To próba naprawienia zła. Jeden z najbardziej znanych mitów muzycznych jest po prostu nieprawdziwy.

Córka mamy Cass Elliot z folkowego zespołu wokalnego Mamas and the Papas, Owen Elliot-Kugell, ma jasny przekaz na temat przyczyny śmierci matki: „Była kanapka z szynką, ale jej nie zjadła i nie Nie udław się tym. Dość tych żartów.

A przez prawie pół wieku było mnóstwo dowcipów, m.in. Mike Myers w roli Austina Powersa.

W filmie z 1997 roku agent specjalny zmieniający czas pisze listę znajomych, których zna w Londynie, a następnie ocenia ich, gdy przypomni sobie, że zmarli. Po wymienieniu nazwisk Jimiego Hendrixa i Janis Joplin wzdycha żałośnie: „Mama Cass. Zmarła. Kanapka z szynką”.

Cass Elliot (Mama to przezwisko, którego wolała nie używać w dalszej karierze) śpiewała w niektórych z najbardziej pamiętnych singli połowy lat 60., w tym California Dreamin’, Monday Monday i Dream a Little Dream. Jej potężny głos był kluczowym elementem harmonii, która sprawiła, że ​​Mamas i Papas byli tak kochani.

W 1974 roku działała solowo i właśnie ukończyła dwutygodniowy występ w London Palladium, kiedy zmarła w wieku 32 lat w mieszkaniu Mayfair, które pożyczyła od swojego kolegi amerykańskiego piosenkarza Harry’ego Nilssona. Sekcja zwłok wykazała, że ​​przyczyną śmierci był zawał serca, a w jej organizmie nie było narkotyków.

Jej jedyne dziecko, Owen, miało wtedy siedem lat i gdy przekazano jej tę wiadomość, było w domu w USA.

Teraz, przed 50. rocznicą śmierci matki, która przypada 29 lipca, napisała pamiętnik „Moja mama, Cass” – zarówno w ramach hołdu, jak i jako sposób na skorygowanie nieścisłości związanej z kanapkami.

„To niezwykle frustrujące, prawie niezmierzone” – mówi po powrocie z Los Angeles, wyjaśniając, jak to było, gdy przez 50 lat musiała żyć z legendą kanapki z szynką.

„Nawet gdy jako mała dziewczynka spotykałam się z przyjaciółmi w szkole, nie wiedzieli, kim jest moja mama, ale wracałam do domu, żeby bawić się z niektórymi z tych dzieci i dość często zdarzało się, że któreś z nich ich rodzice rzucali mi uwagi w stylu: „Hej, czy twoja mama naprawdę umarła, krztusząc się kanapką z szynką?”.

„Denerwowało mnie to, ponieważ to była tak okropna historia i wiedziałem, że to nieprawda. I po prostu okrutne było szerzenie takich plotek. To mnie torturowało”.

Co zrozumiałe, wykonała ogromną pracę, aby poskładać w całość to, co wydarzyło się w dniach poprzedzających śmierć jej mamy; plan obejmował zagranie jej ostatniego koncertu w Palladium przed „nie spaniem przez 36 godzin”.

Miała spędzić cały wieczór na przyjęciu urodzinowym Micka Jaggera, a następnie udać się prosto na brunch wydany na jej cześć, a następnie podwieczorek prowadzony przez amerykańskiego dziennikarza.

„Kiedy wróciła do mieszkania, następnego dnia był już wieczór” – kontynuuje córka. „Była głodna, a tancerka zrobiła jej kanapkę z jedynej rzeczy, jaka była w mieszkaniu, czyli szynki, i zostawiła ją na nocnym stoliku. Nawet nie ugryzła”.

Elliot-Kugell wciąż niepokoi fakt, że mit o kanapce z szynką ma wpływ na inny problem, który towarzyszył jej przez całe życie jej mamy – wagę.

Od siódmego roku życia Cass walczyła z otyłością. Jako nastolatka przepisywano jej amfetaminę, aby przyspieszyć metabolizm.

Elliot-Kugell opisuje to jako „początek bardzo złego cyklu”.

Gwałtowne odchudzanie i zażywanie narkotyków będą towarzyszyły jej przez resztę życia Cass.

Ale to, co czyni ją tak dumną ze swojej mamy, to sposób, w jaki „dążyła i wytrwała, aż jej się udało”.

„Kiedy była nastolatką, wiedziała, że ​​chce zostać performerką, i mówiła wszystkim, że zostanie najsłynniejszą grubą dziewczyną, jaka kiedykolwiek żyła. Już jako dziecko miała tę wiedzę przezorną. Myślę, że to całkiem fajne. myślę, że to naprawdę fajne.”

Przeprowadzka z Baltimore do Nowego Jorku po szkole sprawiła, że ​​Cass stał się częścią sceny folkowej w Greenwich Village, po czym udał się do Waszyngtonu, a następnie do Kalifornii, aby dołączyć do Mamas and the Papas, ale dopiero po opóźnieniu spowodowanym przez członka założyciela, Johna Phillipsa, którego trzeba było przekonać, że waga Cassa nie powstrzyma grupy.

Eliot-Kugell uważa, że ​​sytuacja jej matki wyglądałaby zupełnie inaczej, gdyby panował taki sam stosunek do zawstydzania otyłości, jak obecnie, określając ją jako „pionierkę”.

„Utorowała drogę innym młodym damom, które mają teraz większy wzrost, przebić się w biznesie muzycznym i zostać zaakceptowanymi takimi, jakie są. Naprawdę wierzę, że pomogła stworzyć podwaliny dla wielu ludzi”.

Książka zawiera przykłady osób, od Deana Martina po członków jej własnego zespołu, żartujących publicznie na temat wagi Cass oraz tego, jak musiała „wyszczerzyć zęby i to znosić”, aby przetrwać, zwłaszcza jeśli chodzi o występy w telewizji.

Na początku lat 70. Cass regularnie występowała w amerykańskich programach rozrywkowych, była gościem programu Tonight Show i regularnie pojawiała się w programie Carol Burnett Show, ale za to wiązało się to z pewnymi kosztami.

Nieuchronnie pojawiała się w skeczach, w których naśmiewała się z jej wagi. Elliot-Kugell wymienia jeden konkretny program z „naprawdę ciężką wersją Little Bo Peep” jako systematyczny opis tego, z czym musiała się zmagać jej mama, aby pozostać w oczach opinii publicznej.

Co ciekawe, broni jednak linii w uderzeniu Mamas i Papas w Creeque Alley: „I nikt nie tyje oprócz Mamy Cass”.

„Naprawdę nie wierzę, że John Phillips napisał ten tekst, aby można go było interpretować w ten sposób” – upiera się.

„Wiesz, jak młodzi ludzie mówią, że wszystko jest grube? To trochę wredne, komplement. Myślę, że wolałbym to zapamiętać w ten sposób. Chcę wierzyć, że tak to zostało napisane”.

Wspomnienia poruszają także wiele szczęśliwszych tematów, a Elliot-Kugell dzieli się własnymi, cennymi wspomnieniami dotyczącymi swojej matki, w tym popołudniem w łóżku, oglądając Czarnoksiężnika z krainy Oz, wspólne śpiewanie utworu The Carpenters Top of the World, który pojawił się w samochodzie radio i co okazało się ich ostatnim pożegnaniem na lotnisku LAX.

„Kiedy była w mieście, była bardzo zaangażowana” – tak dyplomatycznie podsumowuje styl macierzyństwa Cass.

O tym, że jej ojciec był sesyjnym basistą Chuckiem Dayem, dowiedziała się dopiero, gdy miała 19 lat.

Książka ujawnia także, jak Elliot-Kugell w końcu, kilkadziesiąt lat później, odkrył prawdziwe pochodzenie mitu o kanapce z szynką.

Jadła lunch z przyjaciółką swojej mamy, dziennikarką Sue Cameron i rozmowa zeszła na temat śmierci Cass.

„Powiedziałam: «Chciałabym tylko wiedzieć, skąd wzięła się ta historia». Przestała jeść, odłożyła nóż i widelec, spojrzała mi w oczy i powiedziała: «Zrobiłam to»”.

Cameron opowiedziała dalej, jak w 1974 roku, kiedy usłyszała tę wiadomość, zadzwoniła do menadżera Cassa, Allana Carra w Londynie, aby dowiedzieć się, co się stało.

Elliot-Kugell kontynuuje tę historię: „Tak wielu jej rówieśników zmarło z powodu przedawkowania narkotyków, że Carr naprawdę chciał ją chronić. Znaleziono tam też kanapkę”.

Carr na miejscu wymyślił historię o zadławieniu się kanapką z szynką i poprosił Camerona, aby opisał to w „Hollywood Reporter”, aby uciszyć spekulacje do czasu uzyskania dalszych informacji.

Dla Elliota-Kugella poznanie prawdy było ogromną ulgą: „Allan Carr chciał chronić dziedzictwo swojego klienta i w dziwny sposób to zrobił. Teraz rozumiem i ma to sens”.

Chciałaby tylko, żeby wszyscy znali prawdę.

Premiera My Mama, Cass Owena Elliota-Kugella odbędzie się 9 maja.