Zarówno leki na ADHD stymulujące, jak i niestymulujące wykazały poprawę we wszystkich obszarach poznawczych, z wyjątkiem atomoksetyny, która nie wykazała wpływu na pamięć roboczą.

– wyjaśniła Menka Gupta, lekarz medycyny funkcjonalnej w Nutra Nourish, niezaangażowana w badanie Wiadomości medyczne dzisiaj:

„Używki zwiększają poziom dopaminy i noradrenaliny – które są kluczowe dla uwagi i funkcji wykonawczych – poprzez blokowanie ich wychwytu zwrotnego. Substancje niestymulujące również wspomagają funkcje poznawcze, ale różnymi drogami; albo poprzez selektywne hamowanie wychwytu zwrotnego noradrenaliny, albo poprzez modulację receptorów alfa-2 adrenergicznych w korze przedczołowej.”

David Merrill, lekarz medycyny, psychiatra geriatryczny i dyrektor Pacific Brain Health Center w Pacific Neuroscience Institute w Providence Saint John’s Health Center w Santa Monica w Kalifornii, niezaangażowany w nowe badania, powiedział MNT:

„Obydwa rodzaje leków poprawiają funkcje poznawcze, takie jak uwaga i pamięć robocza, optymalizując poziom neuroprzekaźników i poprawiając łączność sieciową mózgu”.

Korzyści poznawcze zgłoszone w badaniu sugerują, że osoba dorosła z ADHD może odnieść korzyść z przyjmowania leków w dorosłym życiu.

„ADHD to choroba przewlekła i choć objawy mogą zmieniać się z biegiem czasu, zazwyczaj nie ustępują” – stwierdziła Merrill.

„Decyzję o kontynuowaniu leczenia należy podjąć indywidualnie, biorąc pod uwagę nasilenie objawów, upośledzenie czynnościowe i skutki uboczne. Niektórzy dorośli mogą odnieść korzyść z ciągłego leczenia, podczas gdy inni mogą opanować objawy poprzez strategie behawioralne lub sporadyczne zażywanie leków” – wyjaśniła Merrill.

— David A. Merrill, lekarz medycyny, doktor, psychiatra geriatryczny

ADHD jest rozpoznawane w dzieciństwie, choć diagnoza może zostać zdiagnozowana również u dorosłych.

Ten neurodywergentny stan charakteryzuje się nadpobudliwością, nieuwagą i impulsywnością. W przypadku nadpobudliwości osoba jest w ciągłym ruchu i pozornie nie jest w stanie pozostać w bezruchu. W przypadku impulsywności jednostka może działać bez starannego przewidywania.

Elementem nieuwagi ADHD jest szybkie rozpraszanie się i krótki czas skupienia uwagi, a także trudności w wykonywaniu złożonych zadań.

Gupta wyjaśniła, że ​​dzieci z ADHD „mogą się wiercić, często przeszkadzać innym i mieć trudności z wykonaniem zadań”.

„Dorośli z ADHD doświadczają chronicznej dezorganizacji, złego zarządzania czasem i trudności w ustalaniu priorytetów zadań. Mogą czuć się niespokojni, łatwo się rozpraszać i mieć trudności z utrzymaniem koncentracji podczas spotkań lub codziennych rozmów” – powiedziała Gupta.

Merrill zauważyła, że ​​dorośli z ADHD mogą mieć trudności „z zarządzaniem czasem, organizacją, utrzymywaniem koncentracji i realizacją zadań”.

Powiedziała dr Jasmin Dao, neurolog dziecięcy w Miller Children’s & Women’s Hospital w Long Beach w Kalifornii, również niezaangażowana w badanie: MNT że nadpobudliwość często rozwija się około 4. roku życia. „Najwyższy poziom występuje w wieku 7–8 lat, a następnie, gdy wkraczasz w okres dojrzewania, nadpobudliwość zwykle nieco zanika” – powiedział Dao.

Chociaż impulsywność jest zwykle widoczna w dzieciństwie, może utrzymywać się w wieku dorosłym. Dao powiedział, że jest to najczęstsza cecha ADHD obserwowana u dorosłych i może negatywnie wpływać na umiejętności społeczne danej osoby.

Wydaje się, że istnieje kilka powodów, dla których objawy ADHD mogą zmniejszać się wraz z wiekiem.

Jednym z nich jest dojrzewanie mózgu, które następuje od okresu dojrzewania do wczesnej dorosłości, powiedział Dao. „W dzieciństwie i młodości mózg przechodzi bardzo intensywny proces przebudowy i przycinania” – wyjaśniła.

„Wyborów, których dokonujesz jako nastolatek, niekoniecznie dokonujesz, gdy jesteś dorosły, ponieważ w pewnym sensie nauczyłeś się pewnych ścieżek, a twoja kora przedczołowa jest bardziej zestalona” – zauważył Dao.

Dao przytoczył przykład tego, jak doświadczenie pomaga wielu osobom z ADHD w naprawie połączeń: „Dorosły z ADHD nauczył się: «OK, mam wiele zadań do wykonania — po prostu je zapiszę i zaznaczę pole wyboru, dzięki czemu rozwijają umiejętności radzenia sobie i funkcje wykonawcze”.

Nie jest do końca jasne, co powoduje ADHD, ale prawdopodobnie istnieje kilka czynników, które mogą na siebie wpływać. Ponieważ ADHD występuje rodzinnie, schorzenie to może mieć podłoże genetyczne.

Innym prawdopodobnym czynnikiem, powiedział Dao, „jest struktura i kształt mózgu oraz tworząca je sieć. Wiele badań pokazuje, że niektóre obszary mózgu u osób z ADHD są mniejsze lub większe niż u osób bez ADHD.

Dao zauważył, że różnice mogą obejmować „korę przedczołową, która bierze udział w funkcjach wykonawczych, zwoje podstawne, które biorą udział w planowaniu motorycznym. Twoje systemy nagrody i obszary limbiczne są różne u osób z ADHD.

„W takim razie mózg również jest inny pod względem chemicznym. Wiemy o tym i jest to prawdopodobnie ważniejsze, ponieważ tam właśnie znajduje się cel narkotyków” – wyjaśnił Dao.

„Prosty sposób myślenia jest taki, że znamy dopaminę i noradrenalinę [norepinephrine] poziom tego wirusa jest niski u pacjentów z ADHD” – dodała. Dopamina jest zazwyczaj kojarzona ze szczęściem i nagrodą.

„Myślę, że to duża część tego, z punktu widzenia impulsywności, wiesz, zdobywanie nagród w postaci nagród. Drugą częścią jest dopamina, [which] to duża część zwojów podstawy mózgu, charakteryzująca się takimi czynnikami, jak ruch i nadpobudliwość. To coś w rodzaju pętli hamowania ze sprzężeniem zwrotnym.”

— Jasmin Dao, lekarz medycyny, neurolog dziecięcy