Długa, kręta droga do odkupienia kusi czterech młodocianych przestępców i ich dorosłych opiekunów w satysfakcjonującym, opartym na faktach dramacie RJ Daniela Hanny.

Wyczerpująca trasa z dwoma pedałami do Wielkiego Kanionu może zapewnić korektę kursu, której potrzebują nieletni przestępcy płci męskiej w „Hard Miles”. Ta inspirowana faktami opowieść, której nauczycielem-trenerem jest Matthew Modine, obejmuje znajomy obszar odkupieńczego dramatu sportowego. Ale film podróżował z wzruszająco powściągliwą pewnością siebie reżysera RJ Daniela Hanny („Miss Virginia”) i mocną obsadą, co stworzyło satysfakcjonującą przejażdżkę sceniczną, która w zeszłym roku zdobyła kilka festiwalowych nagród publiczności.

W filmie luźno opartym na życiu i twórczości imiennika swojej bohaterki, Modine gra zapalonego rowerzystę Grega Townsenda, instruktora spawania w szkole poprawczej o średnim rygorze w Kolorado. To środowisko pracy nie jest piknikiem, biorąc pod uwagę niestabilnych studentów, którzy w mgnieniu oka potrafią przejść od przekomarzania się przez obelgi do bójki na pięści. Poza tym ma własne demony, z którymi musi się zmagać – pojawiają się retrospekcje z molestowanego dzieciństwa, a telefony od uwięzionego brata namawiają Grega, aby odwiedził umierającego ojca, od którego jest oddzielony. Zatem nie może się doczekać dwutygodniowych wakacji w pojedynkę na dwóch kółkach, przemierzając trzy stany i 1200 km do Wielkiego Kanionu.

Niestety instytucja, w której jest zatrudniony, jest poddawana krytycznej ocenie władz rządowych i bardzo potrzebuje dobrego PR. (Faktyczne Centrum Usług dla Młodzieży RidgeView zostało zamknięte przez stan w 2022 r. z powodów, które Hanna i Christian Sander pominęli w scenariuszu). Półżartem na temat fotogenicznej wartości reklamowej „kapturów w lesie” – szef placówki (Leslie David Baker z „Biura”) ma w planach wycieczkę z plecakiem dla lepiej wychowanych mieszkańców. Zamiast całkowicie zrezygnować ze swoich planów, Greg proponuje, aby w zaplanowaną przez niego odyseję zabrać czterech chłopców, którzy w jego klasie robili części rowerowe.

Wydaje się to okropnym pomysłem współpracowniczce Haddie (Cynthia McWilliams), wyszkolonej psycholog, która często wzdryga się, słysząc jego bezceremonialne reakcje na napady u dzieci ze złożonymi problemami behawioralnymi. Zróżnicowany kwartet, który wybrał, nie jest wyjątkiem: recydywista Woolbright (Jahking Guillory) to uśmiechnięty, defetystyczny wróg wszelkiej władzy. Wiry Atencio (Damien Diaz) ma temperament, podczas gdy krzepki Rice (Zach Robbins) ma tendencję do tlenia się. Chudy Smink (Jackson Kelly) sprawuje kontrolę poprzez samopozbawienie się zaburzeń odżywiania. Ponieważ Greg sam nie zawsze jest idealnym wzorem do naśladowania dla dorosłych (w pewnym momencie nazywa swoich podopiecznych „głupimi beksami”), Haddie zostaje zmuszony do przyłączenia się jako kierowca ich furgonetki z zaopatrzeniem.

Biorąc pod uwagę niewielkie wcześniejsze przeszkolenie, ten kłótliwy „zespół” ma trudny start, napotykając przed sobą wiele przeszkód związanych z konfliktem osobowości. Ale „Hard Miles” ukazuje także radość związaną z otwartą drogą, pokonaniem stromych wyzwań fizycznych i wynikającą z tego zbiorową więzią. Chociaż niewiele dowiadujemy się o ich indywidualnych historiach, możemy poczuć, jak te postacie rozkwitają w rzadkim blasku pozwolenia im na samodzielne osiągnięcie czegoś. Ta przejażdżka udowadnia, że ​​nie są oni po prostu nieudacznikami, jak im zawsze mówiono.

Tempo zwalnia nieco w okolicach dwóch trzecich, a następnie przechodzi w oddzielne kulminacje, sentymentalne (kiedy Greg w końcu odwiedza łoże śmierci ojca) i porywające (kiedy dotrze się do Wielkiego Kanionu), przy czym w obu przypadkach zastosowano poruszającą powściągliwość, a nie sztywny melodramat lub inspirujący podnieść. Chociaż czasem pojawia się tu banalny wers, Hanna i Sander mądrze prowadzą dialog w stronę humorystyczną i/lub kłótliwą — w końcu są to postacie, które na własnej skórze nauczyły się nie przyznawać się do wrażliwości emocjonalnej.

Prawie 40 lat po zagraniu w „Vision Quest” innego ambitnego sportowca-amatora Modine jest solidny jak mężczyzna, który mógłby być tą samą sylwetką na znacznie trudniejszej drodze, niż się spodziewano, jego optymizm z szeroko otwartymi oczami zniknął, a jego sportowa postawa niesie powiew kompulsywności ucieczka. Młodsi aktorzy są bardzo dobrzy, choć może wyglądają na nieco dojrzalszych, by uchodzić za nastolatków. McWilliams i Baker zapewniają nuty wyjątkowo dobrego humoru, podobnie jak Sean Astin w roli właściciela warsztatu rowerowego, który został „sponsorem” zespołu.

Doskonały wkład technologiczny i projektowy podkreślają szerokoekranowe zdjęcia Macka Fishera, które w pełni wykorzystują liczne spektakularne krajobrazy — nawet jeśli najwyraźniej niektóre z nich są w rzeczywistości kalifornijskie, a nie pochodzą ze udramatyzowanej trasy.