Widząc sprytny dramat griftera Oszust przypomniało mi, jak rzadko spotykamy tego rodzaju sprytną grę w kotka i myszkę, która może należeć do gatunku noirish, ale tak naprawdę polega na zanurzeniu się w świecie pełnym postaci, które ujawniają fragmenty swojego życia, które zmieniają się z chwili na chwilę. Jest to rodzaj filmu, który uważam za niezwykle trudny do zrecenzowania, ponieważ jego ostatecznym sukcesem dla widza jest po prostu obserwowanie, jak rozwija się, rytm po rytmie, nigdy nie wiedząc dokładnie, dokąd zmierza, ale wciąż przyklejony do ekranu, aby się dowiedzieć.

Prawie każdy rodzaj prawdziwych szczegółów wymagałby ostrzeżeń o spoilerach, więc po prostu mi zaufaj. Dzięki wyjątkowemu zespołowi aktorów, którzy umiejętnie unikają zdradzania ciągle zmieniających się poczynań swoich śliskich postaci, sprytny i precyzyjny scenariusz Briana Gatewooda i Alessandro Tanaki oraz bezpośredni reżyser Benjamin Caron (Korona) w triumfalnym debiucie fabularnym, Oszust przypomina ci, jak bardzo tęskniliśmy za rozrywką dla dorosłych średniej klasy, kiedy wszystko jest w porządku.

Najlepsza rada, jaką mam, to po prostu iść z tym, nawet jeśli film, który myślisz, że jest ustawiany od pierwszych sekwencji, nie jest tym, który nakręcili. Od razu poznajemy Toma (Justice Smith), prostego sprzedawcę księgarni w Nowym Jorku, który spotyka klienta (Briana Middleton), którego wyraźnie lubi, gdy prezentuje egzemplarz pierwszego wydania książki. Jane Eyre i pomaga jej znaleźć idealny prezent dla szefa. Kolejne przypadkowe spotkanie później tego dnia prowadzi do kolacji i początkującego romansu. Wkrótce ton ich nowego związku nieco się zmienia, gdy opisuje pewne problemy finansowe, które ją w tej chwili przytłaczają. Kiedy zgłasza się na ochotnika, by ją wykupić, opiera się, ale ostatecznie zgadza się na znaczną pożyczkę.

Napisany w nieliniowym stylu i oddzielony rozdziałami oznaczonymi na ekranie imionami postaci, punkt ciężkości ciągle się zmienia, gdy obserwujemy rozwój wydarzeń, a ostatecznie przeplata się, gdy historia zatacza zwroty akcji, a następnie wraca z powrotem. Poznajemy Maxa (Sebastian Stan), odnoszącego sukcesy oszusta, który ma talent do osiągania wielkich wyników. Pod jego opieką poznajemy Sandrę (Middleton), spłukaną, uzależnioną od narkotyków młodą kobietę na zwolnieniu warunkowym, która w Pigmalion– podobnie jak moda, zmienia się w kogoś zupełnie innego, wciągając ją w swoje nielegalne intrygi. To wszystko ostatecznie prowadzi do jego własnych powiązań rodzinnych, a jego matka (Julianne Moore) jest teraz zaangażowana w pełen miłości związek z Richardem Hobbesem (John Lithgow), miliarderem zarządzającym funduszem hedgingowym, którego natychmiast obraża jako „starego”, ku jej obrzydzeniu.

To właśnie te pięć postaci, które na swój sposób mogą nie być tym, za kogo się wydają, przynajmniej na pierwszy rzut oka. Wszyscy, może z wyjątkiem Hobbesa, mają do czynienia z takim czy innym oszustwem w sposób, o którym lepiej tu nie wspominać. Tytuł filmu może dać nam wskazówkę, jeśli wiesz, kim jest „ostrzejszy”. Wygoogluj to. Ale właśnie wtedy, gdy masz „aha!” chwili ci filmowcy mają inne asy w rękawie.

Wielkie propsy dla tej wspaniałej obsady. Moore, która produkuje po raz pierwszy, dobrze wie, kiedy to czyta, i natychmiast uczepiła się scenariusza, który znalazł się na Czarnej liście świetnych niezrealizowanych scenariuszy 2020. Jak zawsze zanurza się w fascynującą postać i nadaje jej dodatkowy wymiar. Stan, grający niezrównoważonego Maxa, śledzi skandaliczne zwroty akcji Pam & Tommy i kolejna przebiegła postać w Świeży z występem, który wstrząsa pokojem. Smith i Middleton udaje się przenieść każdą ze swoich postaci na wiele poziomów, przy czym ta ostatnia jest prawdziwą gwiazdą w trakcie tworzenia w oparciu o to, co tutaj robi. Lithgow jest wspaniały – doskonale obsadzony i ponownie na szczycie swojej gry.

Sam Nowy Jork sam w sobie jest ważnym członkiem obsady i wielkie brawa dla autorki zdjęć Charlotte Bruus Christensen, scenografa Kevina Thompsona i montażysty Yana Milesa. Fajna ścieżka dźwiękowa Clinta Mansella uderza we wszystkie właściwe nuty, podobnie jak ścieżka dźwiękowa pełna piosenek, które uchwyciły nieustannie zmieniającą się narrację.

Producentami są Erik Feig i Jessica Switch dla Berta Freundlicha, a także Moore, Gatewood i Tanaka. Picturestart, FortySixty i G&T Productions to firmy zaangażowane w przeniesienie najnowszej współpracy z A24 i Apple Original Films na ekran. Premiera odbędzie się dzisiaj w Londynie, rozpocznie się w piątek w ograniczonej przerwie kinowej i rozpocznie transmisję strumieniową 17 lutego w Apple TV+.