Wszystko to składa się na złożoną, chaotyczną, prawdziwą historię. Utrudnia to również przewidzenie, jakim premierem będzie Keir Starmer.

Jeden z jego biografów przyznał, że Starmera „trudno zaszufladkować” — a on sam miał pełny dostęp do swojego tematu.

61-letni Starmer wykorzystał tę dwuznaczność na swoją korzyść. Ludzie mogli rzutować na niego to, w co chcieli wierzyć. Przez długi czas korzystał nawet z plotek, że był inspiracją dla postaci Marka Darcy’ego/Colina Firtha, prawniczego prawnika-obywatela w książkach i filmach „Bridget Jones”. (Nie był).

Bycie wieloma rzeczami dla wielu ludzi mogło pomóc Starmerowi odnieść wielkie zwycięstwo w czwartek. Jego centrolewicowa, socjaldemokratyczna Partia Pracy jest gotowa powrócić do władzy po 14 latach na uboczu, podczas gdy wyborcy wygnali konserwatystów do opozycji. (Wyniki dla okręgu wyborczego Londyn, który Starmer reprezentuje w parlamencie, nie są spodziewane przed wczesnym rankiem, chociaż jego miejsce jest uważane za bezpieczne.)

Ale czym tak naprawdę jest mandat Starmera, poza jego oczywistym hasłem wyborczym „Zmiana”? W sondażu Ipsos przeprowadzonym w zeszłym miesiącu połowa respondentów stwierdziła, że ​​nie wie, co on reprezentuje.

Starmer nie udzielał wywiadów prasie zagranicznej podczas tych wyborów. To typowe dla liderów partii. Ale bliscy współpracownicy nazywają go również „bardzo skrytym człowiekiem”. Ma żonę, Victorię, dwójkę nastoletnich dzieci, których imion nigdy nie ujawnił publicznie, oraz kota, którego imię był gotów ujawnić jako Jojo. Wyraził obawy o wpływ przeprowadzki na Downing Street, jaki będzie miała na jego rodzinę.

Nie jest politykiem-flasherem. Jako mówca nie jest Winstonem Churchillem. Ale jego przyjaciele mówią, że potrafi być bezwzględny, co może być tym, czego potrzebuje potykająca się Brytania.

„Jest bardzo, bardzo zdeterminowany, nieustępliwy” – powiedział Tom Baldwin, dziennikarz i były laburzystowski spin-doktor, który niedawno opublikował dobrze przyjętą biografię Starmera. „Ma przesadnie wygórowane mniemanie o swojej zdolności do wprowadzania zmian. Nie będzie inspirował ludzi wielkimi przemówieniami. Może jedynie naprawić pewne rzeczy”.

Korzenie Starmera w klasie robotniczej

Starmer będzie najbardziej robotniczym przywódcą Wielkiej Brytanii od pokolenia — zastępując premiera, który według niektórych szacunków był bogatszy od rodziny królewskiej.

W trakcie kampanii wyborczej Starmer przedstawił się, mówiąc: „Moja mama była pielęgniarką, a mój tata był narzędziowcem”. Opowiadał o dorastaniu z niezapłaconymi rachunkami i odciętym telefonem. Makaron „był obcym jedzeniem” w jego domu, napisał jego biograf Baldwin. Rodzina nie podróżowała za granicę.

Starmer uzyskał dobre wyniki w testach i dostał się do elitarnej szkoły średniej. Był pierwszym ze swojego rodu, który uczęszczał na uniwersytet — Leeds, a następnie rok w Oxfordzie.

Powiedział, że chce pomóc młodym rodzinom w uzyskaniu pierwszej hipoteki, wiedząc, że skromny dom w zabudowie bliźniaczej ze sztukaterii należący do jego rodziców „był wszystkim dla mojej rodziny — dawał nam stabilizację, a wierzę, że każda rodzina zasługuje na to samo”.

Przytacza pracę swojej matki jako pielęgniarki i opiekę, jaką otrzymała w związku z wyniszczającym zespołem zapalnym, aby zaszczepić w nim szacunek dla brytyjskiej Narodowej Służby Zdrowia. Jego żona również pracuje dla NHS, w dziedzinie zdrowia zawodowego, co, jak mówi Starmer, dało mu „wgląd” w zmagania niedofinansowanego, zaległego systemu.

Starmer mówi, że jego ojciec czuł się „bardzo nieszanowany” za pracę w fabryce, że był emocjonalnie odległy. Jako ojciec, Starmer mówi, że stara się „wygospodarować naprawdę chroniony czas dla dzieci”. Próbuje przestać pracować w piątki o 18:00. Chociaż sam jest ateistą, powiedział, że często jadają kolację szabatową zgodnie z żydowskim dziedzictwem jego żony.

Koledzy, którzy znali Starmera zanim zajął się polityką, twierdzą, że wskazówki dotyczące tego, jak będzie rządził, można znaleźć w rozszerzonym rozdziale jego życia jako prawnika.

Mówią, że nigdy nie był „prawnikiem ławy przysięgłych” — filmowym obrońcą, który wygłasza namiętne przemówienie końcowe — ale „prawnikiem sędziego”, który budował sprawę za pomocą precedensów, prawa, faktów. Rzeczywiście, gdy reprezentował opozycję podczas cotygodniowych pytań do premiera w Izbie Gmin, styl Starmera był często określany jako „sądowy”. Jego przesłuchanie krzyżowe zdołało sprowadzić na ziemię nawet bombastyczność Borisa Johnsona.

Na początku swojej kariery Starmer dołączył do kancelarii Doughty Street Chambers, znanej z zajmowania się dużymi, kontrowersyjnymi sprawami dotyczącymi praw człowieka. Walczył z karą śmierci w krajach Wspólnoty Narodów — broniąc, jak to ujęły tabloidy, „zabójców dzieci i morderców siekierą”. Był częścią zespołu prawnego, który doprowadził do unieważnienia przez Sąd Konstytucyjny Ugandy wyroków wszystkich 417 osób skazanych na karę śmierci.

Starmer pracował również pro bono dla pary wegańskich anarchistów, którzy rozdawali ulotki oskarżające McDonald’s o niskie płace, okrucieństwo wobec zwierząt i wspieranie wylesiania. Producent burgerów pozwał McDonald’s o zniesławienie, a sprawa i jej liczne apelacje trwały dekadę, co było jedną z najdłuższych batalii prawnych w historii Wielkiej Brytanii. Zakończyła się swego rodzaju remisem.

Londyński prawnik ds. mediów Mark Stephens, który pracował nad sprawami ze Starmerem, powiedział, że „zawsze patrzy 10 mil w przyszłość”, zastanawiając się, jak pozornie niemożliwą do wygrania sprawę można wygrać w drodze apelacji do Sądu Najwyższego lub Europejskiego Trybunału Praw Człowieka.

Starmer zaskoczył — i zdenerwował — niektórych swoich kolegów po fachu, gdy został najwyższym prokuratorem kraju.

Nadzorował pierwsze brytyjskie ściganie terrorystów z Al-Kaidy. Wniósł oskarżenia przeciwko politykom Partii Konserwatywnej i Partii Pracy uwikłanym w wybuchowy skandal wydatków, ujawniony po raz pierwszy przez prasę. On i jego prokuratorzy zostali oskarżeni o stronniczość, gdy ostro aresztowali i postawili zarzuty osobom, które wznieciły zamieszki w Londynie po tym, jak czarnoskóry mężczyzna o nazwisku Mark Duggan został zastrzelony przez policję w 2011 r.

Został pasowany na rycerza w 2014 r. w uznaniu jego pracy na rzecz Prokuratury Koronnej.

W biografii Baldwina były partner Starmera, Phillippa Kaufmann, stwierdza, że ​​„prawo nigdy nie było dla niego wystarczające”.

Starmer nie zaangażował się w politykę wyborczą, dopóki nie miał 52 lat. Stało się to zaledwie dziewięć lat temu, w kraju, w którym wielu członków parlamentu zaczynało planować swoją drogę do władzy jeszcze na studiach.

Został wybrany na przedstawiciela londyńskiego okręgu Holborn i St. Pancras w 2015 r. i pełnił funkcję „ministra w cieniu” w opozycji, mając niewdzięczne zadanie negocjowania chwiejnego stanowiska Partii Pracy w sprawie Brexitu. Starmer był przeciwny opuszczeniu Unii Europejskiej, ale wielu wyborców Partii Pracy z klasy robotniczej było za. Niezrozumiałym kompromisem partii było to, że nie była ani za Brexitem, ani przeciwko niemu, ale chciała drugiego referendum. Ta papka — i Starmer również — prawdopodobnie przyczyniła się do kolosalnej porażki Partii Pracy z konserwatystami w 2019 r.

Ale po tych wyborach lider Partii Pracy Jeremy Corbyn odszedł, a jego miejsce zajął Starmer. Postanowił on przebudować Partię Pracy.

Krytycy, których Starmer pokonał w wewnątrzpartyjnych bójkach, nazywają go oportunistą. Jego sojusznicy przypisują mu czystkę członków, którzy przyczynili się do publicznego poczucia, że ​​Partia Pracy ma „problem z antysemityzmem”. Starmer również podążał w kierunku centrum, aby ponownie uczynić partię wybieralną.

„To, co zrobił Keir, to wyrzucenie wszystkich lewicowców z Partii Pracy” – powiedział BBC miliarder i biznesmen John Caudwell, wcześniej wielki darczyńca torysów. „Wyszedł z genialnym zestawem wartości, zasad i sposobów rozwoju Wielkiej Brytanii, które są w pełni zgodne z moimi poglądami jako komercyjnego kapitalisty”.

Partia Pracy podkreśliła jego poparcie.

Starmer jako premier

Zwolennicy Starmera śmieją mieć nadzieję, że okaże się on przywódcą-przełomowym – swoistą wersją premiera Partii Pracy Tony’ego Blaira z 2024 r., bez bagażu wojny w Iraku – jeśli nie zniechęcą go głębokie podziały we własnej partii.

„Myślę, że udowodnił, że jest dość bezwzględny, jeśli chodzi o zmianę partii” — powiedział Tony Travers, ekspert polityczny z London School of Economics. Ale czy ta bezwzględność przeniesie się do rządu? „Musimy poczekać i zobaczyć” — powiedział Travers.

W co wierzy Starmer? „Wierzy w pragmatyzm, w rozwijanie polityki poprzez rozwiązywanie problemów, a nie poprzez wielką teorię. I nie przychodzi do stołu z założeniami ideologicznymi” – powiedział Josh Simons, który kierował centrowym think tankiem Labour Together.

Starmer ma swoich krytyków w partii — z tego samego powodu.

„Myślę, że tak naprawdę reprezentuje bardzo niewiele” – powiedział James Schneider, były dyrektor ds. komunikacji strategicznej Partii Pracy i sojusznik Corbyna.

„Wydaje się, że odzwierciedla idee ludzi, którzy go otaczają” – powiedział Schneider. „Zmienił się lub został przesunięty coraz bardziej w stronę establishmentu”, a jego rząd będzie próbą przywrócenia autorytetu establishmentu, a nie jego kwestionowania.

„Wygląda jak menedżer średniego szczebla, który strofuje swoich pracowników, albo jak niepopularny ojczym, który stracił kontrolę nad dziećmi” – powiedział Schneider.

Krytycy z lewicy podejrzewają, że Starmer nie będzie odważny, lecz będzie trzymał się miękkiego środka.

Dużo uwagi poświęci polityce krajowej — próbując wzmocnić brytyjską gospodarkę i zająć się poczuciem ludzi, że codzienne koszty stały się nie do opanowania. Chce obniżyć rosnące koszty energii elektrycznej — za pomocą nowej państwowej zielonej spółki użyteczności publicznej. Chce skrócić czas oczekiwania na wizyty lekarskie i dentystyczne.

Polityka zagraniczna Wielkiej Brytanii prawie nigdy się nie zmienia pod rządami nowego rządu, a Travers powiedział, że polityka zagraniczna pozostanie „niesamowicie niezmieniona” po przejściu od rządów konserwatystów do laburzystów. Starmer powiedział, że Wielka Brytania pozostanie silnym członkiem NATO; poprze Ukrainę w jej wojnie z Rosją; i poprze prawo Izraela do obrony przed Hamasem, wzywając jednocześnie do zawieszenia broni.

Mimo że Brexit jest postrzegany jako porażka i nie ma entuzjazmu co do kolejnego referendum, Wielka Brytania pod przywództwem Starmera prawdopodobnie będzie dążyć do zacieśnienia relacji z Unią Europejską.

Krytycy opisali Starmera jako nudnego. Nie jest. Najbardziej interesujące — dla Wielkiej Brytanii i świata — będzie to, co zrobi teraz, gdy on i jego partia mają władzę.