To Puchar Świata T20 z kilkoma godnymi uwagi nowościami. Po raz pierwszy w historii amerykańska publiczność (choć znaczna większość będzie prawdopodobnie pochodzić z Azji Południowo-Wschodniej) będzie mogła z bliska przyjrzeć się supergwiazdom krykieta na największej scenie w ramach pierwszej części wydarzenia pod namiotem – współgospodarzami są Stany Zjednoczone i Indie Zachodnie – przez luksusowe ulice Nowego Jorku, Teksasu i Florydy.

W dziewiątej edycji Pucharu Świata T20 po raz pierwszy bierze udział 20 drużyn. Oznacza to, że ten turniej trwa dłużej niż jakikolwiek poprzedni Puchar Świata T20. Chociaż najkrótszy format najlepiej nadaje się do wielkiego przedsięwzięcia polegającego na rozszerzeniu gry na nowsze terytoria, ekspansja do 20 drużyn — które zostały podzielone na cztery grupy po pięć drużyn — prawdopodobnie będzie kosztować trochę monotonnych, jedno- obustronne rywalizacje na początku. Aby tak się nie stało, dziewięciu członków stowarzyszonych uczestniczących w zawodach będzie musiało uderzać znacznie powyżej swojej wagi.

Poszerzają krajobraz krykieta nowi przybysze z Ugandy, Kanady i Stanów Zjednoczonych. Podczas gdy Stany Zjednoczone przystąpiły do ​​turnieju ze względu na fakt, że są współgospodarzami, Uganda i Kanada odpadły z kwalifikacji regionalnych, odpowiednio w Afryce i obu Amerykach.

Szczególnie podnosząca na duchu jest podróż Ugandy na arenę światową, ponieważ nigdy żadna drużyna z tego wschodnioafrykańskiego kraju, borykającego się z problemem biedy i praw człowieka, nie grała w Pucharze Świata w żadnym sporcie na poziomie seniorów. Historycznego wyczynu dokonano w listopadzie ubiegłego roku, wywołując sceny niepohamowanej radości, pieśni i tańca wśród ugandyjskich graczy, które szeroko krążyły w mediach społecznościowych. Kwalifikacje były w pełni zasłużone – w kampanii zajęli drugie miejsce za Namibią – gdy udało im się pokonać Zimbabwe i Kenię.

Jak powiedział wówczas kapitan Brian Masaba, ich wysiłki wymagały trzech lat planowania. „Przybyliśmy na ten turniej, próbując zarezerwować sobie miejsce w Pucharze Świata” – powiedział HT Masaba, 32-letni melonik, który pracuje jako kierownik ds. zakupów w Kampali, aby związać koniec z końcem. „Głęboko wierzyliśmy, że jest to możliwe. Włożyliśmy mnóstwo pracy. Bardzo zależało nam na sprowadzeniu nas tutaj stowarzyszeniu z Ugandy, organizując wiele zabaw i turniejów. W ciągu ostatnich trzech lat zagraliśmy może 40-50 T20I. To nie błąd, że jedziemy na Puchar Świata T20.”

To, że Ugandyjczycy zmierzą się z zawodnikami z Afganistanu, Nowej Zelandii i Indii Zachodnich – grają w grupie C, w której Papua Nowa Gwinea jest piątą drużyną – to szansa ich życia. „To otwiera wiele drzwi dla krykieta w kraju. Ma to na celu popularyzację sportu w kraju. To stawia ugandyjski krykiet na mapie. Dzieląc boisko z chłopakami, których widzieliśmy grających w telewizji, mam nadzieję, że będziemy mogli wchodzić w interakcje i uczyć się od najlepszych” – powiedział Masaba.

W przeciwieństwie do większości drużyn stowarzyszonych, które w dużym stopniu opierają się na zawodnikach z subkontynentu, skład drużyny Ugandy sugeruje, że krykiet jest obecny wśród rdzennej czarnej populacji. Simon Ssesazi jest ich czołowym zdobywcą runów z 2072 biegami w 78 meczach, podczas gdy Henry Ssenyondo z 94 skalpami w 77 meczach zdobył najwięcej bramek.

Nie można zaprzeczyć indyjskiemu podejściu, biorąc pod uwagę, że Dinesh Nakrani, Alpesh Ramjani i Ronak Patel są integralnymi członkami drużyny. Połączenie z Indiami zostało również wzmocnione dzięki mianowaniu Abhaya Sharmy na trenera. Sharma, były bramkarz Delhi i kolei, w przeszłości pracował jako trener w drużynie indyjskich męskich i żeńskich drużyn.

Stany Zjednoczone i Kanada, będące domem dla znacznej liczby emigrantów z tej części świata, również mają w swoim składzie sporo graczy pochodzenia indyjskiego. W przypadku Stanów Zjednoczonych lewicowy spinner Harmeet Singh i pałkarz Milind Kumar zajmowali się handlem na krajowym rynku Indii, zanim przenieśli się za Atlantyk. Harmeet (33 l.) oprócz występów w drużynie stanowej Mumbai grał w indyjskiej Premier League (IPL), a za swoje klasyczne podejście do gry w kręgle zdobył pochwały od tak wybitnych nazwisk, jak Dilip Sardesai i Ian Chappell we wczesnych latach swojej kariery. Był także członkiem indyjskiej drużyny U-19, która w 2012 roku zdobyła Puchar Świata U-19 w Australii.

Milind nauczył się gry w Delhi, ale dla Sikkima jego najważniejszy występ nastąpił, gdy w sezonie 2018–19 Ranji Trophy znalazł się na szczycie listy strzelców z 1331 runami w ośmiu meczach. Jeszcze w sezonie 2020/21 rozegrał dla Tripury ponad 50 meczów. Leworęczny napastnik Saurabh Netravalkar, inżynier oprogramowania pracujący w Oracle, był czołowym strzelcem bramek dla Indii w Mistrzostwach Świata U-19 2010 w Nowej Zelandii.

Wszechstronny Corey Anderson, niegdyś integralny członek nowozelandzkich drużyn zajmujących się piłką białą i posiadacz rekordu najszybszej tony ODI (36 piłek), również wzmacnia siłę amerykańskiej średniej klasy. Po rozegraniu 13 testów, 49 ODI i 31 T20I dla drużyny Kiwi – ostatni z nich miał miejsce w 2018 r. – Anderson przeniósł się do Stanów Zjednoczonych w 2021 r. Jego znaczne międzynarodowe doświadczenie może się przydać, gdy drużyna rozpocznie sezon przeciwko Kanadzie w grupie A. która obejmuje także Indie, Pakistan i Irlandię.

Od żadnego z tych nowicjuszy nie oczekuje się oczywiście niczego więcej poza wymyślaniem liczb. Masz jednak nadzieję, że skorzystają z tej ekspozycji i poczynią postępy do czasu, gdy za dwa lata w Indiach odbędą się kolejne Mistrzostwa Świata T20.