Branża wiatrowa przeszła przez ostatnie 5-6 lat bardzo trudną fazę w związku z gwałtownym przejściem polityki regulacyjnej z taryf preferencyjnych na aukcje odwrotne. Trudności w branży pogłębiła pandemia Covida. Okres ten zakończył się, gdy większość producentów oryginalnego sprzętu (OEM), zarówno indyjskich, jak i międzynarodowych, zbankrutowała lub zakończyła swoją działalność.
Inox Wind nie tylko przetrwał ten etap, ale także podjął kilka strategicznych inicjatyw, aby wzmocnić się w obliczu ogromnych możliwości, jakie przed nim stoją. Znaczący zastrzyk kapitałowy dokonany przez promotorów pomógł spółce w znacznym stopniu zmniejszyć dźwignię finansową i wzmocnić swój bilans. Dzięki temu spółka jest obecnie na dobrej drodze do osiągnięcia celu, jakim jest uwolnienie się od długu netto do pierwszej połowy roku budżetowego 25.

Zwiększyliśmy także naszą zdolność operacyjną i zapewniliśmy, że nasz łańcuch dostaw jest gotowy na obsługę rocznej realizacji w skali gigawatów. Jeśli chodzi o produkty, dostawy naszych turbin o mocy 3,3 MW idą pełną parą. Turbina ta została zaprojektowana dla warunków indyjskich i oferuje jeden z najniższych uśrednionych kosztów energii wśród turbin w swojej klasie. Ponadto pracujemy nad uruchomieniem w przyszłym roku platformy o mocy 4,X MW, która zapewni nam bezpieczeństwo na froncie technologicznym na następną dekadę.

Czy projekty morskiej energetyki wiatrowej są opłacalne ekonomicznie dla indyjskich deweloperów?

Nie wierzę w morską energetykę wiatrową. To bardzo dobry, przyszłościowy ruch. Jednak z kontekstu indyjskiego koszt energii wiatrowej na morzu jest dwa i pół razy większy niż koszt energii wiatrowej na lądzie. Poza projektami demonstracyjnymi niewiele z tego zobaczysz. Przez następne 10 lat nic się nie wydarzy. Co więcej, potencjał lądowy w Indiach waha się od 300 GW do 1100 GW, w zależności od wybranego badania. Obecnie mamy 43 GW. Zatem nawet jeśli uda nam się osiągnąć 15 GW rocznie – a do tego jesteśmy zbyt daleko – przez następne 20 lat, nie musimy się martwić.

Aby rozwiązać problem nieciągłości energii odnawialnej, jako odpowiednie rozwiązanie promuje się hybrydę wiatrowo-słoneczną. Systemy magazynowania energii akumulatorowej (BESS) również zyskują na popularności. Jak widzisz te zmiany?

Dzięki hybrydzie zasadniczo optymalizujesz wykorzystanie sieci. Wiatr wieje wcześnie rano i kiedy pada deszcz, a słońce jest w ciągu dnia. Łącząc je w siatkę, zasadniczo pozwalasz na znacznie lepsze wykorzystanie siatki. A jeśli naszym celem jest 500 GW do 2030 r., nie możemy budować sieci o mocy 1500 GW. Ktoś wciąż płaci za sieć – jest za droga.

Hybryda zasadniczo ogranicza nadmierne marnotrawstwo rozwijanej wspólnej infrastruktury. W tym sensie hybrydowe, ciągłe i dyspozycyjne źródła energii odnawialnej (FDRE) oraz całodobowe dostawy (RTC) są rozwiązaniem dla kraju – 30-procentowe wykorzystanie mocy odnawialnych wzrasta do 50-70 procent z nimi.

Ponadto przechowywanie baterii jest obecnie zbyt drogie. Będziesz miał projekty demonstracyjne, będziesz miał baterię 5 MWh. Jednak jeśli chodzi o powszechne zastosowanie na dużą skalę, jest to zbyt drogie dla Indii, dopóki koszty baterii nie spadną co najmniej do 1 rupii za sztukę. Myślę, że po 2030 r. zacznie się liczyć znaczne magazynowanie energii w akumulatorach. I tak, gdy w grę wchodzi coraz więcej akumulatorów, w grę wchodzi więcej energii wiatrowej i słonecznej, ponieważ wtedy zastąpisz całą dostępną pojemność cieplną. Ale ta delta musi spaść do około 1 Rs za jednostkę. W tej chwili jesteśmy zbyt daleko – widzę, że od 2030 r. koszty będą stopniowo spadać, aż osiągną punkt zwrotny. Ale stopniowo – nie spadnie z 6 do 7 rupii za jednostkę do 1 rupii za jednostkę dzisiaj ani za 5 lat.

Czy od strony produkcyjnej Inox rozważa eksport sprzętu do innych krajów?

Nasze moce produkcyjne wynoszą już około 2,5 GW. Całkowicie przeszliśmy także na naszą turbinę o mocy 3 MW. Nie sądzę, abyśmy skupiali się obecnie na eksporcie z dwóch powodów. Wolelibyśmy skupić się na bezprecedensowych możliwościach, jakie mamy w Indiach i to jest nasz jasny cel. Istnieją pewne możliwości eksportu, ale niektórzy z naszych wschodnich odpowiedników przekraczają granice, których nasze indyjskie banki nie zapewniają na całym świecie.

Chociaż możemy konkurować jakością i kosztami, nie możemy dać linii o wartości 500 milionów dolarów, więc jest to jedna wada. Biorąc pod uwagę dostępne tutaj możliwości, chcemy w pełni skoncentrować się na rynku indyjskim.