I oczywiście są inne priorytety: choroby zakaźne, kontrola pandemii, zdrowie na świecie, zapobieganie chorobom dziecięcym. Jeśli zapytasz Billa Gatesa, miałby zupełnie inny zestaw priorytetów. Można argumentować, że w rzeczywistości poprawiłyby one średnią długość życia w znacznie większym stopniu niż badania przeciwdziałające starzeniu się, zmniejszając śmiertelność noworodków i choroby zakaźne i tak dalej.

To prawda, że ​​historyczny wzrost średniej długości życia w dużej mierze wynika z lepszego odżywiania, higieny, opieki nad noworodkami, szczepionek i tak dalej. Dzisiaj nie myślimy o leczeniu raka czy chorób serca jako o sposobach na wydłużenie średniej długości życia, ale czy w podstawowym sensie nie o to właśnie chodzi?

Myślenie starzejącej się społeczności wygląda następująco: bierzemy pod uwagę wszystkie niezakaźne choroby przewlekłe, na które obecnie chorujemy: choroby serca, nowotwory, demencję, cukrzycę. Wszystkie te choroby są silnie skorelowane z wiekiem. Wiek jest największym pojedynczym czynnikiem ryzyka tych chorób.

Ich zdaniem zatem możemy walczyć z tymi chorobami pojedynczo. Innym sposobem byłoby stwierdzenie, że podstawową przyczyną jest starzenie się, dlatego należy zająć się starzeniem się jako całością, a to będzie miało wielorakie skutki.

Taka jest teoria. W praktyce, jeśli chcesz, aby interwencja terapeutyczna została zatwierdzona, musisz mieć chorobę. Amerykańska Agencja ds. Żywności i Leków nie nazywa starzenia się chorobą, podobnie jak Światowa Organizacja Zdrowia, więc nad czym zamierzacie przeprowadzać badania kliniczne? Dlatego zazwyczaj badania kliniczne będą dotyczyć niektórych aspektów starzenia się, takich jak choroba zwyrodnieniowa stawów lub demencja.

Twoja książka zaczyna się od bardzo małego szczegółu, aż do poziomu molekularnego, a następnie zaczynasz budować całą teorię starzenia się.

Myślę o starzeniu się jako o nagromadzeniu uszkodzeń chemicznych w naszym organizmie. Musi to koniecznie oznaczać, że początkowo uszkodzenie nastąpi w naszych cząsteczkach, zaczynając od naszego genomu, a następnie białek określonych i wytwarzanych przez geny, a następnie naszych organelli i zdolności komórki do pozbywania się wadliwych produktów. To duży czynnik.

A wtedy z samą komórką dzieje się tak, że kiedy komórka wyczuje pewien stopień uszkodzenia, przechodzi w stan zwany starzeniem się. Z wiekiem, jeśli nagromadzenie starzejących się komórek jest zbyt duże, powoduje to poważne problemy, pojawia się stan zapalny, uszkodzenie tkanki i tak dalej. A jeśli komórki macierzyste odpowiedzialne za regenerację tkanek starzeją się lub obumierają, następuje wyczerpanie komórek macierzystych i pojawiają się problemy z regeneracją tkanki – masz problemy po prostu z utrzymaniem organizmu.

Trzeba na to spojrzeć jako na różne poziomy złożoności, ale na każdym poziomie istnieją cechy charakterystyczne starzenia się: rzeczy, które dzieją się wraz z wiekiem i same w sobie przyspieszają dalsze starzenie się.

Masz także tę metaforę organizmów – lub naszych ciał – będących miastami lub społeczeństwami. Każdy pojedynczy element nie wystarczy, aby zatrzymać wszystko, co się dzieje, ale może rozpocząć kaskadę, w której wszystko idzie nie tak.

W naszym organizmie komórki nieustannie umierają i są zastępowane nowymi. Nawet tego nie zauważamy, na pewno nie myślimy o tym jako o śmierci, mimo że miliony komórek umierają cały czas. Co zatem rozumiemy przez śmierć?