Jeśli udasz się do Miłość kłamstwa krwawi jeśli zobaczysz, jak Kristen Stewart i Katy O’Brian ruchają się nawzajem i mordują kolesi – bo po co jeszcze miałbyś tam być? – nie będziesz zawiedziony. Niektórzy sprzeczni estetycy mogą sugerować, że nawet euforycznie nihilistyczna lesbijska podróż przez śmierć jest potrzebna trochę coś więcej, aby odnieść sukces, i przyznam, że przez około pół godziny martwiłem się, że drugi film reżyserki Rose Glass jest zbyt szalony, aby był dobrym filmem, a jednocześnie nie na tyle szalony, aby był świetny. Po [SPOILER REDACTED]ta troska wydawała mi się głupio osobliwa.

Nie żeby coś tak głupiego jak „wielkość” było w programie Glassa. Ponury, pełen napięcia debiut brytyjskiego reżysera z 2019 roku, Święta Maud– kolejny film o współzależności dwóch uszkodzonych kobiet i sile zdobytej dzięki umartwieniu ciała – podchodzący do psychologicznego spojrzenia w bardziej konwencjonalny sposób, w swoim zabarwionym horrorem stylu A24. Tutaj kamera przybliża każdą ranę postrzałową i ukłucie igłą, jakby szukała maksymalnego dyskomfortu widza, a nawet żółtka wyrzucone do kosza na śmieci, podczas gdy Stewart gotuje omlet z białek, mają w sobie niepokojącą zmysłowość. Szkło pozwala sobie na tandetny nadmiar w imię czystej sensacji i niczym najlepsza miazga przelewa na ekran kilka ogólnych prawd o pożądaniu.

Film rozpoczyna się w sali gimnastycznej ozdobionej banalnymi hasłami w rodzaju „BÓL TO TYLKO SŁABA OPUSZCZAJĄCA CIAŁO”, a początkowe ujęcia są mocne, męskie i nieatrakcyjne – czyli wszystko to, czym film okaże się nie być. Obrazy owłosionych piersi i spoconych sutków zdają się rozkoszować mięsistym, nieerotycznym potencjałem ludzkiego ciała. A my jesteśmy przedstawiani naszym dwóm kochankom także w naprawdę nieestetycznych chwilach. Lou (Stewart) czyści ręcznie zatkaną toaletę na siłowni, gdzie pracuje; Jackie (O’Brian) zostaje wyruchana od tyłu w samochodzie przez lokalnego drania imieniem JJ (Dave Franco) w nadziei, że pomoże jej znaleźć pracę. (Tak się składa, że ​​jest też szwagrem Lou.) Zbieranie gówna wydaje się mniej uciążliwym zadaniem.

W prawdziwie noirowym stylu Jackie jest włóczęgą, który podróżuje z dzieciństwa w Oklahomie na zawody kulturystyczne w Vegas, zatrzymując się w Nowym Meksyku, bo tam dzieją się te historie. (Jest to także rok 1989, najwyraźniej tylko dlatego, aby zasugerować, że estetyka neo-noir poprzedza jakąkolwiek przyszłość, w której wszyscy żyjemy; tematycznie, jeśli nie całkiem stylistycznie nakładające się Lalki do jazdy miała miejsce w 1999 r., jakby chciała podkreślić, że takie filmy powstały dopiero w XX wieku.) Jest coś egzotycznego i nierealnego w amerykańskim południowym zachodzie dla Glassa i operatora Bena Fordesmana, który także kręcił Święta Maud. Niebo jest nienaturalnie gwiaździste i jeśli nie zamierzają pominąć klasyków, takich jak ujęcia kierowcy z perspektywy kierowcy przedstawiające niekończącą się, ledwo oświetloną pustynną autostradę toczącą się nocą, Miłość kłamstwa krwawi zawiera także jedne z najbardziej estetycznych ujęć fundamentów wiaduktu autostrady, jakie kiedykolwiek zobaczysz. Nie sądzę, żeby Amerykanin mógł ich schwytać.

To miejsce to dom Lou, a ona żyje w małym miasteczku, aczkolwiek na tyle modnym, że posiada egzemplarz „Pata Califii” Macho dziwki. Jej ambicje nie wydają się większe niż trzymanie się z daleka od swojego strasznego ojca, Lou Seniora (Ed Harris w fantastycznej peruce Strażnika Krypty) i unikanie przylegającego, rogatego lokalnego ditza (cudowna Anna Barysznikow, która ląduje w niewłaściwym miejscu we właściwym czasie, a potem odwrotnie) i chronienie swojej normalnej siostry (Jena Malone, wykorzystując podobieństwo twarzy do Stewarta) przed starym JJ-em, który ma wąsy faceta, który prawdopodobnie bije swoją żonę (tak jak on) i ogólne zachowanie faceta, który prawdopodobnie zostanie zamordowany przez wściekłą lesbijkę (i tak się stanie).

Potem Lou widzi Jackie pompującą żelazo w zatłoczonej sali gimnastycznej i na pierwszy rzut oka widać w nim pożądanie. Oboje flirtują przez chwilę na parkingu, zanim jakiś mięsień zepsuje nastrój, a Jackie będzie gotowa do rzucenia się w pierwszym z wielu nagłych wybuchów wściekłości, które wydają się zarówno przerażające, jak i ekscytujące. Możesz zobaczyć, dlaczego te napady podniecają Lou i jak szybko oznacza Jackie jako osobę, o którą może się troszczyć na swój niechlujny, współzależny sposób.

Może to również wyjaśnia sterydy, które Lou przynosi swojemu nowemu zauroczeniu na siłowni; pokonuje niechęć Jackie do stosowania sztucznych wzmacniaczy, podczas gdy w tle leci cicho i romantycznie „Stars Fell on Alabama”, a pierwszy zastrzyk podaje jako rodzaj farmaceutycznej gry wstępnej. („Gdzie tego chcesz?” „W tyłku”). Wkrótce drapią się nawzajem i niedługo potem są w zasadzie przedmiotem. Po ich pierwszej wspólnej nocy Jackie prosi o nocleg (jak na przykład lesbijskie dowcipy U-Haul) i ledwo może zaoferować spanie na kanapie, zanim Lou wyrzuca z siebie: „Nie, zamknij się, do cholery, możesz tu zostać” z niecierpliwością Kristen-Stewartly .

Ale narkotyki, jak pokazują filmy od dawna, są złe. Jackie zaczyna się trząść (kilka świetnych obrazów falujących mięśni wraz z efektami dźwiękowymi), a roidalna wściekłość prawie nie poprawia jej nastroju. To z pewnością mogłoby spowodować problemy w filmie, w którym tak wielu ludzi zasługuje na śmierć. Lou sama ma problemy z narkotykami. Słucha kaset, żeby rzucić nałóg nikotynowy, ale *głos Lloyda Bridgesa* wygląda, jakby wybrała zły tydzień na rzucenie palenia. I to nie tylko ze względu na liczbę ciał lub agenci FBI węszący w poszukiwaniu dowodów zbrodni Lou Seniora – pozbywając się jednego ze zwłok, kusi ją paczka Vantage (marka papierosów z 1989 roku).

Tym, co czyni Kristen Stewart prawdziwą gwiazdą filmową, poza jej drażliwą seksualnością i charyzmatycznie chłopięcym garbem, jest to, że zawsze jest Kristen Stewart, a nie kimkolwiek innym. Prawdopodobnie żaden reżyser nie spodobał się Stewartowi tak bardzo jak Olivier Assayas, a jeśli Glass nie uczył się od niego, ma takie same instynkty. W dwóch filmach Assayas ze Stewartem pokazał magnetyczną niezdarność, z jaką porusza się ona po niejednoznacznej dynamice mocy (Chmury Sils Maria) i rzekomą hiperkompetencję, którą okazuje, gdy jest zmuszona do wykonania czyjejś brudnej roboty (Osobisty Klient). Miłość kłamstwa krwawi w ekscytujący sposób opisuje oba aspekty swojej osobowości.

Stewart ma także najgorszą pokerową twarz w Hollywood i tutaj wykorzystuje ją z maksymalnym skutkiem. Wydaje się zbyt zajęta tym, co ma na myśli, aby mieć energię, aby to ukryć, a paradoksalnie jej przejrzystość sprawia, że ​​wygląda, jakby zawsze coś ukrywała. I jeszcze jedna rzecz, która czyni Stewarta wielką gwiazdą filmową? Prawie każda fryzura wygląda na niej dobrze, a jeśli już, to dzięki niej pojawia się barwena Lou zbyt modny.

Podobnie jak Laura Harring po Naomi Watts ze Stewart, charakterystyka Jackie dokonana przez O’Briana jest nie mniej złożona, równoważąc intensywną fizyczność z pewnego rodzaju bezwładnym spokojem. Lou, jeśli nie zgadłeś, jest skrótem od Louise, ale Jackie O’Briana (lub czasami Jack) raczej nie jest jej Thelmą. Duża część zamieszania wynika z tego, jak zmienia się współzależność pary i żadna z kobiet nie zajmuje stabilnej roli. Jackie to muskularny ogier, ale Lou wykonuje pierwszy ruch, a Lou zostaje opiekunem Jackie podczas treningu. To równie perwersyjna, zmieniająca kształt historia miłosna, jak… Widmowy wątekz roidami szukającymi grzybów.

Związek ten ma także wyraźnie seksualny charakter. W czasach, gdy wiele osób jest, co zrozumiałe, zmęczonych kinem skazanych na porażkę lesbijskich tęsknot, Glass woli ruchanie, jaskrawo wystylizowane, bez popadania w softcore, patrząc prosto w oczy queer-gal, „teraz popatrzmy, jak laski to robią”. Seks może być zmysłowo kliniczny (Lou żąda, żeby Jackie pokazała, jak się masturbuje), zawrotnie romantyczny (pokazują się na skraju wąwozu, gdy na dole kłębią się kłęby dymu ze spalonego Camaro) lub trochę więcej, niż niektórzy chcą zobaczyć ( palce u nóg są ssane).

W jakiś sposób ta ostatnia chwila wywołała równie obrzydliwą reakcję, jak niektóre bardziej makabryczne momenty. Część zabawy Miłość kłamstwa krwawi to niepewna reakcja tłumu, zwłaszcza gdy ustalamy, czy powinieneś chichotać, czy ejwww. Czekaj, czy ta śmierć była zabawna, czy był to tylko śmiech z szoku lub dyskomfortu? Dlaczego trudniej jest patrzeć, jak igła wbija skórę, niż patrzeć na zwłoki, którym brakuje połowy szczęki? Czy ten facet grożący to groźba czy żart?

Te szare obszary są idealnym miejscem dla Eda Harrisa, który w wieku 73 lat wspaniale odnalazł się w fazie swojej kariery „dziwnego starszego faceta”. „Jest nie do zniesienia” – tak go opisuje Lou, gdy odkrywa, że ​​Jackie jest kelnerką na strzelnicy jej taty. (Na strzelnicach są kelnerki?) Zajmuje się bliżej nieokreślonymi złymi rzeczami, które prawdopodobnie obejmują przemyt broni przez granicę, w wyniku czego na dnie wąwozu, o którym wspomniałem wcześniej, zebrała się grupa szkieletów. Krzyczy: „Za co mam ci płacić?” na policjantów i hoduje chrząszcze, bo każdy kretyn potrzebuje jakiegoś hobby. Jest nawet trochę obrzydliwie uwodzicielski, gdy uczy Jackie, jak strzelać.

W miarę jak węzeł zacieśnia się wokół kochanków, wywołując podniecającą klaustrofobię niczym Jim Thompson, pojawia się pytanie, czy mózg Lou uratuje Jackie, czy salceson Jackie uratuje Lou, a może to ten rodzaj miłości, która skazuje ich obojga na zagładę. Dopiero w ostatniej scenie role, które wybrali do odegrania w tym związku, są w końcu jasne. Miłość, zdaje się mawiać Glass, oznacza, że ​​nigdy nie narzekasz na to, że pozbywasz się ofiar morderstwa swojej ukochanej.

KLASA: A-

Miłość kłamstwa krwawi jest obecnie wyświetlany w kinach w okolicy.