Wejście do hotelu de Glace lśni nocą. Do zbudowania tegorocznej zamarzniętej kwatery potrzeba było ponad 30 000 ton śniegu i 2300 bloków lodu. (Zdjęcie autorstwa Normy Meyer)

Miałem wypadek w Ski-Doo na krótko przed tym, jak położyłem się spać w spektakularnym statku kosmicznym w temperaturze poniżej zera, zbudowanym w całości z lodu i śniegu. Taka jest zimna prawda.

Właściwie chwyciłem dłońmi w rękawiczkach wokół Wypadku Ski-Doo, tak zgryźliwie nazywa się dżinowy koktajl serwowany w rzeźbionej w lodzie szklance w kształcie kostek w neonowo świecącym lodowym barze Hotelu de Glace w Quebecu. Potrzebowałem rozgrzewacza do kości, ponieważ wkrótce będę walczył z moim arktycznym śpiworem w moim fantastycznym, zimnym pokoju w stylu Juliusza Verne’a w jedynym lodowym hotelu w Ameryce Północnej.

Zimowy, kapryśny Hotel de Glace (po francusku Ice Hotel) zwalił mnie z nóg swoją kreatywnością, ale to była tylko część mojego wspaniałego pobytu w czarującym mieście Quebec i jego okolicach. Innego wieczoru, około 20 minut drogi od pałacu polarnego, stworzyłem „gadający kij” ze starszym z Pierwszego Narodu, a potem ponownie zwinąłem się w kłębek w ciężkim śpiworze, aby spędzić samotną noc w tradycyjnym długim domu rdzennych mieszkańców po tym, jak zostałem nawiedzony przez plemienne mity. Kilka dni wcześniej eksplorowałem 400-letnie brukowane uliczki i mury obronne Starego Quebecu w stylu europejskim, wpisanego na Listę Światowego Dziedzictwa UNESCO, który obejmuje przypominający zamek hotel, w którym można się zdrzemnąć w apartamencie księżniczki Grace z Monako obok jej plastikowego – okulary w oprawce i białe rękawiczki Hermes w rozmiarze 6 1/2.

Oui! Oui! Gorąco polecam moją podróż po Quebecu, która łączy w sobie historię, kulturę, przepych, emocje (będziesz wrzeszczeć, zjeżdżając po zjeżdżalni saneczkowej wzniesionej w 1884 roku) i francusko-kanadyjski pizzazz (wszyscy, których spotkałem, mówili również po angielsku i, merci beaucoup, byli niezwykle pomocni) .

Kochanie, w środku jest zimno

Zamrożone starożytne bóstwa — w tym Nyks, grecka bogini nocy i Morfeusz, grecki bóg snów — wpatrywały się we mnie lodowato obok kryształowych jońskich kolumn w eterycznym holu z motywami helleńskimi hotelu de Glace. Czy przeklinali mnie bezsennością? Stamtąd przedzierałem się w śnieżnych butach przez kolorowo oświetloną komnatę nieożywionych paryskich biesiadników; wysoko kopiące dziewczyny z can-can tańczyły na różowej ścianie prowadzącej do chill baru i salonu. Nieopodal, w przestronnej sali, ogromny szalony naukowiec przeprowadził zwariowany eksperyment z udziałem ogromnych probówek, chomika na kole i jeżącego włosy krzesła elektrycznego.

W tym zdumiewającym hotelu o powierzchni 46 000 stóp kwadratowych, który jest otwarty corocznie od początku stycznia do połowy marca, każdy cal brrrrr jest wyrzeźbiony w lodzie lub śniegu; załóż swoją bufiastą kurtkę, ponieważ powietrze w środku unosi się w okolicach 23 stopni. Teraz, w 23. roku istnienia, cud architektury jest odbudowywany od podstaw późną zimą (zawsze debiutuje w nowym wystroju) i rozbierany wiosną. W tym sezonie dostępnych jest 30 sypialni, w tym 22 tematycznych, więc między innymi możesz wyczołgać się na koi przed gigantycznym zielonym Frankensteinem, Zen podczas drzemki obok imponującego, rzeźbionego Buddy, złapać Rok Królika z przymkniętymi oczami z kurtyzaną i Chińczykiem świątyniach lub drzemać obok ogromnego nadwornego błazna trzymającego nagiego skrzata.

Chociaż jednodniowi goście mogą zwiedzić całą posiadłość (bilety kosztują około 22 USD), odważniejsi ludzie kucają do rana (zakwaterowanie na lodzie kosztuje od 298 USD i obejmuje zwykły ogrzewany pokój po drugiej stronie hotelu Valcartier na bagaż, prysznice i potencjalne bombardowanie). Wraz z innymi drzemiącymi gośćmi wzięłam udział w „obowiązkowym szkoleniu” — kluczową wskazówką modową był brak bawełny i cienkie warstwy, dzięki czemu nie spocisz się i nie zmarzniesz w śpiworze. (Uwaga: nie byłem totalnym nowicjuszem — wiele lat temu przeżyłem noc w lodowym hotelu w Finlandii.)

Wieczorem spacerowałem do mojego buduaru science-fiction przez magiczny labirynt białych korytarzy wyłożonych rzeźbami, na początek, łosia, demonicznego smoka, wielbłąda, syreny przeskakującej przerażoną wieśniaczkę, nosorożca i znak drogowy Route 66.

Mój gwiezdny apartament Juliusza Verne’a był lodowcową galaktyką, skąpaną w czerwonym i niebieskim nastrojowym świetle i naśladował słynnego XIX-wiecznego francuskiego pisarza, który pisał o dzikich podróżach na Księżyc. Znajdowałem się zarówno w pozaziemskim statku, jak iw innym świecie, otoczonym oświetlonymi kraterami księżyca, koralową florą, planetami, rakietą, trzema astronautami i iluminatorami spoglądającymi na gwiazdy i Saturna. Zapadła cisza.

Aby przygotować się do spania, usiadłem na moim (wilgotnym) pokrytym materacem, który znajdował się na szczycie lodowego statku kosmicznego, i sięgnąłem, by położyć telefon na stoliku, z wyjątkiem tego, że był cały z lodu, zanim niezdarnie wbiłem stopę w zamarzniętą podłogę podczas przebierania się w nieprzepocone, czyste skarpetki. Potem rozłożyłem się na płasko, przekręciłem przypadkowo do tyłu do polarowej torby „mumii” z kapturem, a potem wcisnąłem się do otulającego kokonem śpiwora North Face, z którym następnie daremnie szarpałem się, ponieważ (zamrożenie mózgu) miałem obrócony kaptur, rzep na szyi i zamek błyskawiczny. Jakimś cudem rozebrałam się do termiki i czapki, a potem omal nie spadłam z łóżka w workach na zwłoki, pochylając się, by wepchnąć ciężkie ubrania do worka na ziemi.

Dodatkową korzyścią było to, że mój pokój miał na krótko rozpalony kominek, który wyglądał, ale nie ogrzewał (stopiłby moje luksusowe igloo), więc z błogością obserwowałem migoczące płomienie i delektowałem się tym, jak niezwykłe jest przebywanie w tym lodowym kosmosie, który zdarza się raz w życiu. W końcu odpłynąłem, czując się wspaniale. Przysięgam, to był najlepszy sen, jaki miałem od miesięcy!

Zanurzony w narodzie Huron-Wendat

Zabawne, że uwielbiam gadać, bo cierpliwa tubylcza kobieta, Francine, uczyła mnie robić gadający kij, nadal używany po tysiącach lat w radach plemiennych. Tylko ten, kto trzyma ozdobioną gałązkę, może mówić i należy go szanować. Pierwszy zawinięty symbol, pokos skóry jelenia, reprezentował Klan Jelenia, znany z dyplomacji. Drewniane koraliki, które nawlekłam, były w czterech kolorach koła lekarskiego. Kiedy zawiązywałam maleńką saszetkę z tytoniem, Francine zauważyła, że ​​palenie daje mężczyznom intuicję, którą mają już kobiety. Ptasie pióra oznaczały „twoje autentyczne cechy”; skrawek czerwonego filcu oznaczał „miłość we wspólnocie”.

Huron-Wendat to ludy Pierwszego Narodu, a ja zagłębiałem się w ich bogatą kulturę w wyjątkowym kompleksie: Hotel-Musee Premieres Nation nad brzegiem rzeki Akiawenrahk. Pod jednym dachem znajduje się współczesna, ziemista chata z 55 pokojami (ozdobiona łapaczami snów i dziełami Aborygenów), imponujące muzeum (artefakty od kajaków po kociołki), sesje opowiadania historii, warsztaty rzemieślnicze i znakomita restauracja prowadzona przez nagrodzonego gwiazdką Michelin Francuski szef kuchni zainteresowany rdzennym terroirem. Przyznaję, że byłem nieco zaskoczony, gdy zobaczyłem skóry kojota, z nogami i twarzami, udrapowane na kanapach w holu. Wieki temu Wendaci byli sprytnymi handlarzami futrami; skóry utrzymywały je również przy życiu podczas brutalnych zim.

Po zmroku spacerowałem po olśniewającym lesie. W niewielkiej odległości od hotelu znajduje się Onhwa’ Lumina, multimedialna godzinna przejażdżka przez lasy i kulturę Wendat. Światła, projekcje wideo i poruszająca ścieżka dźwiękowa oddają hołd przodkom, przekonaniu, że wszystkie istoty są równe, oraz historii stworzenia na skorupie Wielkiego Żółwia.

Wracając do hotelu, zbliżała się pora spania w sąsiednim, odizolowanym długim domu Ekionkiestha’ National Longhouse, który jest repliką rustykalnych domów Wendatów z czasów przedkolonialnych sprzed 1534 roku. (Jeśli nie możesz tego wytrzymać, pobyt w długim domu wiąże się z pokój w hotelu Premieres Nation, od 370 USD za osobę, w tym niektóre posiłki i dodatki.)

Długi dom z brudną podłogą miał 60 stóp długości, jego prymitywne wnętrze zbudowano z jesionu i cedru, z trzema palącymi się ogniskami do ogrzewania i około 20 skórami kojota i czarnego niedźwiedzia ułożonymi na 12 przypominających półki pryczach, do których można było dostać się po małych drabinach, i potencjalnie do spania 30 osób. Miałem całe miejsce dla siebie.

Kiedy siedziałem na kłodzie, 17-letni Diego, bijący w bęben, tradycyjnie ubrany gawędziarz Klanu Żółwia, teatralnie opowiadał mity i legendy o babciach, gwiazdozbiorach i Niebiańskim Świecie. Na koniec zaśpiewał kołysankę Wendata. Potem kazałem mu zdjąć niedźwiedzią skórę z mojej kabiny, zanim wspiąłem się do śpiwora na trzcinową matę i cofnąłem się o 1000 lat.

Miejsce narodzin francuskiej Ameryki Północnej

Pierwszy raz ujrzałem Stary Quebec z pokoju na siódmym piętrze piętrowego hotelu Le Capitole (gdzie w 1953 roku Alfred Hitchcock miał światową premierę filmu „Wyznaję”). osobliwe europejskie budynki ze śnieżnymi dachami.

Uhonorowany przez UNESCO Stary Quebec jest najbardziej nienaruszonym ufortyfikowanym miastem na północ od Meksyku, otoczonym kamiennymi murami obronnymi od francuskiego założenia w 1608 roku i przejęcia przez Brytyjczyków w XVIII wieku. Całkowicie po nim można spacerować, ma armaty, kolejkę linową na klifie, 400-letnie malownicze uliczki z butikami i nie tylko. Zatrzymałem się przed kościołem katolickim na najstarszym placu, filmowym zastępstwie Francji, kiedy Tom Hanks aresztował Leonarda DiCaprio pod koniec „Złap mnie, jak potrafisz”.