Wyczerpane twarze ludzi, którzy właśnie przekroczyli sudańską granicę do Czadu, odzwierciedlają spustoszenie i cierpienie, jakich doświadczyli.

To nie tylko wynik walk, które wybuchły 15 kwietnia między dwoma czołowymi generałami Sudanu, ale także dwóch dekad konfliktu w regionie Darfuru.

Wysoki Komisarz Narodów Zjednoczonych ds. Uchodźców (UNHCR) szacuje, że przed ostatnią falą przemocy uciekło ponad 100 000 osób – najwięcej do Czadu.

W Darfurze od lat panuje zamieszanie spowodowane przemocą między różnymi społecznościami afrykańskimi i arabskimi.

Kiedy w 2003 roku nie-Arabowie chwycili za broń przeciwko rządowi, skarżąc się na dyskryminację, rząd zemścił się, mobilizując głównie arabskie bojówki, które zostały oskarżone o powszechne okrucieństwa.

Teraz arabskie milicje – powiązane z Siłami Szybkiego Wsparcia (RSF), paramilitarną grupą walczącą z armią – wydają się wykorzystywać próżnię bezpieczeństwa.

Zostali oskarżeni o rozpętanie przemocy, która doprowadziła do exodusu ludzi z Darfuru.

Niektórzy trafili do tymczasowego obozu dla uchodźców w czadyjskiej wiosce Koufroune.

Szacuje się, że w obozie przebywa około 8 000 osób, którym udało się uciec z kilkoma rzeczami i żywym inwentarzem, co jest cennym zasobem, który może pomóc złagodzić trudności.

Mahmoud Adam Hamad odbył w ubiegłym tygodniu dwie niebezpieczne wyprawy przez granicę, aby sprowadzić swoje dwie żony i ośmioro dzieci z Darfuru.

„Podróżowałem głównie nocą. Przywoziłem je, przemieszczając się z rodziną z miejsca na miejsce, aż do naszego przyjazdu.

„Podczas drugiej podróży prawie zostałem okradziony”, mówi BBC, stojąc obok swojego tymczasowego schronienia złożonego z patyków i plastikowej folii.

Jego wioska została wcześniej zaatakowana w Darfurze. Stracił swoją farmę i zwierzęta, a niektórzy z jego krewnych zostali zabici przez milicję znaną jako Janjaweed.

„Byliśmy bici i biczowani. Błagaliśmy ich o uwolnienie”.

Pan Hamad opowiada o tym, jak w tamtym czasie uciekał od wsi do wsi i przedostał się do Czadu. Później zabrał swoją rodzinę z powrotem do Darfuru, myśląc, że jest tam bezpiecznie.

„Ledwo udało nam się wrócić do domu i rozpocząć nowe życie, gdy ta walka zmusiła nas do ponownego biegu”.

Teraz zarabia trochę pieniędzy w obozie, używając swojego wózka do transportu rzeczy innych uchodźców. Używa gotówki, aby kupić dodatkowe jedzenie.

Ibrahim Bashar Ebra, lat 83, i jego żona, Maka Naseem Tabeer, lat 70, siedzą w cieniu plastikowej płachty powiewającej na wietrze, dając im chwilę wytchnienia od ekstremalnego upału.

Są otoczeni swoimi rzeczami przykrytymi kocami, aby chronić ich przed kurzem.

Stracili środki do życia w konflikcie w Darfurze po tym, jak w 2003 r. dokonano nalotu na ich farmę i skradziono ich inwentarz.

W późniejszym ataku trójka ich dzieci została porwana i nie mają pojęcia, gdzie się znajdują.

„Byłem bez środków do życia, bez domu i całkowicie zależny od innych” – mówi Ebra.

To, co zmusiło go do przeprowadzki dwa tygodnie temu, to atak milicji na jego wioskę, w którym zginęło wiele osób.

– Cała wieś została doszczętnie spalona. Zostałem ewakuowany furmanką i przywieziony tutaj – dodaje, zaznaczając, że artretyzm uniemożliwia mu samodzielne poruszanie się.

Jego żona zwraca się do niego i pyta: „Co myślisz o naszej przyszłości od teraz?”

„W Darfurze nie ma rządu, są tylko milicje, które zabijają, gwałcą i porywają. Tylko Bóg jeden wie, co nas czeka” – odpowiada Ebra.

Mówi, że „nigdy” nie wróci.

„Tutaj jestem bezpieczny; cieszę się, że przyniosłem wodę z tej doliny do picia. Ile zarobię na powrocie? Mam 83 lata, wątły, ale twardy psychicznie”.

Na razie opiekują się nimi agencje ONZ, w tym Światowy Program Żywnościowy (WFP).

Oczekuje się kolejnych dziesiątek tysięcy uchodźców i istnieją obawy, że walki w Darfurze mogą przerodzić się w pełnoobjawowy konflikt.

W Czadzie przebywa już ponad milion przesiedleńców, w tym prawie 400 000 sudańskich uchodźców z Darfuru.

Teraz trwa wyścig, aby uzyskać wsparcie dla obozów przed rozpoczęciem pory deszczowej, mówi dyrektor krajowy WFP, Pierre Honnorat.

„Jest to bardzo potrzebne, ponieważ za kilka tygodni droga do przybycia i udzielenia im pomocy będzie bardzo, bardzo trudna. To jest naprawdę problem, musimy mieć środki, aby móc ich wesprzeć” – mówi BBC.

Uchodźcy w Koufroune mogli być bezpieczni, ale podobnie jak wielu Sudańczyków ich przyszłość leży w rękach dwóch generałów walczących o ich kraj.

Są pod silną presją dyplomatyczną, aby wynegocjować zakończenie konfliktu lub ryzykować pogrążenie Sudanu w wojnie domowej, która może być gorsza niż w Libii i Syrii.