LONDYN — Wielka Brytania najprawdopodobniej wybierze swojego pierwszego od 14 lat premiera z ramienia Partii Pracy. Oczekuje się, że w wyborach 4 lipca miażdżące zwycięstwo odniesie partia opozycyjna.

Keir Starmer przejąłby najwyższe stanowisko w parlamencie od Rishi Sunaka, ponieważ sondaże exit poll wskazują, że jego lewicowa partia mogłaby uzyskać większość wynoszącą około 170 miejsc.

61-letni Starmer szybko awansował politycznie po wejściu do parlamentu Wielkiej Brytanii mniej niż dekadę temu. Jednak wielu Brytyjczyków wciąż niewiele wie o człowieku, który pozycjonuje się jako kandydat na zmianę w kraju.

CNBC przygląda się nowemu premierowi Wielkiej Brytanii i jego programowi.

Starmer urodził się w 1962 roku w Londynie w Anglii. Jego ojciec był narzędziowcem, a matka pielęgniarką.

61-latek często wspominał swoje skromne początki jako okazję do nawiązania kontaktu z brytyjskimi wyborcami i twierdzi, że dzięki trwającej całe życie walce jego matki z ciężką chorobą poczuł głęboką wdzięczność wobec Narodowej Służby Zdrowia (NHS).

Starmer był pierwszym w rodzinie, który poszedł na studia, studiował prawo na University of Leeds. Po studiach podyplomowych na University of Oxford, Starmer rozpoczął pracę jako adwokat — lub brytyjski obrońca — w 1987 r., podejmując się głośnych spraw, w tym przeciwko Shell, McDonald’s i zamknięciu kopalni przez byłą konserwatywną premier Margaret Thatcher.

Starmer pełnił również funkcję doradcy ds. praw człowieka podczas zawierania przez byłego premiera Partii Pracy Tony’ego Blaira przełomowego Porozumienia Wielkopiątkowego w Irlandii Północnej.

W 2008 roku, rok po ślubie z Victorią, Starmer został dyrektorem wydziału ścigania publicznego, co dało mu stanowisko szefa brytyjskiej Koronnej Służby Prokuratorskiej.

W 2014 r. Starmer otrzymał tytuł szlachecki za zasługi dla wymiaru sprawiedliwości w sprawach karnych, a rok później został wybrany do parlamentu, gdzie pełnił funkcję ministra imigracji i ministra ds. Brexitu z ramienia opozycji.

W 2020 roku został mianowany liderem Partii Pracy i zainicjował gruntowną przebudowę partii po rezygnacji Jeremy’ego Corbyna, który doprowadził frakcję do rekordowej porażki w wyborach w 2019 roku.

W swojej kampanii wyborczej w 2024 r. Starmer zapowiadał „dekadę odnowy narodowej” dla kraju po tym, co Partia Pracy określiła jako lata cięć wydatków i obniżania się poziomu życia pod rządami konserwatystów.

W opublikowanym w zeszłym miesiącu manifeście wyborczym partii Starmer przedstawił środki budżetowe mające na celu utworzenie nowej, publicznej spółki energetycznej, skrócenie czasu oczekiwania w NHS, budowę nowych domów i renacjonalizację usług kolejowych.

Ale jednocześnie kreował się na osobę zdecydowanie pro-biznesową, kontynuując swoją trwającą od lat ofensywę mającą na celu czarowanie tradycyjnie prawicowych wyborców planami „tworzenia bogactwa” i powołania Narodowego Funduszu Bogactwa.

„Wzrost gospodarczy i sprawiedliwość społeczna muszą iść ręka w rękę” – powiedział Starmer podczas wydarzenia inaugurującego manifest.

Partia Pracy określiła pięć długoterminowych misji, jeśli chodzi o władzę: napędzanie wzrostu gospodarczego, inwestowanie w zieloną energię, remont NHS, tworzenie bezpieczniejszych ulic i dostarczanie „szans” poprzez nową agendę umiejętności. Aby pomóc w realizacji tych celów, Starmer planuje radykalną reorganizację ministerstw rządowych, poinformowali urzędnicy Partii Pracy w rozmowie z FT.

Starmer, który głosował za pozostaniem w UE, a nie za wyjściem z UE w referendum w Wielkiej Brytanii w 2016 r., obiecał również poprawić „nieudaną” umowę UK-UE, w tym w takich obszarach jak handel, badania i bezpieczeństwo. Jednak nalegał, że nie ma powodu, aby Wielka Brytania ponownie dołączyła do bloku.

Pomimo swojego programu zmian, Starmer jest postrzegany przez wielu jako postać establishmentu, pozbawiona charyzmy innych polityków. Sondaż YouGov z początku tego roku umieścił go za Nigelem Farage’em z Reform pod względem popularności publicznej — a jego ocena spadła jeszcze bardziej wśród młodszych wyborców.

Krytycy kwestionowali również podstawowe wartości Starmera — na przykład pozostawanie w głównym zespole Corbyna, nawet gdy lider partii stanął w obliczu oskarżeń o antysemityzm w Partii Pracy. Starmer później zawiesił Corbyna w partii. Inni oskarżyli go o zdradę lewicy poprzez zabieganie o względy liderów biznesu i wycofywanie obietnic, takich jak zniesienie opłat za studia.

Jednak po kilku burzliwych latach dla brytyjskiej polityki — z trzema różnymi konserwatywnymi premierami w samym 2022 r. — zwolennicy Starmera promują go jako neutralną postać, symbolizującą stabilność po okresie znaczących wstrząsów politycznych.

— Katrina Bishop z CNBC przyczyniła się do powstania tego reportażu.