Emily Wilde’s Encyclopaedia Of Faeries to powieść epistolarna, a ty śledzisz kapryśną opowieść poprzez tytułowy dziennik Emily Wilde. Akcja toczy się w 1909 roku i jest czymś w rodzaju powieści historycznej przeplatanej introspekcją i romansem — ale tutaj driadologia lub badanie wróżek jest uprawnioną dziedziną badań, a graniczna przestrzeń między światami śmiertelników i elfów jest cienka.

Emily Wilde, 30-letnia bohaterka, zawędrowała do niemożliwie zimnych krain Hrafnsvik. Mała wioska jest osobliwa, zimna i pełna ciekawskich ludzi. Emily jednak nie jest po to, by się z kimkolwiek zaprzyjaźniać. Jest bliska ukończenia obszernej encyklopedii, a nie ma na świecie nikogo, kto wiedziałby o folklorze i baśniach tyle, co ona.

Niemniej jednak jej brak umiejętności społecznych wkrótce oznacza, że ​​zaczyna antagonizować sołtysa wioski, właścicieli ziemskich i prawie wszystkich, których spotyka. Jest też kilka bardzo uroczych owiec, które w jakiś sposób dostają się do przydzielonego jej domu.

Jedzą też wszystkie warzywa, które kupuje.

I wtedy nieszczęsna i społecznie nieudolna Emily trafia w towarzystwie swojego kolegi z Cambridge, zadziornego śmiałka imieniem Wendell Bambleby. Emily jest przeważnie zirytowana tym wtargnięciem, ale musi też przyznać, że Wendell jest trochę za przystojny.

Seria nieszczęść

W tej powieści wiele się dzieje, od nieszczęść Emily z obyczajami społecznymi, po wieśniaków serwujących jej przypalony chleb i jej całkowitą irytację na kolegę. Jej praca ma dla niej ogromne znaczenie nie tylko dlatego, że zmaga się z obowiązkami społecznymi i brakiem empatii. Kiedy giną zarówno dzieci, jak i dorośli, myśli Emily wędrują do jej encyklopedii. Kiedy ludzie są ranni, myśli o encyklopedii. Kiedy jej życie jest w niebezpieczeństwie, znów marzy o swojej encyklopedii.

Jako postać Emily Wilde jest rysowana realistycznie — ma swoje dziwactwa, nadzieje i marzenia, a jej próby empatii stwarzają więcej problemów, niż są warte.

A Wendell Bambleby, jej kolega o intrygującym nazwisku, jest nonszalancki i pozornie beztroski. Nie dba o pracę, a mimo to udaje mu się zwrócić na siebie uwagę. Większość jego badań wydaje się sfabrykowana, ale jak dotąd nikt go nie wezwał, po części z powodu jego nieodpartego uroku. Wioska Hrafnsvik wkrótce gromadzi się wokół niego, zanim Emily zdąży mrugnąć, a jej wpisy w dzienniku odnotowują jej niechętną akceptację jego niemal magicznego uroku.

Pies o imieniu Cień

Większość innych postaci występujących w tej powieści jest również wyjątkowa. Tajemniczy mały Poe ma wspaniałe pomysły i jest trochę oddany Emily. Ari, syn pogrążonych w żałobie rodziców, rzadko widuje się poza domem. Ari jest przerażająco zimny, trudny do zrozumienia i niebezpieczny – ale wciąż jest dzieckiem z dziecięcą ciekawością.

Shadow, pies Emily, również zapada w pamięć. Jest zbyt duży, raczej posłuszny i najbardziej onieśmielający dla oka. Wilki są dla niego równie nieistotne jak koty. Kiedy niesławne owce napadają na domek Emily, Shadow uważa je za zabawne i nie robi absolutnie nic, aby je powstrzymać. Czasami, ku wielkiemu rozczarowaniu Emily, Shadow przytula się do wszystkich niewłaściwych ludzi, a nawet jest im posłuszny.

Sama fabuła bardzo przypomina baśń, w której Emily jest zmuszona żyć. Większość jej nieszczęść jest spowodowana jej własną dociekliwością, w tym bardzo dziwaczną propozycją małżeństwa, w wyniku której zostaje przeniesiona do tajemniczych krain. W opowieści jest kilka bardzo dziwnych momentów, które czasem są zabawne, czasem senne, a czasem makabryczne. Spotkania Emily z Ludem szybko ujawniają, że niektóre osoby są po prostu nieludzkie, nieprzewidywalne i zabójcze.

Poszukiwanie towarzystwa

Ta powieść to intrygująca lektura. Wpisy do dziennika są przemykane między opowieściami ludowymi zebranymi przez bohatera, a te stanowią interesującą lekturę. Pomiędzy wiejskimi aktorami, magią, światami snów, które napotyka, i bardzo zabawnym romansem, Emily Wilde odkrywa, co może, a czego nie. Bo to jest kobieta, która mimo swoich wad i gwałtownych zaprzeczeń ma gdzieś w sobie współczucie i pragnienie, a nawet potrzebę bycia lubianym. Za naukowym temperamentem i zapałem do pracy stoi samotna i raczej empatyczna młoda kobieta poszukująca towarzystwa.

Dla czytelnika i prawie dla wszystkich, a zwłaszcza dla Wendella Bambleby’ego, jest oczywiste, jaka może być prawdziwa natura Emily Wilde. Z wyjątkiem samej wspomnianej damy, która wmówiła sobie, że jest zimna, wyrachowana i przebiegła.

Ogólnie rzecz biorąc, Emily Wilde’s Encyclopaedia Of Faeries z jej quasi-historyczną scenerią, surrealistycznymi obrazami i opowieściami w opowieściach jest fascynującą historią o odkrywaniu siebie, romansie i wielu zawieszeniach niedowierzania, zwłaszcza jeśli chodzi o Lud. Przesądy w tej opowieści to nie zwykłe przesądy, a przynajmniej nie wszystkie.

Widzisz, jest sens nosić tę kurtkę na lewą stronę.