Siedemnaście zawodniczek, zakontraktowanych przez Afghanistan Cricket Board (ACB) w 2020 r. przed przejęciem władzy przez talibów, zwróciło się do ICC o pomoc w utworzeniu drużyny uchodźców z siedzibą w Australii w obliczu braku reprezentacji narodowej. Zawodniczki złożyły wniosek w liście wysłanym do przewodniczącego ICC Grega Barclaya w sobotę, prosząc o „wsparcie i wskazówki” od organu zarządzającego grą, aby się sformalizować, nawet jeśli ACB nie jest w stanie ich uznać.

Co najważniejsze, gracze przyznali, że „z powodu polityki rządowej Afganistanu, Afghanistan Cricket Board, a zatem ICC, nie może uznać ich za narodową drużynę Afganistanu” i nie zażądali gry pod sztandarem ACB ani nawet nazywania ich afgańską drużyną narodową. Zamiast tego poprosili o administrowanie przez biuro East Asian Cricket z siedzibą w Cricket Australia jako drużyna uchodźców, co umożliwi im „reprezentowanie wszystkich afgańskich kobiet, które marzą o grze w krykieta, ale nie mogą tego zrobić w Afganistanie”.

Ich list pojawia się na tle bezprecedensowego sukcesu ich męskiej drużyny w dotarciu do półfinałów T20 World Cup i przykuciu uwagi całego świata swoimi występami. Zawodniczki wyraziły radość z osiągnięć mężczyzn, nawet gdy rozmyślały nad własnym losem.

„My, dawne zakontraktowane zawodniczki drużyny kobiet Afganistanu, jesteśmy dumne i podekscytowane osiągnięciami Afganistanu na MŚ T20 ICC i pragniemy pogratulować Rashidowi Khanowi i jego drużynie dotarcia do półfinałów” – czytamy w liście. „Pozostaje głęboki smutek, że my, jako kobiety, nie możemy reprezentować naszego kraju tak jak krykieciści”.

W listopadzie 2020 r. ACB przeprowadziło testy krykieta kobiet w Kabulu i zgodziło się na kontrakt z 25 zawodniczkami, mając na celu opracowanie powolnej progresji rozgrywek. Trasa do Omanu była rozważana jako ich pierwsze zadanie, ale nigdy do niej nie doszło, ponieważ dziewięć miesięcy później, w wyniku przejęcia władzy w Afganistanie przez talibów, kobiety i dziewczęta zostały wykluczone z większości dziedzin życia publicznego, w tym ze sportu.

Wiele osób zaangażowanych w sport szukało wygnania za granicą, a znaczna część afgańskich piłkarek i krykiecistek mieszka obecnie w Australii. Niektóre z nich mieszkają również w Wielkiej Brytanii i Kanadzie. Większość z nich nadal gra w krykieta w lokalnych klubach i chociaż otrzymały pomoc od różnych organizacji, nie udało im się sformalizować w reprezentacyjną drużynę. Wybrały ten moment, gdy afgański krykiet jest na pierwszych stronach gazet, aby przypomnieć światu o swoim istnieniu i zaproponować rozwiązanie dla ich ciągłego wykluczenia.

„Chcemy rekrutować i szkolić dziewczęta i kobiety, które kochają krykieta, aby pokazać światu talent afgańskich kobiet i pokazać im wielkie zwycięstwa, jakie mogą osiągnąć, jeśli otrzymają szansę dzięki przywództwu i wsparciu finansowemu ICC”Fragment listu kobiet z Afganistanu do Międzynarodowego Trybunału Karnego

Obecnie ICC nie jest w stanie nadać im oficjalnego statusu, ponieważ jako organizacja członkowska polega na indywidualnych radach, które ustalają skład i uznają zespoły. ACB, ze względu na stanowisko Talibów w sprawie kobiet, nie może uznać zespołu kobiecego. Istnieją obawy z różnych stron, że narzucenie rządowi Talibów kwestii zespołu kobiecego naraziłoby ludzkie życie na ryzyko.

Wygnani gracze rozumieją wrażliwość i poprosili o uznanie w inny sposób, przyznając im status drużyny uchodźców. Z ich komunikacji wynika, że ​​w proponowanym składzie znajdą się tylko afgańscy uchodźcy-krykieciści.

„Nasze cele w drużynie uchodźców to rozwijanie i prezentowanie naszego talentu, dawanie nadziei kobietom pozostającym w Afganistanie i zwracanie uwagi na wyzwania, z jakimi mierzą się kobiety w Afganistanie” – czytamy w liście. „Podobnie jak męska drużyna Afganistanu, chcemy rywalizować na najwyższym poziomie. Chcemy rekrutować i szkolić dziewczęta i kobiety, które kochają krykieta, aby pokazać światu talent afgańskich kobiet i pokazać wielkie zwycięstwa, które mogą osiągnąć, jeśli otrzymają szansę dzięki przywództwu i wsparciu finansowemu ICC”.

Skontaktowano się z Międzynarodowym Trybunałem Karnym w celu uzyskania komentarza.