Dokonując odkrycia, które otwiera drzwi do mniej inwazyjnej metody leczenia niektórych poważnych zaburzeń przed urodzeniem, naukowcy z Uniwersytetu Kalifornijskiego w San Francisco odkryli, że dostarczanie leku przez płyn owodniowy jest tak samo skuteczne, jak dostarczanie go do mózgu płodu poprzez płyn mózgowo-rdzeniowy. Eksperyment przeprowadzono na myszach z chorobą genetyczną zwaną zespołem Angelmana.

Leczenie chorób genetycznych, takich jak Angelman w macicy, może zapobiec poważnym objawom, które zaczynają się, gdy płód wciąż się rozwija. Łatwiejszy jest także dostęp do neuronów w mózgu płodu, ponieważ bariera krew-mózg, która normalnie działa jak filtr zapobiegający przedostawaniu się cząsteczek do mózgu, nie jest jeszcze w pełni uformowana.

W leczeniu wykorzystuje się cząsteczki terapeutyczne zwane oligonukleotydami antysensownymi (ASO), które mogą zmieniać ekspresję genów poprzez interakcje z RNA, które tworzy białka.

„ASO są obecnie podawane dzieciom z chorobami układu nerwowego” – stwierdziła Tippi MacKenzie, lekarz medycyny, chirurg płodu i pediatryczny w szpitalach dziecięcych UCSF Benioff oraz główna autorka badania, które ukazuje się w czasopiśmie „ASO”. Terapia molekularna.

„Jednak u dzieci z ciężką wersją choroby genetycznej przed urodzeniem mogą wystąpić nieodwracalne uszkodzenia, którym nie będzie można zaradzić po urodzeniu”.

Poprzednie badania wykazały, że zespół Angelmana, ciężką chorobę neurologiczną charakteryzującą się niepełnosprawnością intelektualną, drgawkami i nieprawidłowym chodem, można zdiagnozować przed urodzeniem, a ekspresją części genu wywołującego ten zespół można manipulować już w okresie prenatalnym.

Leczenie poprawiło funkcje motoryczne i zdolność uczenia się szczeniąt myszy po urodzeniu. Wstrzyknięcie leku bezpośrednio do płynu owodniowego umożliwiło mu przedostanie się do jelit, płuc, wątroby, nerek i żołądka oraz pomogło przywrócić ekspresję genów w krytycznych częściach mózgu.

„Wstrzykując do płynu owodniowego, moglibyśmy podać znacznie większą dawkę niż w przypadku wstrzyknięcia do płynu mózgowo-rdzeniowego” – powiedział MacKenzie. „Wstrzykiwanie w ten sposób stworzyło również podejście polegające na bardziej„ powolnym uwalnianiu ””.

Naukowcy mają nadzieję, że umożliwi im to leczenie schorzeń takich jak nadciśnienie płucne i mukowiscydoza w okresie prenatalnym.

„Obydwa rodzaje zastrzyków prenatalnych, które wypróbowaliśmy, do płynu mózgowo-rdzeniowego i płynu owodniowego, pozwoliły terapii przeniknąć do głębokich obszarów mózgu, które są obszarami krytycznymi w leczeniu zespołu Angelmana” – powiedziała Maria Clark, BS, pracownik naukowy UCSF w laboratorium MacKenziego. „To duża przeszkoda do pokonania w leczeniu chorób genetycznych układu nerwowego”.

Zespół pracuje obecnie na dużym modelu zwierzęcym, aby ustalić, czy ASO dostarczone do płynu owodniowego mogą przedostawać się do mózgu i rdzenia kręgowego równie dobrze jak u myszy. Rozmawiają także z rodzicami dzieci dotkniętych zespołem Angelmana i pokrewnymi zaburzeniami, aby poznać ich punkt widzenia na temat poszukiwania terapii prenatalnej.