Naukowcy podali, że u osób, u których zdiagnozowano stany lękowe po 50. roku życia, ryzyko wystąpienia choroby Parkinsona było dwukrotnie wyższe w porównaniu z osobami bez zaburzeń lękowych.

Naukowcy zauważyli, że do czynników ryzyka choroby Parkinsona zalicza się:

Wyniki skorygowano o wiek, płeć, deprywację społeczną, czynniki związane ze stylem życia, ciężką chorobę psychiczną, uraz głowy i demencję.

Schorzenia te mogą wpływać na prawdopodobieństwo rozwoju choroby Parkinsona.

„Badanie dostarcza przekonujących dowodów łączących lęk ze zwiększonym ryzykiem rozwoju choroby Parkinsona (PD) u osób po 50. roku życia” – powiedział dr Daniel Truong, neurolog i dyrektor medyczny Truong Neuroscience Institute w MemorialCare Orange Coast Medical Center w Kalifornii i redaktor naczelny czasopisma Journal of Clinical Parkinsonism and Associated Disorders.

„Wyniki na to wskazują [new onset] „lęk może być objawem prodromalnym choroby Parkinsona, co podkreśla znaczenie wczesnego wykrycia i interwencji” – powiedział Truong, który nie brał udziału w badaniu Dzisiejsze wiadomości medyczne.

Eksperci twierdzą, że lekarze pierwszego kontaktu mogą odegrać rolę we wczesnym diagnozowaniu choroby Parkinsona, zwracając uwagę na osoby po 50. roku życia, u których rozwijają się zaburzenia lękowe.

„Najczęściej ludzie zgłaszają się do swoich lekarzy pierwszego kontaktu lub psychiatrów w celu leczenia i opanowania lęku” – powiedziała dr Shae Datta, współdyrektor Concussion Center na Uniwersytecie Nowojorskim w Langone i dyrektor oddziału Concussion Center na Long Island , w Nowym Jorku.

„Być może można ich uważnie obserwować i wcześniej skierować do neurologa w celu zdiagnozowania choroby Parkinsona. Jednocześnie przesiewowe badania i leczenie lęku u tych pacjentów mogłoby poprawić ich jakość życia i nastrój” – powiedział Datta, który nie był zaangażowany w badania Wiadomości medyczne dzisiaj.

Nie wszyscy zgadzają się, że lęk może być czynnikiem wywołującym chorobę Parkinsona.

„Nigdy nie użyłbym lęku (ani depresji czy zaburzeń snu) jako kryterium diagnostycznego choroby Parkinsona” – powiedział dr Clifford Segil, neurolog z Providence Saint John’s Health Center w Kalifornii. „Choroba Parkinsona nie jest zaburzeniem nastroju i ma zupełnie inną przyczynę biologiczną niż stany lękowe czy depresja”.

„Niektórzy ludzie mogą odczuwać niepokój z powodu strachu przed diagnozą” – powiedział Segil, który nie brał udziału w badaniu Wiadomości medyczne dzisiaj. „Wiele osób martwi się, jak diagnoza wpłynie na ich życie, dlatego czasami może powodować niepokój. Wiele osób martwi się, ponieważ uważają, że choroba Parkinsona to wyrok śmierci – ale tak nie jest. Czasami lęk może być produktem ubocznym diagnozy, ale nie jest jej zwiastunem.

„Wykorzystanie informacji, że lęk może być wczesnym wskaźnikiem choroby Parkinsona (PD), może znacznie poprawić opiekę nad pacjentem poprzez wczesne wykrywanie, proaktywne monitorowanie i kompleksowe leczenie” – powiedział Truong.

Wymienił, w jaki sposób można wykorzystać te informacje, aby pomóc pacjentom:

Wczesne wykrywanie i diagnoza:

Regularne badania przesiewowe pod kątem lęku u pacjentów po 50. roku życia, zwłaszcza tych, u których lęk pojawił się niedawno, mogą pomóc w identyfikacji osób o podwyższonym ryzyku choroby Parkinsona. Wdrożenie kwestionariuszy i ocen lęku podczas rutynowych badań kontrolnych u osób starszych może zapewnić wczesne rozpoznanie lęku lub innych potencjalnych objawów zapowiadających chorobę Parkinsona.

Monitorowanie pod kątem innych objawów prodromalnych:

Pacjentów, u których stwierdza się stany lękowe, należy monitorować pod kątem innych objawów prodromalnych choroby Parkinsona, takich jak zaburzenia snu, zaparcia, depresja i zaburzenia funkcji poznawczych.

To kompleksowe podejście do monitorowania może ułatwić wcześniejsze rozpoznanie choroby Parkinsona, zanim pojawią się istotne objawy motoryczne, umożliwiając wczesną interwencję i leczenie.

Proaktywne strategie zarządzania:

Skieruj pacjentów z uporczywym lub silnym lękiem do neurologa w celu dokładnej oceny, w tym neuroobrazowania i innych badań diagnostycznych w celu wykrycia wczesnych objawów choroby Parkinsona. Wczesna konsultacja ze specjalistami może prowadzić do dokładniejszej diagnozy i dostosowanego planu leczenia.

Edukacja i doradztwo dla pacjentów:

Edukuj pacjentów i ich rodziny na temat potencjalnego związku między lękiem a chorobą Parkinsona, aby zwiększyć świadomość i zachęcić do wczesnych konsultacji lekarskich w przypadku nowych lub pogarszających się objawów. Poradnictwo może pomóc pacjentom radzić sobie z lękiem i stresem, co może łagodzić niektóre procesy neurodegeneracyjne.

Spersonalizowane plany leczenia:

Opracuj spersonalizowane plany leczenia, które uwzględniają zarówno psychologiczne, jak i neurologiczne aspekty opieki. Może to obejmować połączenie leczenia farmakologicznego, terapii poznawczo-behawioralnej (CBT) i modyfikacji stylu życia w celu opanowania lęku i innych objawów prodromalnych.

„Zespół opieki zintegrowanej, składający się z lekarzy podstawowej opieki zdrowotnej, neurologów, psychiatrów i psychologów, może zapewnić pacjentowi kompleksowe wsparcie” – zauważył Truong. „Zaplanuj regularne wizyty kontrolne, aby monitorować postęp objawów i w razie potrzeby dostosować plany leczenia. Ta ciągła opieka może pomóc w skuteczniejszym leczeniu objawów i poprawie jakości życia pacjentów. Korzystaj z wizyt kontrolnych, aby ponownie ocenić objawy motoryczne i niemotoryczne, upewniając się, że wszelkie nowe objawy zostaną szybko zaadresowane.

Naukowcy zasugerowali, że przyszłe badania powinny sprawdzić, dlaczego osoby po 50. roku życia z nowo pojawiającym się stanem lękowym są bardziej narażone na rozwój choroby Parkinsona, a także czy nasilenie lęku wpływa na to ryzyko.