W oświadczeniu wydanym przez szpital Hygeia czytamy, że były król doznał udaru mózgu i miał powikłania związane z innymi problemami zdrowotnymi.

Był ostatnim władcą w XIX wieku dynastia rodzinna, której powiązania z Grecją były słabe, ale starała się czerpać legitymację z powiązań z szerszym drzewem genealogicznym europejskiej rodziny królewskiej.

Przez dziesięciolecia mieszkał w Londynie i był kuzynem króla Karola III, ojcem chrzestnym księcia Williama i częścią dalszej linii rodzinnej urodzonego w Grecji księcia Filipa. Były król podróżował jako Constantine de Grecia z duńskim paszportem w wyniku wspólnego rodowodu jego rodziny z gałęzią duńskiej rodziny królewskiej – oprócz małżeństwa z byłą duńską księżniczką Ann-Marie. Jego siostra Sophia jest żoną byłego hiszpańskiego króla Juana Carlosa.

Ale dla Greków pozostał głęboko wpleciony w historię prawicowej dyktatury z lat 1967-1974, której bezwzględne tłumienie opozycji wciąż odbija się echem jako nieprzyjemne wspomnienie w życiu politycznym i kulturalnym kraju.

Wydarzenia zaczęły się rozwijać w 1965 roku, kiedy młody król wszczął waśń z premierem Georgiosem Papandreou, co doprowadziło do upadku jego rządu. Kryzys polityczny — wciąż znany w Grecji jako „apostazja” — rozpoczął okres przewrotów i rządów tymczasowych.

„Ludzie cię nie chcą, weź swoją matkę i idź!” protestujący krzyczeli w 1965 r. w donosach na króla i jego matkę, królową Fryderykę.

Trwające niepokoje polityczne zostały wykorzystane przez klikę greckich oficerów jako pretekst do przejęcia kontroli nad krajem Kwiecień 1967. „Pułkownicy”, jak ich nazywano, również obawiali się, że król planuje prewencyjne posunięcia mające na celu objęcie władzy przez swoich popleczników.

Przyparty do muru zgodził się oficjalnie zainaugurować juntę jako nowych przywódców Grecji. Król i jego rodzina przenieśli się następnie do północnej Grecji, starając się poprowadzić kontr-zamach stanu. Plany upadły i rodzina uciekła do Rzymu, a później osiedliła się w Londynie.

Stylianos Pattakos, ostatni żyjący członek „pułkowników” greckiej junty, umiera w wieku 103 lat

„To był najgorszy dzień w moim życiu” – powiedział, opisując wyjazd z Grecji we wspomnieniach z 2015 roku opublikowanych przez grecką gazetę To Vima. „Tego dnia zobaczyłem swoje pierwsze siwe włosy”.

Niektórzy oficerowie greckiej marynarki wojennej pozostali mu lojalni iw 1973 roku podjęli kolejną próbę buntu przeciwko juncie. Władcy wojskowi znieśli monarchię — nawet jeśli nadal twierdził, że jest prawowitym monarchą Grecji.

Przywódca junty, George Papadopoulos, nazwał byłego króla „kolaborantem obcych sił i morderców”.

Po upadku dyktatury w 1974 r. — po kryzysie militarnym z Turcją w związku z greckimi próbami zjednoczenia z wyspiarskim Cyprem — starał się dokonać dramatycznego powrotu. Przywódcy polityczni doradzili mu, aby poczekał, obawiając się, że zniweczy wysiłki na rzecz przywrócenia demokracji. Zamiast tego odbyło się referendum w sprawie przywrócenia monarchii.

W przeddzień głosowania były król wydawał się pewny siebie. Wynik „znajdzie moją rodzinę i mnie w domu” – powiedział z Londynu. Jednak prawie 70 procent oddanych głosów opowiedziało się przeciwko przywróceniu rodziny królewskiej. Cytowano, że premier Constantine Karamanlis powiedział, że wyborcy uwolnili naród od rakotwórczego narośla.

Były król wrócił do Grecji dopiero w 1981 roku, po uzyskaniu pozwolenia na pięciogodzinną wizytę w celu pochowania matki na rodzinnym cmentarzu dawnego pałacu królewskiego w Tatoi, na północ od Aten. (Grecki rząd ogłosił, że tam również zostaną pochowane szczątki byłego króla).

Z Londynu były król użył swojego tytułu królewskiego i zażądał własności rodzinnej ziemi w Grecji, w tym Tatoi. W 1994 r. grecki rząd formalnie pozbawił go obywatelstwa i skonfiskował majątek królewski.

Pozew, który złożył w Europejskim Trybunale Praw Człowieka, zaowocował przyznaniem odszkodowania w wysokości 12 milionów euro – znacznie mniej niż 500 milionów euro, o które się ubiegał. W 1995 roku chwalił się Vanity Fair, że co roku otrzymuje 65 000 listów od obywateli greckich i potrzebuje czteroosobowego personelu do pomocy w załatwianiu swoich spraw.

Jego życie na wygnaniu było dalekie od wyboistej jazdy. Zadawał się z innymi członkami europejskiej rodziny królewskiej, którzy często nazywali go „Wasza Wysokość”. On i jego żona mieszkali w posiadłości w londyńskiej dzielnicy Hampstead Garden Suburb. Jeśli brytyjska rodzina królewska urządzała galę, był na liście gości.

Gdy w 2004 roku Ateny były gospodarzami igrzysk olimpijskich, wrócił jako honorowy członek Międzynarodowego Komitetu Olimpijskiego. Wygląd został jednak celowo stonowany na prośbę organizatorów, pomimo jego pozycji jako byłego zdobywcy medalu olimpijskiego.

Na igrzyskach w Rzymie w 1960 roku ówczesny następca tronu był częścią złotego medalu drużyny w trzyosobowym żeglarstwie klasy Dragon. Był także nosicielem flagi podczas ceremonii otwarcia w Rzymie, a grecki znaczek pocztowy został wykonany na cześć zwycięstwa jego drużyny.

W wywiadzie dla NBC „Today” podczas igrzysk olimpijskich w Atenach były król nazwał Grecję „swoim krajem”.

„Pamiętam, że miałem zaszczyt nieść flagę, kiedy wszedł nasz zespół”, powiedział, wspominając Igrzyska w Rzymie, „a ryk tłumu wciąż jest w moich uszach”.

Przez ponad dekadę spędzał coraz więcej czasu w Grecji, gdy władze dokonywały ustępstw, a protesty przeciwko jego obecności w dużej mierze wygasały. Poczynił też niewielkie ustępstwa. Z opóźnieniem uznał, że epoka monarchii w Grecji dawno się skończyła.

Jego oficjalna strona internetowa wymieniła go jako króla Konstantyna, byłego króla Hellenów.

Przyszły król urodził się 2 czerwca 1940 r. w Atenach jako syn księżnej Fryderyki z Hanoweru i księcia Pawła, młodszego brata króla Grecji Jerzego II i następcy tronu.

Przed pierwszymi urodzinami księcia Konstantyna rodzina uciekła do Aleksandrii w Egipcie, ponieważ siły nazistowskie okupowały znaczną część kraju. Rodzina spędziła później trochę czasu w Afryce Południowej, zanim wróciła do Grecji w 1946 r. – akurat wtedy, gdy kraj pogrążył się w katastrofalnej wojnie domowej między siłami wspieranymi przez komunistów a nacjonalistami, z których wielu było lojalnych wobec monarchii.

Zwyciężyła strona nacjonalistyczna, ale rozłamy polityczne pozostały silne przez dziesięciolecia i przeniosły się na podzielone poglądy na temat monarchii – którą niektórzy krytycy potępili jako osoby z zewnątrz, mające rodzinne powiązania z wrogiem Niemiec w czasie wojny.

Przygotowując się do tronu, książę kształcił się w szkołach z internatem i akademiach wojskowych. Jego kolej przyszła w 1964 roku, kiedy miał 23 lata, po śmierci ojca, króla Pawła. (Rodzina rządziła Grecją od 1863 roku, z wyjątkiem lat 1924-1935).

Ostatni król Grecji przeżył Anne-Marie, jego żona od 58 lat; pięcioro dzieci, Alexia, Pavlos, Nikolaos, Theodora i Philippos; i dziewięcioro wnucząt.

Jego rodowód sięga rodu Schleswig-Holstein-Sonderburg-Glücksburg, który obejmuje Danię i inne kraje. Odmówił jednak przyjęcia któregokolwiek z tych nazwisk, po tym jak grecki rząd powiedział, że może odzyskać paszport tylko wtedy, gdy przyjmie nazwisko.

„Nie mam imienia” — powiedział w 1995 roku w Londynie. „Moja rodzina nie ma imienia”.

Zauważył, że Glücksburg to nazwa miejsca, jak każda londyńska dzielnica.

– Równie dobrze mogę nazywać się panem Kensingtonem – powiedział.