Według naukowców z Uniwersytetu w Leicester sierść kota może być idealnym sposobem na łapanie przestępców. Wykazali, że pojedyncza sierść kota zawiera DNA, które może powiązać podejrzanego z miejscem zbrodni lub ofiarą.

Około 26 procent gospodarstw domowych w Wielkiej Brytanii posiada kota, a biorąc pod uwagę, że przeciętny kot gubi tysiące włosów rocznie, nieuniknione jest, że po opuszczeniu kraju będziesz miał przy sobie dowód obecności tego futrzastego mieszkańca. Jest to potencjalnie przydatne w dochodzeniach kryminalistycznych w sprawie działalności przestępczej.

Chociaż sprawca będący człowiekiem może dołożyć wszelkich starań, aby nie pozostawić po sobie własnego DNA, przeniesiona sierść kota zawiera własne DNA, które może zapewnić powiązanie między podejrzanym a miejscem zbrodni lub ofiarą.

W artykule opublikowanym w czasopiśmie Forensic Science International: Genetyka na początku tego miesiąca naukowcy z Uniwersytetu w Leicester opisali czułą metodę, która pozwala wyodrębnić maksimum informacji o DNA z zaledwie jednej sierści kota.

Emily Patterson, główna autorka badania i doktorantka z Leicester. student powiedział: „Włosy wypadające przez Twojego kota nie mają korzenia włosa, dlatego zawierają bardzo mało użytecznego DNA. W praktyce możemy jedynie analizować DNA mitochondrialne, które jest przekazywane z matki na potomstwo i jest wspólne dla kotów spokrewnionych z matką”.

Oznacza to, że DNA włosa nie jest w stanie indywidualnie zidentyfikować kota, dlatego istotne jest uzyskanie jak największej ilości informacji w badaniu kryminalistycznym.

Jednakże nowa metoda zidentyfikowana przez naukowców umożliwiła im określenie sekwencji całego mitochondrialnego DNA, zapewniając, że jest ona około dziesięć razy dokładniejsza niż wcześniej stosowana technika, która uwzględniała tylko krótki fragment.

Badaniami współkierował dr Jon Wetton z Wydziału Genetyki i Biologii Genomu Uniwersytetu.

Powiedział: „W poprzedniej sprawie o morderstwo zastosowaliśmy wcześniejszą technikę, ale mieliśmy szczęście, że kot podejrzanego miał nietypowy wariant mitochondrialny, ponieważ większości linii kotów nie można było od siebie odróżnić. Jednak dzięki naszemu nowemu podejściu praktycznie każdy kot ma rzadki typ DNA, dlatego też test prawie na pewno będzie dostarczał informacji w przypadku znalezienia włosów.”

Zespół przetestował tę metodę na przypadku zaginionego kota, gdzie DNA ze szczątków szkieletu zaginionej kotki można było porównać z DNA z włosów jej potomstwa płci męskiej, które przeżyło.

Współprowadzący badanie, profesor genetyki Mark Jobling, dodał: „W sprawach karnych, w których nie można zbadać ludzkiego DNA, sierść zwierząt domowych jest cennym źródłem łączących dowodów, a nasza metoda znacznie zwiększa jego skuteczność. To samo podejście można również zastosować do innych gatunków, w szczególności psów”.