Pani Randolph wyłoniła się z zapomnienia – ma na swoim koncie m.in. występ w reklamie gum Clorets i sztuce „Ladies Night in a Turkish Bath” – aby dołączyć do obsady „The Honeymooners”, jednego z najpopularniejszych seriali komediowych wszechczasów czas. Była jego ostatnią żyjącą członkinią.

„The Honeymooners” rozpoczął się w 1951 roku jako skecz w programie rozrywkowym sieci DuMont Jackie Gleasona „Cavalcade of Stars” i przedstawiał dwóch przyjaciół robotników, ich plany szybkiego wzbogacenia się oraz zirytowane, ale ostatecznie wybaczające żony.

Gleason wcielił się w Ralpha Kramdena, kierowcę autobusu i tchórza, który od zawsze snuł niedopracowane plany ucieczki z obskurnego mieszkania i życia za kierownicą. Art Carney to Ed Norton, jego tępy sąsiad z góry i wspólnik w zbrodni o gumowych kończynach. Audrey Meadows wcieliła się w Alice Kramden, która wiecznie polewała zimną wodą plany swojego porywczego męża, podczas gdy Trixie pani Randolph rzucała równie świdrujące spojrzenie na niepraktyczne ambicje jej małżonka.

„Można wyciągnąć mężczyznę z kanału” – mówi o swoim mężu, „ale nie można wyciągnąć ścieków z mężczyzny”.

Skecze, trwające około 10 minut, były kontynuowane w programie CBS „The Jackie Gleason Show” w latach 1952–1957, a w latach 1955 i 1956 stały się samodzielnym, półgodzinnym serialem komediowym zatytułowanym „The Honeymooners” w telewizji CBS. Późniejsze wcielenia, głównie w formie skeczu formie, kontynuowany w latach 70. w CBS, ale z innymi aktorkami grającymi żony.

Radio i telewizja od dawna były polem bitwy między małżonkami, którzy wymieniali się obelgami, a następnie pocałunkami. Jednak „Miesiąc miodowy”, którego akcja rozgrywa się głównie w brudnej kuchni w kamienicy Kramdenów, wyróżniał się w czasach, gdy telewizja zwykle wychwalała mądrych patriarchów i prowadzącą czyste życie rodzinę nuklearną z przedmieść, jak na przykład w „Ojciec wie najlepiej”, „Przygody Ozzie i Harriet” oraz „Zostaw to Beaverowi”.

Nawet w „I Love Lucy” szalone mieszkanki Manhattanu z klasy średniej grane przez Lucille Ball i Vivian Vance były generalnie stawiane na swoim miejscu przez swoich mężów.

„Alice i Trixie to dwie potężne postacie, które Audrey Meadows i Joyce Randolph odegrały w bardzo postępowy sposób i które nie wykazują subtelności w mówieniu nam, kim są błazny, a kim szefowie” – powiedział badacz popkultury Robert Thompson z Uniwersytetu Syracuse. „Nie musisz czytać między wierszami, żeby zobaczyć, kto tak naprawdę rządzi domami Kramdenów i Nortonów.

„Chociaż Ralph i Ed przewodzili zamkom, w których uważali się za królów” – dodał – „byli najwyraźniej obiektem żartów. „Miesiąc miodowy” był w pełni świadomy faktu, że to dwie żony rządzą i powstrzymują swoich idiotycznych mężów od robienia idiotycznych rzeczy. Dziś byłoby to niczym w przypadku seriali takich jak „King of Queens” i „Wszyscy kochają Raymonda”, ale w latach pięćdziesiątych było to dość radykalne.

„Miesiąc miodowy” był także jednym z kilku seriali komediowych o klasie robotniczej – w tym „Życie Rileya” i „Rodzina Goldbergów” – które utorowały drogę późniejszym komediom dla robotników, takim jak „Wszyscy w rodzinie”, „Laverne i Shirley” ” i „Roseanne”. Ponadto Alice i Trixie stworzyły modelkę dla Betty i Wilmy w „Flintstonowie”, kreskówce, której akcja rozgrywa się w czasach prehistorycznych i przedstawiała domy prawdopodobnie jeszcze bardziej spartańskie niż obskurne mieszkanie Kramdenów.

Serial komediowy „The Honeymooners”, który wyemitowano w latach 1955 i 1956, początkowo cieszył się słabymi oglądalnościami i trwał tylko 39 odcinków. Później nazwane „Classic 39” zostały uwiecznione w dystrybucji rozpoczynającej się w latach 70. XX wieku. Skecze z programu rozrywkowego „Młodzicy”, początkowo trudne do rozpowszechniania ze względu na krótszy czas emisji, ostatecznie zostały oznaczone i opakowane jako „Zaginione odcinki”.

Pani Randolph, która na początku lat 60. w dużej mierze wycofała się z showbiznesu, aby zająć się domem, stwierdziła, że ​​nie otrzymuje żadnego dodatkowego wynagrodzenia od konsorcjum „Classic 39”, ale pobiera tantiemy za „utracone” programy.

Joyce Virginia Sirola urodziła się 21 października 1924 roku w Detroit. Jej ojciec, imigrant z Finlandii, był rzeźnikiem, który nie pochwalał fascynacji swojej córki filmem i aktorstwem. Jednak za namową matki uczęszczała do szkoły mowy i dramatu w Detroit, a następnie w 1943 roku wyjechała do Nowego Jorku. (Powiedziała, że ​​zmieniła nazwisko na Randolph, ponieważ reżyserzy castingu myśleli, że Sirola jest Włoszką i ciągle proszono ją tylko o zagranie tych ról. )

Zwróciła na siebie uwagę Gleasona jako zastępczyni Elaine Stritch, która była pomysłodawcą roli Trixie. Pani Randolph przedstawiła bardziej zdrową interpretację postaci granej początkowo jako była tancerka burleski. Meadows wkrótce zastąpił Perta Keltona w roli Alice.

W wywiadzie dla Fundacji Akademii Telewizyjnej w 1999 roku pani Randolph powiedziała, że ​​niewiele pamięta z czasu spędzonego w „The Honeymooners” ze względu na zawrotne tempo ich pracy – „szybkie tempo, bardzo mało czasu na kontakty towarzyskie, w sam raz na to, by czytaj i zapamiętuj wiersze.” Opisała Gleasona jako postać energiczną – wesołą lub w „czarno-irlandzkim nastroju” – a Carneya jako nieśmiałego i cichego („Sztuki się nie poznaje”). Gleason zmarł w 1987 r., Meadows w 1996 r., a Carney w 2003 r.

Po opuszczeniu programu pani Randolph coraz bardziej aktywnie współpracowała z Lambs Inc., teatralnym klubem towarzyskim. Jej mąż, dyrektor ds. marketingu Richard Lincoln Charles, był prezesem tej organizacji. Zmarł w 1997 roku.

Wśród ocalałych jest syn z West Palm Beach na Florydzie.

W późniejszych latach pani Randolph piastowała dwór w Sardi’s, wodopoju na Broadwayu, popijając swój ulubiony napój składający się ze szkockiej whisky z mlekiem Dewar’s – nazywany Białym Cadillakiem. Nawet pół wieku po opuszczeniu „The Honeymooners” była często rozpoznawana przy barze przez zagorzałych fanów. Zapytana o autograf, uśmiechnęła się uprzejmie i bagatelizowała znaczenie swojej roli w programie. „To byli inni” – powiedziała. „Nie ja.”

„Rozmawiam ze wszystkimi” – powiedziała New York Times w 2007 roku. „Nie możesz być hoity. … Wiem, że tak naprawdę chcą imienia Trixie Norton. Więc i to podpisuję.”