Dzięki tonom materiałów informacyjnych „Poisoned” dokumentuje wszystkie zanieczyszczenia i substancje rakotwórcze zakopane pod ziemią w społeczności wodospadu Niagara. Zostanie wyemitowany o 9 wieczorem w stacjach WNED-TV i PBS w całym kraju. Powtarza się o 16:30 w sobotę w WNED.

To fascynujące spojrzenie wstecz na kryzys ekologiczny z lat 70. XX wieku, które przypomni widzom o znaczeniu dbania o środowisko.

Napisany, wyprodukowany i wyreżyserowany przez Jamilę Ephron („Woodstock: trzy dni, które zdefiniowały pokolenie”, „George W. Bush”) dwugodzinny film pokazuje, że temat pozostaje emocjonalny dla byłych mieszkańców Love Canal, z którymi przeprowadzono wywiady na temat ich doświadczeń 45 lat później.

Wiele osób, z którymi przeprowadzono wywiady, dostarczało mocnych ujęć dźwiękowych.

Teraz już dorosły Michael Tolli powstrzymuje łzy, wspominając, jak jako dziecko wstał na przesłuchaniu i zapytał urzędników odpowiedzialnych za służbę zdrowia: „Chcę wiedzieć, czy będę mógł, gdy wyrosnę, być normalnym mężczyzną”.

Matka, Luella Kenny, pamięta złamane serce, którego doświadczyła, gdy jej 6-letni syn Jon zmarł po wejściu i wyjściu ze szpitala. Później zdała sobie sprawę, że za każdym razem, gdy wracał do domu, bawił się na pobliskim placu zabaw pełnym toksyn.

Michael Brown, reporter Niagara Falls Gazette, który zajmuje ważne miejsce, wzrusza się, opisując trudności związane z pozostaniem reporterem opisującym historię zawierającą tak wiele rozdzierających serce momentów.

„To było jak oglądanie wypadku w zwolnionym tempie” – powiedział Brown.

Nawet mieszkańcy zachodniego Nowego Jorku, którzy przeżyli wszystkie relacje i mogliby czuć, że wiedzą wszystko o tym, co się wydarzyło, mogą dowiedzieć się czegoś o historii wodospadu Niagara.

Film wyjaśnia założenie Love Canal pod koniec XIX wieku przez przedsiębiorcę kolejowego Williama T. Love.

Historię tego obszaru dobrze wyjaśnia kilka osób, zwłaszcza Richard Newman, profesor historii w Rochester Institute of Technology i autor książki „Love Canal: A Toxic History from Colonial Times to the Present”.

Według filmu Love dostrzegł okazję do wykorzystania mocy wodospadu Niagara i ostatecznie porzucił kopanie kanału. Pod koniec lat czterdziestych XX wieku firma Hooker Chemical zdecydowała, że ​​jest to idealne miejsce na wysypisko śmieci, i w 55-galonowych beczkach wyrzuciła do rzeki około 22 000 ton odpadów chemicznych. Powszechna praktyka była w dużej mierze nieuregulowana przez samorząd lokalny.

A potem wszystko eksplodowało w latach 70. XX wieku, kiedy nowo utworzona amerykańska Agencja Ochrony Środowiska uczyła się w pracy, jak sobie z tym poradzić, ku frustracji mieszkańców pragnących szybkiego rozwiązania.

W filmie dokumentalnym pojawia się epizod Blizzard of ’77. Cały śnieg spowodował, że zawartość beczek wyciekła, a zakopany problem wyszedł na jaw.

„Tragedia na Kanale Miłości” ma swoich bohaterów i złoczyńców.

Bohaterami są Lois Gibbs, prezes stowarzyszenia właścicieli domów Love Canal, która stała się gwiazdą ogólnokrajowych mediów. Wcześnie i często udziela wywiadów.

Jako 27-letnia żona i matka dwójki dzieci „przestraszyła się” zostania przywódczynią, a dzięki temu wyrosła na silnego rzecznika mieszkańców społeczności, w której dzieci i dorośli stali się ofiarami wyrzucania chemicznych toksyn na okolicę gdzie budowano domy.

Gibbs to najwybitniejszy z bohaterskich mieszkańców, którzy walczyli o to, aby rząd federalny kupił ich domy, aby mogli uniknąć zagrożeń dla zdrowia, które doprowadziły do ​​​​różnych form raka, wad wrodzonych, poronień i innych problemów.

Przykładem dokładności Gibbs było to, że poprosiła toksykologa o podręcznik do badania wpływu chemikaliów.

W ostatnich wywiadach poczesne miejsce zajęli mieszkańcy Love Canal, m.in. Debbie Cerrillo Curry, Patti Grenzy, nieżyjąca już Barbara Quimby i Jannie Freeney.

Kompanii Sióstr, która poczuła się obrażona przez mężczyzn sprawujących władzę, udało się ostatecznie nakłonić ich do zrobienia czegoś pomimo kosztów, jakie ponieśli podatnicy.

Jak zauważył w filmie jeden z mężów, Ernie Grenzy: „Piekło nie zna takiej wściekłości, jak kobieta pilnująca swoich dzieci”.

Kolejnym bohaterem jest były poseł John LaFalce, którego dzielnica obejmowała Kanał Miłości. Nazywa się go „aniołem”, ponieważ jako jedyny polityk chciał wysłuchać i coś zrobić.

Wiedział, że coś jest nie tak, czując zapach miejsca, w którym listonosz dostarczał listy w masce gazowej.

„To nie pachniało sosem lasagne” – stwierdził LaFalce. „Pachniało chemikaliami. Nie wiedziałaś jednak, czy może cię to skrzywdzić.

Następnie pojawiły się lokalne media, które udokumentowały kryzys z pomocą Gibbsa i innych mieszkańców, którzy w kreatywny sposób opowiedzieli historię za pomocą zdjęć.

Oprócz historycznego charakteru ostatecznego podpisania przez prezydenta Jimmy’ego Cartera ustawy, która stworzyła ustawę o superfunduszach mającą na celu usuwanie skutków katastrof ekologicznych w całym kraju, „Poisoned Ground” zawiera nostalgiczny element słuchania i oglądania wielu reporterów i prezenterów telewizyjnych z Buffalo.

Irv Weinstein, Marie Rice, Dick Lucinski, Don Postles, John Beard i Rich Newberg należą do tych, którzy dostaną kilka sekund w filmie skupiającym się na tym, jak kryzys stał się głównym tematem medialnym w 1978 r. Rice i Lucinski dostają znacznie więcej.

„Po prostu czułem się, jakbym miał miejsce przy ringu i oglądał historię, bez konieczności kupowania biletu” – powiedział Rice.

Oczywiście złoczyńcom przewodzą wszystkie firmy chemiczne z wodospadu Niagara, zwłaszcza Hooker Chemical. Porzucili chemikalia, sprzedali tereny przeznaczone pod zabudowę mieszkaniową, a później rozpoczęli kampanię public relations, która zasadniczo twierdziła, że ​​zagrożenia dla zdrowia są ceną, jaką płaci się za postęp i tworzenie produktów, które znacznie ułatwiają współczesne życie.

„Wiedzieli, jak ta ziemia będzie wykorzystywana, a mimo to ją sprzedali” – powiedział Keith O’Brien, autor książki „Paradise Falls: „The True Story of an Environmental Catastrophe”.

Ówczesny gubernator stanu Nowy Jork Hugh Carey również jest oczerniany za to, że bardziej przejmuje się finansami stanu niż życiem mieszkańców Wodospadu Niagara.

Ostatecznie nie mógł się równać z kobietami, które myślały, że realizują amerykański sen w miłej społeczności, zanim toksyny przedostały się na szkolne boiska, podwórka, a nawet piwnice.

Oprócz skupienia się na kwestii płci gospodyń domowych walczących z niemal ekskluzywnym klubem mężczyzn u władzy, porusza także kwestie klasowe i rasowe.

Podczas gdy Gibbs i jej sąsiedzi przyciągali najwięcej uwagi jako właściciele domów, najemcy byli traktowani inaczej. Freeney, mieszkaniec osiedla Griffon Manor, jest jedną z osób, które zajmują się tą dysproporcją.

Chociaż mieszkańcy Griffon Manor mieli możliwość wyjazdu, ponieważ tylko wynajmowali, nie było porównywalnego miejsca do przeprowadzki w ramach ich budżetów.

W końcu Prezydent Carter przeszedł do historii. Ogłosił federalny stan wyjątkowy, pierwszy w historii z powodu katastrofy spowodowanej przez człowieka.

Love Canal był pierwszym spośród setek obiektów Superfund w całym kraju wskazanych do oczyszczenia po podpisaniu przez Cartera ustawy o Superfund.

Wszystko dlatego, że Gibbs i jej Zespół Sióstr nie ustąpili.