We wtorek Indie były oszołomione Afganistanem, przegrywając u siebie 2:1 w decydującym meczu kwalifikacyjnym do Mistrzostw Świata FIFA. Natychmiastową reakcją był szok, złość, rozczarowanie, a nawet nawoływania do zwolnienia trenera Igora Stimaca.

Czy dwadzieścia cztery godziny później, gdy opadł kurz, nastrój się zmienił? Czy sytuacja jest tak zła, jak się wydawało, czy też Indie mogą przystąpić do kluczowych meczów w czerwcu z formą i pewnością siebie, jaką pokazały zeszłego lata? Sunaadh Sagar i Anirudh Menon z ESPN omawiają kluczowe pytania dla obu stron historii.

Co jest teraz nie tak?

JESTEM: Cóż, nawet jeśli pominiemy badanie wzroku (biorąc pod uwagę, jak obolałe oczy będą po 180 minutach meczu Afganistan z Indiami), liczby są ponure. Po oszałamiającym sukcesie zapomnianego już lata Indie wygrały raz na 13 meczów. Nie strzelili gola w grze otwartej od 631 minut, a jedynym golem w tym przedziale czasowym był rzut karny Sunila Chhetriego z zeszłego wtorku.

Przed rozpoczęciem Pucharu Azji Stimac powiedział, że kontynentalna wizytówka będzie traktowana jako odskocznia w przygotowaniach do pozostałych eliminacji do Pucharu Świata. Zdobycie jednego punktu na sześć możliwych przeciwko rzekomym rybkom z grupy, Afganistanowi, nie wygląda dobrze.

Ale czy jest aż tak źle?

SS: Nie. Liczby są zatrważające, to jasne. Jednak w meczach niższej ligi azjatyckiej różnice są minimalne – ranking FIFA jest mylący. Afganistan może znajdować się na 158. miejscu w światowym rankingu i wiele mówi się o tym, że nie ma w nim podstawowego składu, ale spadek do wyjściowej jedenastki, która wystąpiła przeciwko Indiom, nie był zbyt duży. Tylko czterech zawodników (bramkarz i trzech obrońców) było powszechnych w składach, które pokonały Indie 2:1 i przegrały 0:4 z Kuwejtem. Nie mówiąc już o umiejętności Ashleya Westwooda w osiąganiu dobrych wyników jako słabszej drużyny. Strata Indii to z pewnością zły wynik, ale nie jest to całkowita katastrofa, jak się wydaje. Ta drużyna z Afganistanu może w czerwcu odnieść sukces w meczu przeciwko Kuwejtowi.

Jeśli chodzi o Indie, większość reakcji na wyniki opierała się na wynikach. W ciągu dwóch meczów Indie stworzyły znakomite okazje do zdobycia gola i wygrania obu meczów. W innym wszechświecie Manvir Singh jest okrzyknięty bohaterem za wygranie trzech meczów dla Indii, a nie jednego.

JESTEM: Tak. Dla mnie nazywanie ich „pozłaconymi” szansami jest popychaniem tego tematu. Być może był jeden lub dwa dobre, ale większość z nich była połowiczna. Pouczające jest obserwowanie, jak powstały lepsze z tych okazji: kiedy Indie utrzymały krótkie podania w ostatniej tercji i rozegrały je w parterze. To właśnie ta taktyka zdobyła w zeszłym roku Stimacowi i jego zespołowi wiele pochwał, ale w zaskakujący sposób została porzucona na rzecz starej, dobrej zasady „wyślij to na skrzydła i wbij”. Choć Sunil Chhetri potrafi grać w powietrzu, niewiele może zdziałać, rywalizując w powietrzu ze znacznie większymi środkowymi obrońcami. Stimac miał przepis na sukces z zawodnikami do swojej dyspozycji, dlaczego go zmieniono?

Można też powiedzieć, że ta krytyka została złagodzona po dwóch dziwnych wynikach, ale wynikająca z niej susza bramkowa wskazuje na szerszy problem.

SS: Zaskakująco porzucony wydaje się nietrafny, zwłaszcza że sam Stimac nie był zbyt zadowolony z tego, co robili jego gracze. Regresja do starej, dobrej gry skrzydłowej następuje dlatego, że gracze wybierają bezpieczną opcję. Gra środkiem – styl, który w zeszłym roku zapewnił Indiom trzy trofea, wywodzi się ze scenariusza, w którym gwiazdy zrównały się z Indiami. Wybrany przez Stimaca skład był w formie, poziom rywalizacji nie był wysoki, a ustalony skład był ze sobą zsynchronizowany. Było wyraźnie oczywiste, że kombinacje na boisku przeciwko Afganistanowi nie były tak płynne – więc wybranie środkowego stylu gry wysokiego ryzyka doprowadziłoby do zamieszek wśród pływających pomocników Afganistanu (z europejskim i azjatyckim rodowodem, dodam, że mogę dodać).

Jeśli chodzi o Chhetriego, zabrał ze sobą obu afgańskich obrońców (Westwood najwyraźniej był świadomy swoich umiejętności główkowania), a Manvir i Vikram mieli przestrzeń do ataku. Trudno winić Stimaca za to, że zawodowi napastnicy nie potrafią skierować piłki głową do siatki z kilku metrów.

JESTEM: Jeśli chodzi o wybranie przez zawodników bezpiecznej opcji, to jeśli umieścisz ich na pozycjach, w których nie są najlepsi – powiedzmy Zuala Chhangte na lewym skrzydle – to oczywiście właśnie to zrobią. Ale ważniejsza kwestia jest ukryta pod frazą w tej odpowiedzi: „wybrany skład”.

Gdzie jest elastyczność?

JESTEM: Chociaż zrozumiałe jest, że menedżer wybiera zespół w oparciu o zawodników, z którymi już pracował i z którymi czuje się komfortowo, czasami działa to przeciwko interesom zespołu. Wierzę, że to jeden z tych momentów: Jeakson Singh nie zaczyna jeszcze dla swojego klubu, ponieważ powoli wraca po kontuzji, ale może wystartować w reprezentacji? Chhangte zawsze spisał się najlepiej na prawej stronie, ale karnacja zespołu została zmieniona, aby pomieścić nieformalnego Manvira Singha?

Twierdzenie, że w dzisiejszych czasach indyjskiemu futbolowi brakuje głębi, jest nietrafne (szczególnie w przypadku skrzydłowych i środkowych pomocników). Z pewnością drużynie przydałby się ktoś taki jak Parthib Gogoi, zawodnik w formie, który wnosi do składu zespołu tak potrzebną pewność siebie. To ten rodzaj wartości nieuchwytnych, który automatycznie przenosi się na boisko i odbija w formie namacalnej, tak jak widzieliśmy to latem ubiegłego roku.

Przykładem tego, jak wpłynęło to na zespół, jest zmiana Anirudha Thapy: normalnie byłoby to dobre posunięcie, ale Stimac zdawał się nie brać pod uwagę faktu, że Thapa ma za sobą absolutnie najgorszy sezon w kraju jak dotąd i był na ławce przy swoim klubie. Czy nie byłoby lepiej, gdyby Stimac miał pomocnika w dobrej formie, którego mógłby wezwać z ławki?

SS: Powiedzmy, że Stimac wybrał Parthiba i rozpoczął go w kluczowych rozgrywkach FIFA WCQ – czy nie rozważylibyśmy takiego scenariusza, w którym rzuciłby niedoświadczonego młodzieńca na pożarcie wilkom? Idealnym momentem na dopuszczenie do krwi nowych juniorów są mecze towarzyskie, do których ze względu na międzynarodowy kalendarz i nieudolność AIFF Stimac nie miał okazji tego zrobić. Istnieją również komplikacje związane z praktycznymi kwestiami związanymi z wdrażaniem nowych zawodników do składu – problemy z koleżeństwami, nieznajomość procedur treningowych, brak relacji na boisku itp. Chhetri przedstawił podobny argument przed Igrzyskami Azjatyckimi – Narender Gahlot nie wiedząc, jakie biegi wykonuje.

Zmiana Thapy to miejsce, w którym Stimac popełnił błąd, ale myślę też, że został zaskoczony brakiem wpływu swoich zmienników. Mimo wszystkich swoich wad wydaje się być może zbyt lojalny wobec swoich podopiecznych, a to miejsce może ulepszyć.

JESTEM: Dokładnie tego próbował z Vikramem Pratapem Singhiem i nikt nie krytykuje go za tę rozmowę. Jeśli już, to chcą zobaczyć więcej. To, co widzieliśmy, to ten sam wybór graczy pojawiających się rok po roku, niezależnie od tego, jak radzą sobie. Jasne, nagradzaj tych, którzy są konsekwentni, ale jeśli gracze będą mieli poczucie, że ich błędy nie zostaną ukarane, czy nie wprawi to ich w odrobinę samozadowolenia? Zachęcanie graczy, aby nie popełniali głupich błędów prowadzących do utraty bramek, jest tak samo ważne, jak pokazywanie graczom, że jesteś wobec nich lojalny. A dzieje się to wtedy, gdy każdy zawodnik musi w każdej minucie walczyć nie tylko o miejsce w jedenastce, ale także o sam skład.

Międzynarodowy futbol to trudna sztuka, ale Stimac nie zna ani nie doświadczył niczego takiego. Utrudnia mu to zadanie wprowadzanie nowych zawodników do składu, ale to nie powinno oznaczać, że tego nie robi.

Jednak to, co zostało zrobione, zostało zrobione. Co teraz robi Stimac?

JESTEM: Zwłaszcza biorąc pod uwagę, jak ważne będą czerwcowe kwalifikacje przeciwko Kuwejtowi…

SS: Na początek przydałoby mu się mniej przyciągających wzrok nagłówków przed meczem. Jego brawura przed meczami w Afganistanie wywarła presję na zawodnikach i ułatwiła Westwoodowi rozmowę przed meczem. Być może jest już za późno, aby Stimac zmienił swój sposób mówienia, ale może tym razem lepiej będzie, jeśli przemówi po pokonaniu Kuwejtu.

Jeśli chodzi o sprawy na boisku, Stimac, jak wszyscy wiemy, odbędzie swój tak upragniony dłuższy obóz i po prostu musi wrócić do tego, co sprawdziło się w 2023 roku. Pokonał Kuwejt, nadzorował już wcześniej zwycięską, skomplikowaną piłkę nożną – to nie jest poza nim. Będzie to jednak środowisko pełne presji, w którym będzie miał na oku noże – jeśli utrzyma prostotę i nie będzie nadmiernie komplikować spraw w dążeniu do wyciągnięcia wniosków – Indie awansują do trzeciej rundy eliminacji Mistrzostw Świata FIFA .

A wtedy z pewnością będzie mógł odejść z podniesioną głową.