CNN
—

Kiedy Laura Dern i Diane Ladd zbliżały się do Adelaide Drive w Santa Monica podczas jednego z wielu spacerów i rozmów opisanych w ich niedawnych wspólnych wspomnieniach „Honey, Baby, Mine”, Ladd szybko zorientował się, dokąd zabiera ją Dern. Znając czekający ją ból, próbowała nakłonić córkę do zmiany kierunku, rzucając jedną za drugą wymówką związaną z pogodą, ale Dern nie dał się na to nabrać.

„Czy to jest ten dom?” zapytała jej córka.

„Tak, Lauro. To jest ten” – powiedział Ladd.

Ladd powiedział, że to był dom, do którego ona i jej były mąż, aktor Bruce Dern, przeprowadzili się, szukając nowego początku po tragicznej śmierci ich pierwszego dziecka, Diane Elizabeth, gdy byli małym dzieckiem. To tutaj przywieźli do domu małą Laurę Elizabeth Dern, zaraz po jej urodzeniu. To także dom, w którym ostatecznie zakończyło się ich małżeństwo.

Widok tego domu przypomina Laddowi rozwód i smutek, a starała się tego unikać – aż do tego konkretnego dnia, kiedy dzięki delikatnej rozmowie oboje przekształcili wspomnienia jak glina. Dern rzuciła matce wyzwanie, aby zamiast tego pomyślała: „Zostałam matką w tym domu” i przypomniała jej, że ten dom dał jej siłę, gdy odbudowała swoje życie i przezwyciężyła smutek.

To jeden z najbardziej wzruszających momentów w „Honey, Baby, Mine” i jedno z najpiękniejszych wspomnień, jakie czytałem. To sprawiło, że siedziałam na kanapie i łkałam na pełnych obrotach – nieoczekiwany rezultat lektury pamiętników napisanych przez legendarny hollywoodzki duet matka-córka, które mogły podróżować samotnie w swoim zespole, ale zamiast tego wykorzystały swoją książkę do zapuszczenia się w emocjonalne przestrzenie ze sobą, że pary rodzic-dziecko nie mające kontaktu z publicznością rzadko chodzą.

Ponownie zeszli głębiej, aby dowiedzieć się więcej i omówić więcej na temat swojego pochodzenia w nowym odcinku serii YouTube Ancestry „unFamiliar”. Kiedy na początku tego miesiąca CNN rozmawiało z Dernem i Laddem, Ladd powiedział, że trudne rozmowy – takie jak ta na Adelaide Drive – goją.

„Jeśli potrafisz znieść swój ból i nie pozwolić, aby powrócił jak rana czy coś, zamiast tego użyj go do odkrywania świata, aby uczynić ścieżkę jaśniejszą dla siebie i innych, to wygrywasz” – powiedział Ladd podczas naszego wywiadu. „A więc ta książka uczyła nas obojga. Kiedy szliśmy, oddychając powietrzem, oddychaliśmy własnymi lekcjami. To właśnie robimy my, ludzie.”

Ladd napisał, że Dern pomógł jej znaleźć w sobie przebaczenie oraz zrozumienie i spokój ducha, na który zasługiwała.

I chociaż Laddowi udało się odzyskać jej moc tego dnia, kiedy odważnie rozmawiała z Dernem o Diane Elizabeth, z którą Dern ma drugie imię, rozmowa nabrała jeszcze głębszego znaczenia, gdy odkryli pełny zakres imiennika Derna, co pokazał moment w wyemitowanym w środę odcinku.

Dowiadują się, że Dern ma również to samo imię, co prababcia Ladda, Laura Prudence Smith Ladner, którą Ladd znał tylko jako Prudence. Ladd i Dern byli zdumieni takim zrządzeniem losu w tym odcinku, a świadomość tej sytuacji wydawała się dla nich momentem niezwykle emocjonalnym.

Ladd powiedziała, że ​​to odkrycie pomogło jej przekonać się, że intuicja jest rzeczywiście ważna i „prowadzi nas o wiele silniej, niż możemy sobie wyobrazić”.

Według Mayo Clinic prawie cztery lata temu u Ladda zdiagnozowano chorobę płuc zwaną idiopatycznym zwłóknieniem płuc, która pojawia się, gdy tkanka płuc jest uszkodzona. Powiedziano jej, że zostało jej sześć miesięcy życia, ale chodzenie może pomóc jej odbudować siły. Dern i Ladd nagrywali rozmowy podczas tych spacerów i opublikowali transkrypcje nagrań, a także przemyślenia, zdjęcia i przepisy w „Honey, Baby, Mine”.

Rozmowy, które Dern przeprowadziła z matką, szczegółowo opisane w książce, pomogły jej ukształtować sposób, w jaki nawiązuje kontakt z własnymi dziećmi, Jayą i Ellery, które dzieli ze swoim byłym mężem, muzykiem Benem Harperem.

„Nie chcemy denerwować naszych rodziców i myślę, że to samo tyczy się rodzica, wiesz, aby nie poruszał niczego, co według ciebie mogłoby zaszkodzić dziecku” – powiedziała Dern, dodając, że zainspirowała ją nie tylko głęboka rozmowa dzieci, ale także wytrzeć powierzchnię i zapytać o ich „ulubiony kolor, ulubiony kwiat, rzeczy, które Twoim zdaniem są oczywiste”. Uświadomiła sobie, że pewnych rzeczy też nie wiedziała o Laddzie.

Zarówno Ladd, jak i Dern są znani wielu osobom.

Ladd to ukochany weteran Hollywood, który zabłysnął w takich filmach, jak „Alicja już tu nie mieszka” z 1974 r. i „Dzikość serca” z lat 90., a Dern jest znana ze swojej nagrodzonej Oscarem roli w „Historii małżeńskiej” z 2020 r. oraz z głównej roli w filmach dramat HBO „Wielkie kłamstewka” i wiele innych kultowych tytułów. Razem przeszli do historii w 1992 roku, kiedy zdobyli podwójną nominację do Oscara dla matki i córki za role w filmie „Rambling Rose”.

Jednak nawet jako osoba występująca publicznie Dern zauważyła podczas naszego wywiadu, że „nie wszyscy wiemy o bliskich nam osobach”.

To proste stwierdzenie i trochę trudne do przełknięcia, gdy zdasz sobie sprawę, że może być prawdziwe także w twoim życiu. Właściwie zaraz po naszej rozmowie zadzwoniłam do mamy, żeby dowiedzieć się, jaki jest jej ulubiony kolor. (To jest niebieskie.)

Jest wiele takich chwil, które skłoniły mnie do przemyśleń i refleksji podczas czytania „Kochanie, kochanie, moje”, w tym rozdział poświęcony nierozwiązanemu konfliktowi.

„Jest jedna czy dwie rzeczy, o które wciąż jesteśmy źli” – powiedział mi Ladd ze śmiechem.

„Albo złość po prostu wraca na powierzchnię, ale właśnie na tym polega zabawa” – dodał Dern, bez wchodzenia w szczegóły. Można się jednak domyślać, że mogą mieć na myśli moment, w którym Ladd zabrał pięcioletniego wówczas syna Derna, Ellery’ego, na ostrzyżenie, nie pytając, czy Dern nie ma nic przeciwko pożegnaniu się z jego długimi włosami, do czego Dern przyznała w swojej książce „wciąż wściekły”.

Ich dyskusja na temat fryzury Ellery nie doszła do skutku, zanim wyczerpany emocjonalnie Ladd powiedział, że chce wrócić do domu.

„Dobry. Ja też” – odpowiedział Dern.

To rodzaj zakończenia rozmowy, które każdy z nas kiedyś odbył z kimś, kogo kocha, i który osobiście nie pozwala mi spać w nocy z poczuciem winy i niepokojem. Ale oto dlaczego to jest piękne: nawet gdy Ladd i Dern podczas tych spacerów stawiali czoła rzeczywistości śmiertelności Ladda, nie bali się odnowić starej kłótni zakorzenionej w zranionych uczuciach spowodowanych wzajemnymi działaniami i pozostawić konflikt nierozwiązany.

„Po prostu zdecydowaliśmy, że to wszystko i zaakceptowaliśmy to” – powiedział Ladd o przepracowaniu konfliktu z Dernem. „Nie wygram tego. Ona tego nie wygra. Po prostu szanujmy się na tyle, żeby odpuścić. I tak po prostu trwamy i kochamy się. Przytul, przytul, przytul, pocałuj, pocałuj, pocałuj.”

Przytul przytul. Pocałuj, pocałuj. To brzmi tak prosto. Ale w praktyce wymaga odwagi. Czytając ich książkę i rozmawiając z tą parą, przypominałam sobie, jak bardzo jestem wdzięczna, że ​​mogę dzielić podobną więź z moją mamą.

Inspiruje mnie ich zaangażowanie we wzmacnianie wzajemnego zrozumienia w pozostałym czasie. Ostatnio zadałem mamie więcej pytań. Jest jeszcze wiele rzeczy, których nie wiem, a prawdopodobnie powinienem, łącznie z tymi trudnymi sprawami. Jak dowiedzieli się Ladd i Dern, możesz wyjść z tej rozmowy z nowym spokojem.

Albo nie. I to też jest w porządku.