Theda Hammel, debiutująca reżyserka pełnometrażowa, patrzy prosto w słońce koronacyjnego lata 2020 r. – PPE, GrubHub, leniwe liberalne gesty i tak dalej – w „Pozycjach stresowych”.

W tej komedii o wariatach z Brooklynu (Neon, 16 kwietnia), której akcja rozgrywa się w okolicach weekendu 4 lipca tego roku, prosi nas o ponowne przeżycie dni, gdy chowaliśmy się w miejscu i uderzaliśmy w garnki i patelnie w geście solidarności z pracownikami służby zdrowia, nie robiąc nic innego poza wpatrywaniem się w pępek nasze własne nieszczęście w pomieszczeniu. Z rozmownym zespołem prowadzonym przez Johna Early w roli Terry’ego, otwartą raną próżniaka zmagającego się z przepukliną dysku i ciągłym rozstaniem z mężem, „Stress Positions” na papierze brzmi jak indie związane z koronawirusem, które chcielibyśmy zignorować, aby nie ponownie wywołać traumę. Ale podczas gdy wiele filmów reagujących na COVID, które widzieliśmy w 2020 roku, było przywiązanych do Zooma, „Stress Positions” trafia prosto w „piekielne usta” (słowa Early w wywiadzie dla IndieWire) chwil spędzonych na Zoomie.

IndieWire rozmawiało z Early i Thammelem oczywiście przez Zoom, gdzie gwiazdę i scenarzystę/reżysera/gwiazdę łączyła ta sama intensywna chemia, co na ekranie, podobnie jak podczas premiery filmu w Sundance w 2024 r. W „Stress Positions” Thammel gra najlepszą przyjaciółkę Terry’ego, Carlę, pracownicę ciała, która samodeprecjonuje swoją transseksualność – co stanowi wielki kontrast dla bratanka Terry’ego z pokolenia Z, Bahlula (Qaher Harhash) z Maroka, rekonwalescencji w kamienicy Terry’ego po złamanej nodze i coraz jaśniej kwestionuje swoją tożsamość płciową. (Hammel jest współautorem scenariusza filmu z Faheemem Alim, który gra dostawcę Grubhuba, który wprowadza nową zmianę w ich życiu.)

„Pozycje stresowe” to mocna paszkwila na temat fałszywej sprawiedliwości społecznej po 11 września (starsi Bahlula nawet nie wiedzą, gdzie jest Maroko na mapie, ale mają wiele do powiedzenia na temat jego pozycji geopolitycznej na świecie) i queerowego zawłaszczania ( Dziewczyna Carli, Vanessa, ukradła historię jej transpłciowego życia do bestsellerowej powieści Vanessy). Ale film trzyma się mocno i jest świadomy nawet wśród długich i ogólnie celowo wprowadzających w błąd dialogów na temat imigracji, globalizacji, seksualności i rasy. „Pozycje stresu” wypaczają język i gesty, na które wszyscy wpływamy, próbując poruszyć polityczny wir polityki tożsamości, będąc jednocześnie wyjątkowo włączającą komedią na swoich własnych warunkach.

Wywiad ten został skrócony i zredagowany dla przejrzystości.

IndieWire: Czy obawiałeś się, że film będzie objęty blokadą związaną z pandemią COVID? „Stress Positions” bada, jakie rodzaje filmów niezależnych jesteśmy przyzwyczajeni do oglądania na festiwalach od 2021 roku, a także rodzaje filmów, których widzowie mogą chcieć unikać.

Theda Hammel: Najlepszą odpowiedzią na to pytanie może być to, że ten film nie został napisany po to, by powstać. Fakt, że powstał, był dla mnie, a może i Johna, ogromnym zaskoczeniem. Niestety, kiedy film był w ruchu, nie miałem czasu, aby to przemyśleć. Nie widziałem wszystkich filmów o COVID, jakie kiedykolwiek powstały, ale dostrzegłem kilka tendencji. Istnieje na przykład tendencja do filmów francuskich kręconych w tym okresie, w których ludzie po prostu noszą maski, chodzą do szkoły, noszą maskę i wracają do domu, a ich mamą jest Juliette Binoche lub coś. Jest inny, bardziej dźwięczny film w amerykańskim stylu, taki jak ten z Anne Hathaway [“Locked Down“] to była para, która podczas izolacji zdecydowała się na napad, aby uratować swoje chore małżeństwo. [‘Stress Positions’] to naprawdę nie jest film chwytliwy. To tak, jakby: „Człowiek załamuje się, próbując ugotować jedzenie”. Byłem zbyt naiwny, jeśli chodzi o rynek [to think about it].

John Early: W tamtym czasie panowała naprawdę intensywna paranoja, rodzaj paranoi związanej z Covid-19, która bardzo szybko ustąpiła miejsca paranoi społecznej polegającej na dobrowolnej wzajemnej inwigilacji wszystkich pod kątem praktyk związanych z COVID, ale także pod względem rodzaju postaw politycznych, języka . Jak powiedziałeś [with other movies out of COVID], stereotyp dotyczył relacji na Zoomie. Wydawało się, że wszyscy przechodzimy przez coś tak ważnego i żadna sztuka tamtego momentu nie wydawała się trafiać bezpośrednio w piekielne usta tego, co faktycznie czuliśmy. I pomyślałem, że film Thety dobrze spisał się, nawet na poziomie scenariusza, ujmując ten egzystencjalny terror. To było dla mnie coś nowego.

Szczegóły izolacji stają się bardziej odgłosami otoczenia, takimi jak uderzanie w garnki i patelnie pracowników pierwszej linii, które w pewnym momencie zamieniło się w pusty gest latem 2020 r.

Hammel: To idealne rozwiązanie liberalne w tym sensie, że nie przestaniemy zamawiać jedzenia do naszych domów. Będziemy narobić dużo hałasu dosłownie za oknem. Wystawiamy się przez okno i narobimy dużo hałasu o tym, jak bardzo jesteśmy wdzięczni tym ludziom, którzy płacili bardzo niskie pensje, że w czasie pandemii wyszli i przynieśli nam frytki.

W filmie jest świetny moment, gdy Bahlul pyta Carlę, dlaczego się zmieniła, a ona odpowiada coś w stylu: „Chciałam się zabić i to pomogło”.

Hammel: Bahlul mówi: „Ale w środku czułeś się kobietą”, a ona odpowiada: „Chciałam się zabić i to mi pomogło”. Myślę, że to w dużej mierze prawda, łącznie z kobietami cis. Wielkim odkryciem dyskursu płciowego prowadzonego przez ostatnie 15 lat jest to, że każdy, kto zagląda w głąb siebie, być może nie odczuwa pozytywnego „tak” w odniesieniu do jakiejkolwiek tożsamości, że może odczuwać „nie”. Być może tożsamość transkobieca jest wynikiem spojrzenia w głąb siebie i stwierdzenia: „Nie, to nie to. Nie męskość. To nie jest gejowska męskość, nie coś takiego, i jeśli będę musiał pozostać w tej pozycji jeszcze przez sekundę, to się zabiję” – a znalezienie tej zmiany naprawdę pomaga. Te aspekty kobiecości naprawdę pomagają i żeby to mogło stanowić esencję kobiecości, żeby kobiecość nie patrzyła w głąb siebie i nie mówiła: „Tak się czuję”. Może to być negacja. Może jestem zbyt pretensjonalny, ale sposób, w jaki Carla to mówi, jest zgodny z moim doświadczeniem.

John, tuż przed rozpoczęciem kręcenia filmu, który został dla ciebie napisany, a w którym Terry cierpi na ból pleców, przeszedłeś operację kręgosłupa. Jak byłeś w stanie zagrać te wszystkie fizyczne komedie w swoim stanie?

Early: I to jest warunek, i dziękuję! Zamierzam o tym porozmawiać za pomocą IndieWire. Świadomość przepukliny! Moje problemy z plecami były błogosławieństwem i przekleństwem. Wsteczne wątki są bardzo fascynujące i oczywiście zawierają w sobie bardzo duży element psychologiczny, który sprawia, że ​​dokładnie taką postać chcę zagrać. W tego typu postaciach jest coś ze mnie. Upadek spowodowany kontuzją pleców jest charakterystyczny dla całej sprawy Terry’ego. Byłem podekscytowany, ale także przerażony, ponieważ byłem świeżo po operacji kręgosłupa, ale udało nam się. Mieliśmy koordynatora kaskaderów i mieliśmy ochraniacze. Theda była wobec mnie bardzo ostrożna. Chciałem kontynuować, a Theda powiedziała: „Myślę, że nam się udało”. To było bardzo słodkie. Jeśli pojawi się szansa zrobienia czegoś fizycznie zabawnego, skorzystam z niej, nawet jeśli narazi mnie to na ryzyko.

Hammel: Kontuzja pleców, której doświadcza John, ja też ją mam, jest to dobre dla tej postaci w tym sensie, że jest to bardzo poważny, silny ból. To takie nieczułe na świat. Nikogo nie obchodzi nic mniej niż Twój ból pleców, przez który możesz cierpieć z bólu. Byłoby lepiej, gdybyś stracił jakąś kończynę albo miał okropne oparzenie na twarzy, wtedy ludzie by ci współczuli. Ale kiedy mówisz: „Bolą mnie plecy, nie mogę się ruszać”, ludzie odpowiadają: „No dobrze, co robisz później? Wychodzimy. Co jest z tobą nie tak?”

„Stress Positions” będzie można oglądać w wybranych kinach od 19 kwietnia w Neon.