Kim Jones z Diora świętuje 5 lat pracy jako projektantka w pokazie mody męskiej w Paryżu
PARYŻ (AP) – Historyczne dziedzińce Ecole Militaire posłużyły jako wielka scena piątkowego pokazu męskiego Diora, spektaklu rozgrywającego się pod czujnym okiem Wieży Eiffla.
Upalna paryska fala upałów sprawiła, że goście, tacy jak gwiazda Game of Thrones, Gwendoline Christie, używali swoich metalowych zaproszeń jako prowizorycznych fanów, a futurystyczny, kwadratowy pas startowy wskazywał na transformacyjny zamiar serialu.
Kiedy celebryci zajęli swoje miejsca, pokaz rozpoczął się z niezwykłym rozmachem, który poruszył publiczność. Kwadratowe blaty na wybiegu cofnęły się, a modele męskie wyrosły z pozostałych kwadratowych otworów, kosztowna teatralna demonstracja, w której nawet stoicki Bernard Arnaultdyrektor generalny Louis Vuitton Moët Hennessy, sięga po telefon, by sfilmować.
Wydarzenie to było kamieniem milowym dla brytyjskiego projektanta Kima Jonesa, który obchodził piąty rok swojej pracy u steru odzieży męskiej Dior. Prezentowana kolekcja była zdecydowanie odważna, łącząc tradycyjnie kobiece elementy z przeszłości Diora z nowoczesną estetyką męską, skutecznie oddając płynny płciowo etos Generacji Z.
Oto najciekawsze piątkowe wiosenno-letnie kolekcje:
„Dior to dom haute couture” — zauważył Jones. „To kultura, którą odziedziczyliśmy po odzieży damskiej z przeszłości i zastosowaliśmy w przypadku odzieży męskiej”. Program prezentował style, które opowiadały się za łagodniejszym podejściem do męskości. Torebki Dior zwisały z męskich ramion, szorty w panterkę zostały zaprezentowane bez skrupułów, a różowe pastelowe tweedowe szorty oferowały świeżą interpretację męskości.
Kolekcja prezentowała skomplikowaną mieszankę męskości i kobiecości, przekształcając wysokiej klasy tradycje krawieckie brytyjskiej odzieży męskiej w haute couture, nawiązując do korzeni mody damskiej Diora. Godne uwagi elementy to neonowe akcenty na mokasynach i koszulkach tenisowych, geometryczne motywy bałkańskie oraz szereg toreb o różnych kształtach, kolorach i fakturach.
Kolekcja Jonesa była również hołdem dla jego poprzedników, z „kolażem wpływów” widocznym w technikach teksturalnych i sylwetkach. Czerpiąc od Yves Saint Laurenta do Gianfranco Ferré, Marca Bohana do samego Monsieur Dior, Jones stworzył mieszankę popowej ikonografii i tradycji, przekształcając kultowe projekty kobiet-kwiatów w „hommes fleurs” lub „kwiatowych mężczyzn”.
Stephen Jones, znany ze swoich modniarstwa, przyczynił się do reinterpretacji czapek nowej fali, które nosiły „ronghua”, wykwintne aksamitne kwiaty chińskiego pochodzenia, pochodzące z czasów dynastii Tang.
Pokaz mody męskiej Diora był odważnym stwierdzeniem Jonesa, podkreślającym płynność i wzajemne powiązania płci w modzie. Jego kolekcja z okazji piątej rocznicy stawiła czoło zmieniającemu się społecznemu postrzeganiu męskości, ale także służyła do przesuwania granic, nawet gdy je odzwierciedlał. Dla Jonesa moda powinna być dialogiem, płynnie łączącym przeszłość, teraźniejszość i przyszłość. Swoimi kolekcjami starał się skierować rozmowę na bardziej ekspansywne spojrzenie na role płciowe.
W centrum mody paryskiej, uznana projektantka Junya Watanabe zaprezentowała świeżą kolekcję, składającą głęboki hołd anarchistycznemu etosowi kultury punkowej. Uczeń Rei Kawakubo, artyzm Watanabe często czerpał z koncepcji „Monozukuri” – japońskiej filozofii tworzenia i innowacji.
Na piątkowym wybiegu punkowa estetyka znalazła się w centrum uwagi, celebrując modową dekonstrukcję — i odbudowę. Odrębne elementy z różnych strojów zostały skrupulatnie pocięte i ponownie przeszyte, uzyskując śmiały patchwork, który przesunął kopertę.
Punkowa inspiracja serialu przejawiała się w przeczących grawitacji fryzurach, przypominających Edwarda Nożycorękiego, doskonale komponujących się z imponującymi czarnymi butami modelek, przywołując buntowniczego ducha ery punk rocka. Watanabe po mistrzowsku ujął surową energię i etos majsterkowania punka, tworząc narrację, która odważnie zdekonstruowała normy krawieckie i połączyła je z nową, buntowniczą składnią.
Punkt kulminacyjny pokazu, budzący podziw zestaw przeszytych paneli garniturów, odważnie przekształconych w przypominające zbroję, był przykładem inspirowanej punkiem wizji Watanabe. Te zaciekłe kreacje, sugerujące agresywną krytykę kapitalistycznej władzy wykonawczej, wypełniły lukę między buntem streetwearowym a korporacyjnym fornirem.
W tej dramatycznej, skupionej na punkach eksploracji Monozukuri Watanabe potwierdza swój status pioniera, płynnie łącząc tradycję z solidnym, destrukcyjnym etosem.
Paryski Tydzień Mody został podpalony, gdy Alexandre Mattiussi z AMI zręcznie podkreślił splecione narracje mody i celebrytów. Prezentując uproszczoną, koedukacyjną kolekcję, Mattiussi powrócił do modowych podstaw, łącząc wyrafinowane krawiectwo z nieoczekiwanymi plamami cekinów.
Pokaz, który rozpoczął się nonszalanckim krokiem Vincenta Cassela, był hołdem dla bardziej powściągliwej ery mody. Kolekcja tchnęła nostalgią za latami 90. dzięki krawiectwu w odcieniach ciepłej szarości, szykownej zgaszonej zieleni i rozmazanego beżu. Podczas gdy luźna sylwetka odzieży męskiej i wyrafinowana odzież damska uderzały w nostalgiczny akord, Mattiussi uzupełnił kolekcję zapinanymi na guziki cekinami i wsuwanymi spódnicami, co stanowiło śmiały ukłon w stronę współczesnego glamour.
Pomimo pewnych błędów projektowych, takich jak zbyt wysokie rozcięcia w fartuchach, kolekcja rezonowała z swobodną pewnością siebie, zachowując równowagę między luksusem, współczesnością i francuską elegancją. Esencja AMI — powrót do podstaw — została przekonująco odzwierciedlona w minimalistycznej, ale luksusowej gablocie.
Jednak prostota konstrukcji nie oznaczała braku mocy gwiazdy. Gwiazdy, w tym Manu Rios i Halle Bailey, zaszczyciły swój pierwszy rząd, co jest świadectwem symbiotycznego związku między modą a kulturą celebrytów. Pokaz odzwierciedlał niezmienną prawdę: Tydzień Mody w Paryżu dotyczy zarówno mody, jak i gwiazd, które ją noszą.
W piątkowy wieczór pokaz Kenzo rozkwitł w słońcu złotej godziny na moście z widokiem na Sekwanę. Splendoru przed pokazem dodał Pharrell Williams, modnie spóźniony, wciąż pełen energii po triumfalnym debiucie Louisa Vuittona na początku tygodnia.
Projektant Nigo, który przejął stery w firmie Kenzo we wrześniu 2021 r., kontynuował młodzieńczą rewitalizację marki — odchodząc od stylów preppy, które definiowały jego poprzednie pokazy. Znany z łączenia amerykańskiej odzieży roboczej ze stylem ulicznym, Nigo nasycił kolekcję swoimi podpisami, jednocześnie honorując bogate w nadruki dziedzictwo Kenzo.
Kolekcja unisex nadal miała subtelne przebłyski stylu preppy – w elementach inspirowanych szkołą, takich jak duże okulary, obszyte klapy garnituru i podkolanówki. Ale został połączony z odważnymi nadrukami total look w odważnych czerwieniach i błękitach. Pudełkowate męskie sylwetki wyróżniały się szerokimi, przyciętymi spodniami i bogactwem dżinsów, a figlarne akcenty, takie jak duże berety i kapelusze ogrodnicze, równoważyły miejski charakter.
Garnitury, celowo luźne, zostały połączone z tenisówkami, dzięki czemu kolekcja nie była traktowana zbyt poważnie. Paleta delikatnych beży i pasteli wniosła uspokajający akcent do lnianych garniturów, subtelnie kontrastując z rozświetlonym słońcem paryskim tłem. Nigo wprowadził również popowy kolor z jaskrawoczerwonymi podkolanówkami, prowokacyjnie zestawionymi z niestrukturalną grafitową sukienką ozdobioną logo Kenzo.
Pomimo swojego potencjału sprzedażowego, kolekcja pozostała nieco nieuchwytna, co wskazuje na ciągłe wysiłki Nigo, aby znaleźć równowagę między jego wyjątkową wizją a długoletnią reputacją Kenzo. Jednak jego najnowsza kolekcja odzwierciedlała bardziej pewny siebie krok, dodając kolejny ekscytujący rozdział do krawieckiej podróży Kenzo.
Goście VIP sączyli później szampana i koktajle Alaina Ducasse’a na dachu pobliskiego Musee du Quai Branly, aby uczcić pokaz Nigo.
