Byłeś częścią zespołu, który prowadził proces przetargowy dla LA. Jaka była Twoja wizja w tamtym czasie?

Miałem wizję trzech rzeczy: Po pierwsze, czy możemy dopasować igrzyska olimpijskie do miast, a nie odwrotnie? Zazwyczaj miasta budują nowe obiekty, co jest drogie, a ich działalność jest dochodowa, ale koszty kapitałowe powodują zadłużenie. Więc powiedzieliśmy, czy możemy znaleźć sposób, aby pomóc Los Angeles stać się przykładem modelu, w którym igrzyska olimpijskie przychodzą i mówią „chcemy być w waszym mieście, jak możemy was pomieścić”, a nie „jak wy możecie pomieścić nas”?

Przeczytaj także:Indie złożą ofertę organizacji igrzysk olimpijskich w 2036 r., potwierdza premier Modi

Po drugie, wymyślmy sposób, w jaki moglibyśmy ponownie rozpalić ruch i połączyć Hollywood z wartościami wolności i rozrywki. LA zawsze było miejscem zmieniającym „Igrzyska”. W 1932 r. zbudowaliśmy pierwszą wioskę olimpijską, pierwsze zawody kobiet, pierwszy fotofinisz, zarobiliśmy 1 000 000 dolarów. W 1984 r. po raz pierwszy mieliśmy prywatnych sponsorów, co pomogło osiągnąć zysk w wysokości 350 milionów dolarów.

Tym razem moglibyśmy pokazać „Zrównoważone Igrzyska”. Więc nie budujemy wioski, korzystamy z akademików uniwersyteckich na UCLA, możemy zaoszczędzić setki milionów dolarów. Po trzecie, zostawić ludzkie dziedzictwo. Ludzie patrzą na igrzyska olimpijskie jako na szansę odbudowy swojego miasta. Ale chcieliśmy też zostawić ludzkie dziedzictwo, zostawić po sobie pokolenie ludzi zainspirowanych sportem.

Zrównoważony rozwój to droga naprzód, ale nie za wiele krajów jest nim zainteresowanych ze względu na przekroczenie kosztów. Jakie lekcje można było wyciągnąć z Aten lub Rio?

Myślę, że są dwa rodzaje udanych igrzysk: Jeden to igrzyska w miastach, które są na to gotowe. Los Angeles mogłoby organizować igrzyska co cztery lata, gdybyśmy chcieli. Nie musimy budować prawie nic. Drugi to, jak powiedziałbym, igrzyska katalityczne i, gdyby Indie złożyły ofertę, szansa nie tylko na pokazanie światu, że „możemy zorganizować igrzyska i wydać miliardy dolarów”, ale także na zainspirowanie populacji do wspierania sportu jako doświadczenia. To szansa na zbudowanie infrastruktury dla turystyki, sportu i zainspirowanie zdrowia i sprawności fizycznej jako sposobu na życie. To, moim zdaniem, jest sukces.

Co sądzisz o pomyśle Igrzysk Multi-City?

Zdecydowanie. Robimy to w Los Angeles, nawet w obliczu krytyków, którzy mówią, że wszystko musi być w jednym miejscu. To stary model. Nawet w południowej Kalifornii będziemy mieć może siedem miast w regionie i wychodzimy poza nie do Oklahomy. Jeśli igrzyska olimpijskie mają być bardziej dostępne dla większej liczby krajów, powinniśmy przyjrzeć się modelowi wielu miast.

Obejrzyj | Jak wybierane są miasta-gospodarze igrzysk olimpijskich?

Wiem, że mówi się o Gudżaracie i Mumbaju, są wystarczająco blisko. Nie chcesz budować wszystkiego w miejscu, które nie może tego przyjąć – Mumbaj nie ma dużo miejsca na budowę; Gujarat może, ale w Mumbaju jest ekscytująco.

Skąd wziął się pomysł, żeby włączyć krykieta do programu igrzysk olimpijskich w Los Angeles?

Podczas każdej Olimpiady możesz uprawiać pięć sportów pokazowych. Więc (przewodniczący przetargu) Casey Wasserman i ja usiedliśmy i pomyśleliśmy o tym. Przyjrzeliśmy się krykietowi jako największemu sportowi oglądanemu przez największą liczbę osób z największej liczby krajów, który wciąż nie był sportem olimpijskim. Był dla nas priorytetem na długo zanim dowiedziałem się, że zostanę tutaj ambasadorem.

Czy osobiście śledzisz, grasz lub rozumiesz krykieta?

Całkowicie! Właściwie moją specjalnością jest teraz wyjaśnianie amerykańskim VIP-om, jak się gra w krykieta w mniej niż minutę! Nie znam wszystkich terminów ani zasad, ale zakochałem się w tym dzięki T20. Grałem, kiedy trochę mieszkałem w Wielkiej Brytanii i myślałem sobie: „Jestem bardziej baseballistą, to jest za wolne”. Ale teraz T20 naprawdę sprawiło, że się w tym zakochałem. To trzy godziny, ciągłe uderzanie i pod pewnymi względami jest to bardziej ekscytujące niż nawet baseball.

Czy uważasz, że niedawne Mistrzostwa Świata T20 pomogą zwiększyć zainteresowanie krykietem w USA podczas igrzysk olimpijskich?

Ogromnie. Ktoś mi powiedział, że Stany Zjednoczone są numerem dwa na świecie pod względem liczby godzin transmisji krykieta online. Mamy już imigrantów z Indii i Azji Południowej, mamy Australijczyków i Brytyjczyków i mamy ogromną rzeszę fanów krykieta. Gdybym był inwestorem, zainwestowałbym w krykieta w Stanach Zjednoczonych już teraz. Prawdopodobnie minie dekada, zanim stanie się głównym sportem. Ale tak jak ludzie mówili: „Ameryka nie jest krajem piłki nożnej”. Teraz piłka nożna kobiet radzi sobie niesamowicie. Amerykanie zdają sobie sprawę, że nie trzeba wybierać między baseballem a krykietem. Jestem żywym dowodem na to, że można kochać oba.

Olimpiada, koniec końców, to występy. A Indie są daleko w tyle pod tym względem. Czy uważasz, że bycie gospodarzem coś zmieni?

Kibicuję indyjskiej ofercie. Wyraziłem to premierowi [Narendra Modi]Powiedziałem, że wykorzystaj mnie jako źródło wiedzy, aby dowiedzieć się, jak wygraliśmy. Myślę, że igrzyska olimpijskie inspirują i łączą ludzi, ale także rozpalają naród wokół sportu. Widzieliśmy, że indyjska młodzież kocha sport. Chcą więcej obiektów, możliwości i programów.

Ale nie musisz wygrać igrzysk olimpijskich. Chodzi o to, by gościć świat, a nie tylko promować swój kraj. Nie myśl o tym jak o konkursie, myśl o tym jak o okazji – dla wiejskiej dziewczyny lub chłopaka uwięzionego w slumsach, by mieć tę historię, która zmieni świat. Myślę, że to tylko kwestia czasu i jeśli zostanie to zrobione dobrze, może to być korzystne nie tylko dla kilku osób. Noszenie medalu może przynieść korzyść każdej osobie.