Grupa badawcza ds. nowotworów dziedzicznych z niemieckiego Instytutu Badawczego Trias i Pujol (IGTP) kierowała międzynarodową współpracą, która umożliwiła charakterystykę genomową najczęściej stosowanych linii komórkowych pochodzących ze złośliwych guzów osłonek nerwów obwodowych (MPNST).

Badania te wygenerowały szczegółowy katalog zmian genomowych dla każdej linii komórkowej, który można wykorzystać do opracowania strategii precyzyjnych terapii. Jednocześnie stworzono repozytorium genomowe, które jest otwarte dla wszystkich badaczy zainteresowanych tymi nowotworami. Praca została opublikowana w czasopiśmie iScience.

Jednym z najbardziej godnych uwagi wyników jest to, że zapewnia nowe rodzaje informacji genomowych, które uzupełniają charakterystykę histologiczną MPNSTS w celu lepszej i dokładniejszej diagnostyki różnicowej tych nowotworów. W rzeczywistości praca umożliwiła zidentyfikowanie, że niektóre linie rzekomo MPNST, które były wykorzystywane w wielu badaniach naukowych lub które są zdeponowane w bankach linii komórkowych (ATCC, RIKEN), nie są MPNST, ale innymi jednostkami nowotworowymi .

Dr Miriam Magallón, pierwsza autorka badania, komentuje: „zidentyfikowaliśmy linie komórkowe, które zostały błędnie zdiagnozowane, ale wykryliśmy również, że dwie z najczęściej używanych linii jako MPNST to w rzeczywistości ta sama linia komórkowa”.

Dr Bernat Gel i Eduard Serra, naukowcy, którzy prowadzili tę pracę, podkreślają, że „ta praca jest doskonałą okazją do wykorzystania nowych typów informacji genomowych do przeglądu kryteriów diagnostycznych dla tych typów nowotworów. Chcielibyśmy poprowadzić nową międzynarodową projektu, w ramach którego patolodzy, biolodzy molekularni i bioinformatycy mogliby systematycznie analizować i porównywać histologię tych nowotworów wraz z ich danymi genomowymi, aby wyjaśnić, czym jest MPNST, czy istnieją różne podtypy, a czym nie jest MPNST”.

Bernat Gel na koniec podkreśla, że ​​„badanie to otwiera również drzwi do rozwoju nowych analiz genomicznych, które ułatwiają postępowanie z pacjentami, u których występuje wysokie ryzyko rozwoju MPNST lub u których już się rozwinął i wymagają regularnej obserwacji. Minimalna biopsja lub analizy oparte na płynnej biopsji przy użyciu nowych technologii sekwencjonowania długiego odczytu byłyby idealne do identyfikacji typu zmian genomowych odpowiedzialnych za rozwój i progresję MPNST”.

IGTP Hereditary Cancer Group od lat bada nowotwory obwodowego układu nerwowego związane z nerwiakowłókniakowatością typu 1, zwłaszcza progresję od nerwiakowłókniaka splotowatego (PNF), przez atypowego nerwiakowłókniaka (lub ANNUBP), do złośliwego guza osłonek nerwów obwodowych (MPNST).

Dwa filary charakteryzowania tych nowotworów przez tę grupę to z jednej strony analizy genomiczne, epigenomiczne i bioinformatyczne, az drugiej rozwój modeli komórkowych, które niezawodnie reprezentują te nowotwory. W odniesieniu do tego punktu grupa badawcza właśnie opublikowała artykuł w czasopiśmie Protokoły GWIAZDY wyjaśniający eksperymentalny protokół generowania neurofibrosfer, model 3D pochodzący z komórek macierzystych indukowanej pluripotencji.

Osoby z NF1 mogą rozwinąć się na skórze od dziesiątek do tysięcy skórnych nerwiakowłókniaków. Te łagodne nowotwory, które wywodzą się z zakończeń nerwowych między naskórkiem a skórą właściwą, nie zagrażają życiu, ale mają bardzo duży wpływ na jakość życia. Guzy te mogą szpecić, powodować dyskomfort i obejmować ciało człowieka, znacząco wpływając na samoocenę, socjalizację itp.

Grupa zajmująca się rakiem dziedzicznym odkryła, że ​​połączenie wewnątrzkomórkowych czynników zwiększających cAMP wraz z inhibitorami MEK (szlak Raso/MAPK) ma duży wpływ na żywotność zarówno pierwotnych komórek Schwanna pochodzących z tych nowotworów, jak i modelu 3D neurofibrosfer pochodzących z indukowane pluripotencjalne komórki macierzyste (iPSC).

Mając te obiecujące wyniki na poziomie in vitro, w ramach inicjatywy NTAP zaprezentowano projekt „Biology and Therapeutic Development (BTD) for Cutaneous Nerwiakowłókniaki (cNFs) Application”, mający na celu przejście do dwóch uzupełniających się modeli zwierzęcych i zebranie przedklinicznych badań in vivo dane dotyczące tego leczenia skojarzonego. Jeden z tych modeli został opracowany przez dr Piotra Topilko w Paryżu, a drugi to model PDX, który jest wynikiem wszczepienia neurofibromesfer pochodzących z iPSC do nerwu kulszowego myszy, we współpracy z grupą dr Conxi Lázaro i dr Juana Fernández z Institut d’Investigació Biomèdica de Bellvitge (IDIBELL).

Projekt będzie trwał trzy lata i będzie prowadzony przez dr Helenę Mazuelas, zarówno w Barcelonie, jak iw Paryżu, a koordynowany przez dr Meritxell Carrió i dr Eduarda Serrę.