W turnieju w świetnej kondycji Khettarama byłaby pełna 35 000 fanów. Sri Lankańskie media społecznościowe wiłyby się od debat, komentarzy i analiz. Potencjalni sponsorzy prześcigaliby się nawzajem, aby być kojarzonymi z igrzyskami.

Chociaż LPL zostało uruchomione w 2020 roku w samym środku blokady Covid, w pierwszym sezonie było jasno. Być może ograniczenia narzucone przez pandemię działały na jego korzyść. LPL miało zniewoloną publiczność, po pierwsze – Lankijczyków utkniętych w domach, którzy nie mieli nic innego do roboty. W tamtym czasie nie odbywało się wiele meczów krykieta gdzie indziej na świecie, więc kibice zagraniczni również byli wciągnięci. Konieczność gry w jednym, bezpiecznym biologicznie miejscu była również bonusem – wymagana była tylko jedna ekipa transmisyjna, nawet jeśli koszty utrzymania bańki turniejowej były znaczne.

Kiedy franczyza Jaffna, nazywana Stallions pod pierwotnym właścicielem, wygrała, wydawało się, że to turniej, który może się rozwinąć. Kibice Jaffna to najtwardsza publiczność w kraju, z powodów wykraczających daleko poza sport. A jednak wielu w północnym mieście, a niektórzy w rozproszeniu, poczuli więź.

Kiedy widzisz, jak jedna po drugiej firmy wykupują te franczyzy, a następnie szybko je sprzedają, podczas gdy stadiony pozostają w większości puste w kraju, w którym krykiet jest bezsprzecznie najpopularniejszym sportem, zaczynasz się zastanawiać, dla kogo tak naprawdę jest ten turniej.

Organizatorzy zachwalali liczby transmisji rok po roku. Ale dlaczego jest tak horrendalna rotacja właścicieli franczyz? B-Love Kandy wygrało zeszłoroczny turniej, a jednak tych właścicieli już nie ma. Organizatorzy musieli zarządzać franczyzą.

Mówimy „organizatorzy”, a nie Sri Lanka Cricket, ponieważ nietypowo dla SLC, pozwolili innemu podmiotowi wejść i zarządzać LPL w ich imieniu. Jest to Innovative Production Group (IPG), która specjalizuje się głównie w transmisjach krykieta.

Oczywiście SLC i IPG mierzą się ze znacznymi przeciwnościami ekonomicznymi. Działają na rynku, który jest niewielki według standardów Azji Południowej – populacja Sri Lanki wynosi 22 miliony, mniej więcej tyle samo, co miasto Mumbaj. I chociaż organizatorzy byli przygotowani na wyzwania ery blokady Covid, nie mogli przewidzieć załamania się gospodarki Sri Lanki pod koniec 2021 i 2022 roku. Znacznie mniejszy majątek w kraju oznacza, że ​​fani niechętnie rozstają się z niewielkim dochodem rozporządzalnym, który pozostaje z miesiąca na miesiąc, a korporacje są ostrożne z budżetami marketingowymi.

Ale nawet z tymi dodatkami i zastrzeżeniami LPL kuleje. Głównie z powodu jednego z największych grzechów SLC – zarząd nigdy nie starał się w znaczący sposób rozprzestrzenić krykieta w prowincjach, które rzekomo reprezentuje. Jeśli dorastasz grając w Jaffnie, Dambulli, a nawet Kandy, nie masz poważnej lokalnej drużyny do reprezentowania. Musisz przyjechać do Kolombo, aby grać w krykieta seniorów. Dla większości oznaczałoby to opuszczenie rodziny, znalezienie pracy i nowej sieci wsparcia, co z kolei oznacza, że ​​kibice w tych miastach nigdy tak naprawdę nie mają okazji, aby zjednoczyć się za lokalnymi graczami, jak mogłoby to mieć miejsce w Big Bash League, Caribbean Premier League czy Pakistan Super League.

Tam, gdzie organizatorzy mogą wskazać pewne oznaki wzrostu, to obecnie jest to liga, która jest wypierana przez wiele innych. Równoczesna Major League Cricket w USA przyciągnęła takich graczy jak Pat Cummins, Rashid Khan, Nicholas Pooran, Kieron Pollard, Travis Head, Glenn Maxwell i Trent Boult – rodzaj listy gwiazd, jakiej LPL nigdy nie zgromadziła w ciągu pięciu sezonów.

To jest przyzwoite przybliżenie męskiego krykieta na Sri Lance w tej chwili. Urzędnicy SLC starali się sugerować, że idzie naprzód. W rzeczywistości Sri Lanka jest w tyle za wszystkimi innymi.