Jeśli chodzi o horrory, jestem strasznym kotem. oglądałem Obcy i kilka razy w ciągu nocy sprawdzałem zamki w moich drzwiach wejściowych. widziałem Projekt Blair Witch, a to był naprawdę tylko gwóźdź do trumny, jeśli chodzi o biwakowanie, do którego byłem już sceptycznie nastawiony. Hałaśliwy i złośliwy duch — nie, absolutnie nie. Te rzeczy nie szanują granic.

Więc wyobraź sobie moje zdziwienie, kiedy z własnej woli wpadłem w głęboką obsesję M3gan, film Blumhouse-James Wan o ładnej lalce, która morduje ludzi. Od premiery pierwszego zwiastuna w październiku nie chciałem niczego więcej, jak tylko patrzeć, jak ta piękna, wredna animatroniczna cheerleaderka zabija rzeczy, sieje spustoszenie i terroryzuje Allison Williams. I chociaż czarujące kobiety, które tańczą i są zdolne do zabójstwa, odwołują się bezpośrednio do moich homoseksualnych gustów (kocham Chicago!), nie mogłem zrozumieć, dlaczego desperacko potrzebowałem zobaczyć ten film.

Nie byłem też sam. W całym internecie krążyły stworzone przez fanów filmy przedstawiające tańczącego M3gana, a także deklaracje — osób, które nawet nie widziały filmu — że M3gan przyjdzie po korony innych lalek-morderców, Chucky’ego i Annabelle. Wiele z tej miłości pochodziło od queerowych ludzi, którzy już (ironicznie i nieironicznie) namaszczali M3gana jako queerową ikonę, podobnie jak zrobiliśmy to dla Mama’s Ma, lub matka w Barbarzyńcaalbo Babadook, albo Perła z Xlub KrzykGhostface’a.

Aby pomóc zrozumieć obsesję, rozmawiałem z Joe Vallese, profesorem na Uniwersytecie Nowojorskim i redaktorem Pochodzi z szafy, zbiór krytycznych esejów o przecięciu queerowości i horroru. Rozmawialiśmy o tym, gdzie M3gan pasuje do długiej historii zabójczych lalek na ekranie, dlaczego osoby LGBTQ kochają ten gatunek (wskazówka: ponieważ podważa prawdziwe życie) i jak horror może dać ludziom queer ucieczkę, której mogą nie znaleźć nigdzie indziej.

Sam nie potrafię tego w pełni wyjaśnić, ale jako rażąco homoseksualny mężczyzna czuję, że ten film uruchomił jakieś synapsy w homoseksualnych mózgach. Jak my [gay people] musi zobacz ten film z tą lalką-mordercą. Martwię się, ponieważ jestem w tej homoseksualnej bańce, że mogę sobie wyobrażać różne rzeczy i chcę tylko wiedzieć, czy widzisz to samo.

Myślę, że jak tylko zobaczyłem ten zwiastun i zobaczyłem ten taniec, pomyślałem: „Och, wiem, co się tutaj wydarzy”. Wiesz, było dla mnie bardzo jasne, że to będzie coś w rodzaju natychmiastowej gejowskiej ikonografii.

Niezależnie od tego, co film faktycznie zawiera narracyjnie, miała być memem. Na przykład jej taniec będzie na TikToku. To rodzaj sytuacji w czasie i miejscu, aby taki zwiastun i taki taniec rozpaliły sposób, w jaki się pojawił.

Wydaje się, że przypisujemy kontekst i znaczenie temu, co wizualne, zanim jeszcze wiemy, co to jest, i to właśnie zawsze robili homoseksualni i queerowi mężczyźni naszego pokolenia — że gejowskość i queerowość są rodzajem aktu odzyskania i rekontekstualizacja.

Czy to jeden z powodów, dla których myślisz, że M3gan odbił się echem wśród osób queer, aw szczególności gejów?

Myślę, że wynika to z tego, co nam powiedziano, że nie jest dla nas. Dla queerowych mężczyzn jako dzieci prawdopodobnie oznaczało to bycie kobiecym, cokolwiek dziewczęcym. Jest to oczywiście niewiarygodnie prawdziwe w przypadku lalek. Więc sensowne jest, że wrażliwość homoseksualnych lub queerowych mężczyzn skłania się ku tej pięknej, zabójczej lalce podobnej do Amandy Seyfried.

Miejmy nadzieję, że w pokoleniu Z dzieje się to rzadziej w ich rodzinach, ale kiedy byliśmy dziećmi, powiedziano nam, że nie można bawić się Barbie, ale można mieć GI Joe. Na przykład możesz bawić się lalką, jeśli jest destrukcyjna, ale nie, jeśli jest piękna.

M3gan jest piękny i zły, więc istnieje wywrót, na który niektórzy geje mogą zareagować, gdy zobaczą coś takiego. Widzimy historię tej lalki opowiedzianą za pomocą tego konkretnego obiektywu. A czy film jest dobry, czy zły, nie wiem, czy ma to aż takie znaczenie, jeśli chodzi o reakcję.

Zdecydowanie zakradłam się do pokoju mojej siostry, żeby „pożyczyć” jej lalki Barbie. Kiedy to zrobiłem, czułem, że robię coś złego. Chyba wkradanie się do czyjegoś pokoju jest złe. Ale idea „zabawa ładnymi lalkami = zła” prawdopodobnie wynika z tego, co chłopcy „powinni” lubić i jak „powinni” się zachowywać.

Więc… wydaje mi się, że jest coś przebiegłego i pociągającego w zabójczej lalce siekającej ludzi na śmierć gigantycznym ostrzem do cięcia papieru.

Widzimy również, jak lalka M3gan w przyczepie spada na czworaka i biegnie jak zwierzę, aby kogoś zaatakować. Myślę, że nie ma żadnego podtekstu. Myślę, że to tylko tekst. To oczywiste zestawienie.

Powiem, że nie sądzę, aby M3gan mógł czołgać się lub biegać bez chodzenia Chucky’ego. Chucky jest zdecydowanie jak perwersja [the toy] My Buddy, głównie dlatego, że są do siebie podobni. Mój Kumpel był tym małym chłopcem, który nosił kombinezon i był lalką, którą chłopcy mogli mieć, ponieważ nie był zbyt kobiecy. A potem dostajesz lalkę Chucky, która zostaje opętana przez tego, no wiesz, paskudnego, okrutnego seryjnego mordercę.

Obrazy uniwersalne

A twórca Chucky’ego jest dziwakiem. Nie wiem, czy oglądałeś serial…

ja nie! Ale słyszałem, że to dziwne i Jennifer Tilly jest w nim i coś o tym, że Chucky jest ojcem niebinarnego dziecka?

Cóż, główny bohater jest queer. To niesamowicie queerowy program, co ma sens, ponieważ jest to jedyny kierunek, w którym mógł pójść po wprowadzeniu Tiffany [voiced by Tilly], panna młoda Chucky’ego. I mają androgyniczne dziecko i naprawdę się w to wczuli. W zasadzie mają rodzinę queerowych zabójczych lalek i poszli z nią tą drogą, co, no wiesz, może trochę odstrasza oryginał.

Jeśli chodzi o „usuwanie stracha”, myślę, że jeśli spojrzysz na sposób, w jaki ostatnio ogląda się horrory — Barbarzyńca, Złośliwy, Mama, Annabellei nawet Babadook — był akt namaszczania ich jako queerowych filmów i tych potworów jako queerowych ikon. A kiedy ci złoczyńcy stają się ikonami queer, staje się to mniej przerażające i być może przyjemniejsze.

Nie sądzę, żeby to był zbieg okoliczności, że istnieje długa historia ludzi queer nazywanych potworami, a potem queerowych ludzi ciągnących w stronę tych „potworów”.

Cóż, jeśli chodzi o tropy postaci w horrorach, zawsze pozostaje nam ostatnia dziewczyna i złoczyńca. A ostatnia dziewczyna była tak długo otoczona czymś w rodzaju heteronormatywności, prawda? Jest cis, hetero, bardzo skromna, bardzo zdrowa. Złoczyńca jest zwykle diametralnym przeciwieństwem. I kiedy wielu z nas na to patrzy, myślimy, że nie możemy być Nancy, więc jesteśmy Freddiem. Nie możemy być Laurie, więc jesteśmy Michaelem. Bycie Pinheadem lub Cenobitą może być trudne.

Odchodzimy od tego teraz, ale myślę, że ta binarna postać dziewczyny/złoczyńcy na końcu dyktowała rolę, która została pozostawiona osobom queer. A także złoczyńcy są po prostu ciekawsi. Wiesz, na przykład, gdyby złoczyńcy nie byli interesujący, nie byłoby franczyz, nie byłoby wielu filmów, nie byłoby tych prób tworzenia historii i restartów. Jak Krzyk filmy!

The Krzyk kino naprawdę spróbuj złamać te pliki binarne. Myślę, że w pierwszym filmie postacie rozmawiają o seksistowskim założeniu, że zabójcą jest facet. Jeśli spojrzysz na rozmowy w Internecie, jest żart, ale być może nie żart, że Ghostface (zabójca) jest z natury queer.

Jeśli chodzi o Ghostface, chociaż pod tą maską jest ktoś, zawsze ma na sobie tę bardzo falującą, powiewającą szatę. Chociaż mogą być niezdarni, Ghostface w zasadzie szybuje i tańczy. To bardzo, co to za słowo…

Kwiecisty?

Tak. Jest super ekstrawagancki. Nie myślimy o tym zbyt często, ale jest. A potem, bez względu na to, kto jest pod tym kostiumem, zawsze wyglądają tak potężnie. Jak ujawnienie Emmy Roberts (Krzyk 4) — to takie zabawne, ponieważ realistycznie to prawdopodobnie 5-metrowy zabójca, ale to nie ma znaczenia, ponieważ każdy, kto jest pod szatą, zawsze będzie większy niż życie, onieśmielający i wspaniały.

Ot cała sprawa Krzyk jest to, że każdy może tam być. To trochę queerowe i inkluzywne na swój sposób.

A potem, oczywiście, w pierwszym filmie to ci dwaj nieudolni, być może geje dla siebie nawzajem, są zabójcami, prawda?

Nie, jak całkowicie homoseksualni faceci.

Dlatego Krzyk został stworzony przez geja, a ponieważ uważam, że Wes Craven był bardzo bystrą, inkluzywną osobą, Craven zrozumiał, że jest coś dziwnego w tym, co robi horror, i zrozumiał wywrotowość.

Jeśli chodzi o pomysł, że każdy może być Ghostface, myślę, że dużo zabawy w tych filmach bierze się z tego, że jednocześnie myślimy o tym, co byśmy zrobili, aby uciec, a także o tym, co byśmy zrobili, gdybyśmy byli Ghostface. Jak tropić moją ofiarę?

Jak wyglądałyby moje rozmowy z Ghostface? Czy mogę być tak wredna jak Ghostface?

Chcę zapytać o tego rodzaju triangulację, o której ciągle mówimy. Jakby istniał związek między horrorem, queerowością i kampem. I wydaje mi się, że granicą między tym, co czyni horror przerażającym, a kampowym, jest queerowa wrażliwość. Zastanawiałem się, czy czujesz to samo.

Wydaje mi się, że bardziej niż w jakimkolwiek innym gatunku, w horrorze musisz znaleźć nowe sposoby na zaskoczenie i obalenie oczekiwań.

Myślę, że kiedy horror wkracza do obozu, często jest to szczera próba zaskoczenia ludzi i nadania im obrazu, którego nigdy wcześniej nie widzieli, co naprawdę trudno zrobić dobrze. Wiesz, na początku powiedziałem, że kultura queer polega częściowo na odzyskiwaniu i rekontekstualizacji. Ale myślę, że jest też ten element pokazania nam czegoś, czego nie widzieliśmy. Myślę, że właśnie dlatego granica jest bardzo mglista i nie zawsze się to udaje.

Ale bardziej niż jakikolwiek gatunek, myślę, że horror może być naprawdę, naprawdę dobry i naprawdę zły, ale potem tak zły, że zapętla się z powrotem w naprawdę dobry.

Cóż, mam na myśli, wszyscy na końcu Barbarzyńca jest głęboko zaangażowany i kibicuje temu, by mieszkająca pod ziemią kobieta o długości 8 stóp mogła żyć, czego prawdopodobnie nie wyobrażaliśmy sobie na początku filmu.

Cóż, wiesz, ta 8-metrowa mieszkająca pod ziemią kobieta nie pytała, kim jest. Nie prosiła się, żeby urodzić się w tym popieprzonym, kazirodczym życiu? Jeśli naciśniesz go zbyt mocno, rozpadnie się, ponieważ nic z tego nie ma sensu. Ale z lotu ptaka ta kobieta nie prosiła się o takie życie i nie powinna umierać.

Obrazy uniwersalne

Eskapizm horrorów — czuję, że może być wzmacniający. Jeśli nie jesteś queer, niekoniecznie zrozumiałbyś, co jest radosnego w potworze lub złoczyńcy, a może jest to jedna z rzeczy, których nawet nie da się całkowicie wytłumaczyć. Ale queerowi ludzie spędzili tyle czasu na wyjaśnianiu się, że myślę, że jest to jedno miejsce, w którym jest w porządku, jeśli tego nie robimy.

To naprawdę nie różni się tak bardzo od kochania naszej małej lalki-mordercy M3gan, prawda? Nie prosiła się, by urodzić się na tym świecie. Nie prosiła się o takie życie.

Będę naprawdę ciekawy, czy kochasz swoją lalkę morderstwa M3gan, kiedy ją zobaczysz. Na przykład zastanawiam się, czy to jest jak świetna szarada, czy film będzie do kitu i czy będzie całkowicie nie do zapomnienia.

Ale rozmawiając z tobą, nawet jeśli jest do niczego, to prawie nie ma znaczenia. Nadal będziemy mieć własną interpretację M3gan i to było coś, co kochamy i będziemy to kochać ironicznie lub nieironicznie.

Tak, nadal zaoferuje coś niezapomnianego! I jestem za dziwnymi i dziwniejszymi wejściami do horroru, a nie ma wystarczającej liczby horrorów dla lalek.

Annabelle?

nie wiem czy Annabelle jest czyimś ulubionym filmem o lalkach, wiesz? To wszystko jest bardzo oczywiste. Na początku Annabelle W filmie wygląda przerażająco i chcą ją wyrzucić ze śmieciami, ale nie mogą. Jeśli Annabelle to najlepszy film o zabójczych lalkach, którego potrzebujemy M3gan albo kogoś do zdetronizowania Annabelle. Daj nam nowy rodzaj lalki, której będziemy się bać.