Przeczytaj także – Ekipa: Kaparowy film Kareeny Kapoor chce rzucić światło na korporacyjne niewolnictwo, ale sam staje się korporacyjnym niewolnikiem

Ajay Devgn na kadrze z Maidaan.

Po miażdżącej porażce z byłą Jugosławią na Igrzyskach Olimpijskich w 1952 r. Rahim rezygnuje i wzywa do całkowitej restrukturyzacji drużyny. Zamiast wystawiać „gwiazdorów” – czytaj „varishth netas” – ogłasza, że ​​pojedzie na coś w rodzaju Bharat Jodo Yatra, aby rzucić okiem na prawdziwe Indie i odkryć nowe talenty oddolne. Podczas swoich podróży Rahim spotyka zawodników ze wszystkich zakątków kraju; młodzi mężczyźni głodni wykazania się. Jest taki dalit, który utrzymuje się dzięki herbacie i ciastkom, ale potrafi kozłować piłkę lepiej niż ktokolwiek inny; jest „sardarji” o wytrzymałości konia; Bengalczyk, który potrafi uderzyć piłkę z taką siłą, że wyrywa dziurę w siatce. W Indiach, potwierdza Rahim, jest ich mnóstwo. Kaprysy i fantazje nielicznych uprawnionych nie reprezentują prawdziwych ludzi.

„Jo team hum yahan banane jaa rahe hain woh tumhari yah meri team nahi, desh ki team hai” – mówi w jednej ze scen, gdy presja na występy rośnie. Głównym przeciwnikiem Rahima jest dziennikarz Roy Choudhary, jednostronny złoczyńca żywiący do niego urazę za to, że nie zapewnił Bengalowi Zachodniemu – a dokładniej Kalkucie – właściwej reprezentacji w jego „służbie”. I tak Roy Choudhary wpada w osobisty szał przeciwko Rahimowi; nie ogranicza się do oszczerczych artykułów w gazecie, ale posuwa się nawet do sabotowania swojej działalności z boku. To ma sens Gajraj Rao gra nim jak Złoczyńca Batmanaale Roy Choudhary to prawdopodobnie zgorzkniały mężczyzna w średnim wieku, który ma za sobą nieudaną karierę piłkarską.

Maidaan sugeruje, że największe przeszkody na drodze do sukcesu często stawiają własni rodacy. Na boisku obowiązują zasady; są umowy dżentelmeńskie; jest sportowa rywalizacja. Ale poza nim, w prawdziwym świecie, panuje całkowite bezprawie. Scenę, w której Rahim zostaje wykluczony przez federację piłkarską na polecenie nowo mianowanego (i rażąco skorumpowanego) szefa, można powierzchownie postrzegać jako hołd dla podobnej sceny ze Steve’a Jobsa, gdzie tytułowy pionier został wyrzucony ze szkoły własnej spółki przez zarząd. Ale kontekst kulturowy jest dla doświadczania sztuki tym, czym nos dla jedzenia. A ze względu na ostatnie wydarzenia nie sposób nie zauważyć podobieństw między tym, co przydarzyło się Rahimowi, a niesprawiedliwością, z powodu której Rahul Gandhi został zdyskwalifikowany jako poseł.

A wszystko to odbywa się pod przykrywką procesu demokratycznego. Nowy, śmieszny złoczyńca, Shubhankar, wzywa do podniesienia rąk, aby usunąć Rahima ze stanowiska trenera po tym, jak uwydatnił jego liczne „porażki” jako lidera – jego niesubordynację, graniczny narcyzm i brak „wyników” pod jego kierownictwem. Ale gdyby można było manipulować „demokracją”. przeciwko można na nim polegać, jeśli chodzi o przywrócenie na stanowisko Rahima. W dalszej części filmu znajduje w zarządzie sojusznika, sojusznika, który występuje w jego imieniu przed tymi samymi ludźmi, którzy głosowali za odsunięciem go od władzy. „Jinhe lagta hai ke Indyjski futbol ke liye itna karne waalo ko ek akhri mauka dena banta hai, proszę, podnieście ręce. Główny apni rai thopna nahi chah raha hoon,” Przyjaciel Rahima mówi, po czym dodaje z przebiegłym uśmiechem: „Demokracja ke zariye faisla hona chahiye.”

Ajay Devgn na kadrze z Maidaan.

Przeczytaj więcej – Heeramandi: To chleb powszedni Sanjaya Leeli Bhansali; uświetnianie cierpienia kobiet i estetyzowanie ich bólu

Maidaan jest pełen melodramatycznych momentów takich jak ten. Jest to w końcu film, którego bohater dosłownie niemal ginie na boisku, obserwując, jak jego uczniowie oddają cześć jego dziedzictwu, podczas gdy w tle zawodzi AR Rahman. W tym momencie Rahima Łuk Jezusa jest kompletny. Ale poza tym Maidaan jest udręką; jak na film wyreżyserowany przez Sharmę – twórca znany jest z oszczędnego opowiadania historii w reklamach – jest on pracochłonny i niesamowicie powtarzalny. Pęd do przodu jest niewielki; Maidaan jest technicznie wyrafinowany, ale dramatycznie obojętny. Prawie każda postać, łącznie z Rahimem, jest dwuwymiarowa. To nie jest The Damned United; ani nie jest to Chak De! Indie. Film można docenić tylko wtedy, gdy się go zobaczy narzucać ma na to głębsze znaczenie. Ale na szczęście Sharma ma na tyle zdrowego rozsądku, aby zaprosić publiczność do udziału; inspirować do rozmów na temat polityki i sekularyzmu, niewykorzystanej władzy zwykłego człowieka i niekontrolowanej nikczemności wybieranych urzędników.

Filozofię życiową Shubhankara można podsumować krótkim dialogiem. „Achcha khel ke haarne se behtar bura khel ke jeetna hai (Lepiej wygrać, grając brzydko, niż przegrać, grając uczciwie)” – mówi. Ale jest różnica pomiędzy pustym aplauzem a prawdziwym podziwem. Na Maidaanie indyjska drużyna odniosła najważniejsze zwycięstwo nie pod koniec meczu, ale tuż przed przerwą, zmuszając potężnego Francuza do remisu 1:1, który daje mu pewność siebie przed kolejną walką. Jeśli zmrużysz oczy wystarczająco mocno, tablica wyników będzie wskazywała 293-234.