Sobotni finał – transmitowany w Stanach Zjednoczonych na kanale Peacock, który obejrzy ponad 160 milionów ludzi na całym świecie – będzie zawierał uduchowione ballady, popowe melodie, szalone zmiany kostiumów i oburzające scenografie.

Dlaczego Eurowizja to wielka sprawa? Poradnik dla zakłopotanych Amerykanów.

Do ostatniej rundy awansowali zawodnicy reprezentujący 26 krajów, w tym ukraiński duet muzyki elektronicznej Tvorchi, który został wybrany z podziemnego schronu przeciwbombowego. Wykonają utwór „Serce ze stali”, napisany o oblężeniu huty w Mariupolu rok temu.

Zmierzą się z ostrą konkurencją ze Szwedki Loreen, poprzedniej zwyciężczyni Eurowizji i ulubienicy bukmacherów, ze swoją potężną balladą „Tattoo”. Jej inscenizacja polega na wiciu się na platformie pod zawieszonym panelem, jakby była w środku prasy do kanapek.

Innym ulubieńcem jest fiński raper Käärijä, który zaśpiewa optymistyczny, mocno klaskający „Cha Cha Cha”, ubrany w neonowozielone bąbelkowe rękawy, przypominające „The Very Hungry Caterpillar”.

Käärijä jest jednym z wielu artystów śpiewających w swoim ojczystym języku. Refren jego piosenki w tłumaczeniu brzmi: „Trzymam drinka obiema rękami tak, cha cha cha…”

W sobotnim wywiadzie przed finałem powiedział, że jego piosenka jest o „wolności” i że chce śpiewać we własnym języku. „Finczycy nie wierzą, że piosenka po fińsku może wygrać, ale ja tak”.

Dodał, że to „szalone”, że ludzie w Finlandii wspierają go, malując paznokcie na zielono i robiąc na drutach zielone bolerka dla swoich psów.

Konkurencja między Szwecją a Finlandią odzwierciedla szersze napięcie w konkursie. Głosowanie jest podzielone między krajowe jury złożone z profesjonalistów z branży, którzy lubią mocne śpiewy i pisanie piosenek, oraz publiczność, która chce maszyn wiatrowych i pirotechniki. Wiele piosenek jest (szeptaj to) całkiem niezłych, ale bez mocnego show na scenie mogą się zepsuć.

W ramach zmiany zasad w tym roku osoby z krajów nieuczestniczących, w tym ze Stanów Zjednoczonych, mogą dołączyć do głosowania online.

Wiele wiadomo o występach z tegotygodniowych półfinałów i prób generalnych. Wiemy, że Alessandra z Norwegii wybiera międzygalaktyczny wygląd księżniczki wojny, a austriacki duet Teya & Salena napisał chwytliwy, łatwy do zapamiętania refren: Poe, Poe, Poe, Poe, Poe, Poe, Poe, Poe, Poe , Poe, Poe, Poe, Poe, Poe, Poe, Edgar Allan, Edgar Allan Poe, Poe, Poe, Poe, Poe Poe, Poe, Poe, Poe, Poe Poe, Poe, Poe, Poe, Poe Edgar Allan Poe.

Ale to nie zajmuje szczególnie wysokiego miejsca na dziwnym mierniku.

Chorwacja wystawi jaskrawo umalowanych mężczyzn, którzy rozbiorą się do białych majtek do antywojennej piosenki „Mama SC”. Estońska piosenkarka wystąpi z koncertowym fortepianem, który wydaje się być nawiedzony przez ducha.

Jeden z wyróżniających się występów z półfinałów nie pochodził od zawodnika, ale od gwiazdy „Ted Lasso”, Hannah Waddingham. Brytyjska aktorka, która jest bardziej znana w Stanach Zjednoczonych niż w Wielkiej Brytanii, jest współgospodarzem z ukraińską piosenkarką Julią Saniną i sędzią „Britain’s Got Talent” Aleshą Dixon. Waddingham zdobyła uznanie w mediach społecznościowych za swoje umiejętności prezentacyjne, w tym popisywanie się własnymi śpiewanie umiejętności i komunikatywny język francuski.

Eurowizja została zapoczątkowana pod koniec lat pięćdziesiątych przez kilka krajów jako sposób na zjednoczenie rozdartej wojną Europy. Aby podkreślić, jak bardzo rozwinął się konkurs — zarówno pod względem liczby uczestników, jak i popularności — ponad 1000 dziennikarzy z 50 krajów zostało akredytowanych do relacjonowania tegorocznej imprezy w Liverpoolu. Wiele z nich pochodzi z dedykowanych fanowskich stron internetowych, a oni krzyczą, wrzeszczą i śpiewają, wypełniając swoje historie z centrum medialnego.

Konferencje prasowe przed finałem były niezapomniane.

Wokalista niemieckiego Lord of the Lost, który miał na sobie czerwone body z odciętą jedną nogawką, został zapytany przez reportera, jakie buty planuje założyć na scenie. Odpowiedział „obcasy” i postawił stopy na stole, aby zebrani reporterzy mogli to zobaczyć.

Niektórzy uważają, że Eurowizja to żart – zbyt kampowy, zbyt tandetny, zbyt tandetny. Inni traktują to bardzo poważnie.

„Słowenia go zmiażdżyła” — krzyczał słoweński reporter na próbie generalnej.

Prezydent Ukrainy Wołodymyr Zełenski poprosił o zabranie głosu w konkursie – prośbie organizatorów odmówili, twierdząc, że było to wydarzenie niepolityczne, podkreślając jednocześnie, że „Ukraina, jej muzyka, kultura i kreatywność będą mocno widoczne w całym konkursie”.

Mimo to wielu Ukraińców jest podekscytowanych, a dla wielu chodzi o zjednoczenie poprzez muzykę, która jest tematem tegorocznego konkursu. Halyna Sladz, 35-letnia uchodźczyni z Ukrainy mieszkająca w Wielkiej Brytanii, powiedziała, że ​​konkurs to „impreza, okazja do świętowania”. Spacerowała w strefie „odkryj Ukrainę” wzdłuż tętniącego życiem nabrzeża Liverpoolu. „Mam nadzieję, że pewnego dnia wszyscy będziecie mogli przyjechać na Ukrainę, aby świętować” – dodała.

Conchita Wurst, brodata austriacka drag queen, która wygrała Eurowizję w 2014 roku, przedstawiła teorię popularności Eurowizji.

Rozmawiając z The Washington Post w prowizorycznym pokoju z sofą w panterkę i złotą wanną wypełnioną plastikowymi bąbelkami, Wurst powiedział: „W Europie mamy tak wiele różnych małych krajów. Jest tak wiele różnych podejść do muzyki, kultury, sztuki, mody, więc każdy wnosi do stołu swoją najlepszą grę”.

Zapytana, czy kandydaci na Eurowizję szukają jej rady, powiedziała: „Czasami tak robią. Nie ma recepty. Wszystko sprowadza się do autentyczności, jak to bywa ze wszystkim w życiu. Musisz zrobić to po swojemu.