Cała seria słabych danych makroekonomicznych z USA tym razem
zadziałała tak, jak nakazują klasyczne podręczniki inwestowania. Ceny akcji spadły, a ceny
obligacji wzrosły. Dla indeksu S&P500 mogła to być przełomowa sesja.

Dzień
wcześniej napisałem, że sesja nie przyniosła rozstrzygnięć. S&P500 ani
nie przebił linii bessy, ani się od niej nie odbił. Zrobił to w środę, wieńcząc
dzień spadkiem o 1,56% i schodząc do poziomu 3 928,85 punktów. Dow Jones
poszedł w dół o 1,81% i finiszował z wynikiem 33 296,96 pkt. Nasdaq
zaliczył utratę 1,24% i zszedł poniżej 11 000 punktów.

W dość zgodnej opinii komentatorów przyczyną takiego zachowania
rynku w znacznej mierze były bardzo słabe dane napływające z gospodarki USA.
Grudniowa sprzedaż detaliczna była (i to nominalnie!) aż o 1,1% niższa niż w
listopadzie (gdy spadła o 1% mdm). Był to rezultat wyraźnie gorszy od
oczekiwanego przez ekonomistów spadku o 0,8% mdm i to w dodatku pogłębionego
przez mocną rewizję statystyk za listopad (z -0,6% do -1,1%). To jasny sygnał,
że z amerykańskiego konsumenta uszło powietrze i że nawet sezon
bożonarodzeniowego konsumpcyjnego szaleństwa nie jest w stanie zmusić go do
wydawania większych ilości pieniędzy.  Był to najsilniejszy spadek sprzedaży detalicznej
w USA od 12 miesięcy, choć po części odpowiadały zań niższe ceny paliw.

Decyzje konsumentów najwyraźniej już znalazły przełożenie na
koniunkturę w fabrykach. Amerykańska produkcja przemysłowa w grudniu poszła w
dół o 0,7% mdm, choć rynkowy konsensus zakładał spadek ledwie o 0,1%. Był to
największy spadek od prawie dwóch lat. I podobnie jak w przypadku sprzedaży
detalicznej także tu drastycznie zrewidowano dane za listopad: z -0,2% mdm na
-0,6% mdm. Wzrosły także zapasy niesprzedanych towarów (o 0,4% mdm w
listopadzie), co dobitnie wskazuje na słabość popytu konsumpcyjnego w
największej gospodarce świata.

Na osłodę inwestorzy dostali sensacyjny spadek cen
producentów. Dzięki tańszym paliwom i żywności wskaźnik PPI w grudniu był o 0,5%
niższy niż w listopadzie oraz już „tylko” o 6,2% wyższy niż przed rokiem. Dla
porównania, jeszcze w czerwcu roczna dynamika amerykańskiej PPI przekraczała
11%, a w listopadzie wynosiła 7,3%.

Raport o szybko malejącej presji inflacyjnej po stronie
producentów początkowo wzbudził spekulacje o możliwości przyhamowania podwyżek
stóp procentowych w Rezerwie Federalnej. Ale przemawiający w środę oficjele
szybko odarli rynek z tych nadziei. Szef Fedu z St. Louis James Bullard oraz
szefowa oddziału z Cleveland Loretta Mester jasno powiedzieli, że stopa
funduszy federalnych musi znaleźć się powyżej 5%, aby stłumić inflację. Teraz znajduje
się w przedziale 4,50-4,75%. Rynek terminowy jest  przekonany, że 1 lutego wzrośnie, ale już  tylko o 25 pb., co byłoby najłagodniejszą
podwyżką od marca 2022.

Jeśli determinacja „fedzi” faktycznie okaże się tak silna
jak ich oświadczenia, to rynek akcji otrzyma najgorszą możliwą kombinację:
restrykcyjną politykę monetarną przy malejącej inflacji i rosnącym ryzyku
recesji (czytaj: przy topniejących korporacyjnych marżach i zyskach). Jest to
potencjalna recepta na kontynuację giełdowej bessy rozpoczętej nieco ponad rok
temu.  A środowe odbicie od linii trendu
spadkowego jest tylko tego potwierdzeniem.

Odnotujmy jednak, że tym razem zniżkującym cenom akcji towarzyszyły rosnące ceny amerykańskich obligacji skarbowych. Rentowność 10-letnich Treasuries obniżyła się aż o 16 punktów bazowych, schodząc do 3,375%. Dochodowość (YTM) w przypadku papierów 2-letnich poszła w dół o ponad 11 pb., do 4,078%. Spadek rentowności oznacza wzrost ceny rynkowej obligacji. Ale też sygnalizuje brak wiary rynku długu w zdecydowane podwyżki stóp procentowych w Fedzie.

Źródło: