę.

Wszyscy czekają na Twoją książkę o technicznej stronie krykieta?

(Śmiech) Technika z wczesnych dni… Mam na myśli, że nadal istnieje, ale dodano nowe warstwy. Ktoś, kto grał we wszystkie te formaty, dziś potrafi pisać. Może Sachin (Tendulkar) potrafi pisać.