Materiały budowlane są czasami wykorzystywane w nieoczekiwany sposób przez artystów i rzeźbiarzy do komentowania konstrukcji miejskich oraz jako metafory sprzeczności i konfliktów osadzonych w warunkach życia. Często nawiązują one do przestrzeni, architektury, granic i spotkań psychologicznych dotyczących barier fizycznych i niematerialnych.

Cegły były wykorzystywane przez wielu artystów do tworzenia rzeźb i instalacji, zwłaszcza w przestrzeni publicznej. Często cytowanym przykładem jest artysta Jorge Méndez Blake, który w 2007 roku stworzył ogromny ceglany mur o długości 75 stóp, aby przekazać ideę tego, jak pomysł może zmienić. Na szczycie ściany widać było lekką krzywiznę, która po bliższym przyjrzeniu się odsłoniła leżącą na podłodze książkę – kopię dzieła Franza Kafki Zamek, na którym ułożono cegły. Ściana została uformowana bez użycia zaprawy i starannie wyważona nad księgą — ciekawe połączenie sztuki, architektury i literatury! Prawie 20 lat temu Antony Gormley zaproponował „Brick Man” jako ponad 30-metrową ceglaną rzeźbę na stacji kolejowej w Leeds w Anglii. Jednak nigdy się to nie zmaterializowało.

Również w Indiach kilku artystów wykorzystuje w swoich rzeźbach wyrzucone i rozebrane cegły, a inni mają specjalnie zaprojektowane cegły do ​​swoich instalacji. Girjesh Kumar Singh to artysta, którego prace eksplorują pojęcia tożsamości i migracji poprzez ceglane rzeźby i instalacje. Singh zbiera cegły z miejsc rozbiórki i ocenia je pod kątem potencjału rzeźbiarskiego.

Następnie tworzy portrety 3D, twarze anonimowych osób ze swojej wyobraźni, które zamieszkują i kształtują zabudowane środowisko. Jedna z jego prac, „W transporcie”, przedstawia odpoczywającego człowieka, w momencie przerwy w podróży życia i bytowania.

Teja Gavankar, mieszkająca w Bombaju, wykorzystuje cegły w swoich pracach, gdzie geometryczna precyzja bada spotkania przestrzenne i demaskuje leżące u podstaw filozofii leżące na styku różnych dyscyplin.

Jej praca „Khora”, termin nawiązujący do filozoficznej koncepcji przestrzeni lub interwału, jest częścią sztuki w Terminalu 2 na międzynarodowym lotnisku Kempegowda w Bengaluru. Przedstawia dwie półkule jakby zamrożone w ruchu i jest wykonany z miniaturowych klocków.

Na swojej ostatniej wystawie indywidualnej w Bengaluru Pragati Dalvi Jain użyła cegieł, aby postawić pytania dotyczące niewidzialnych barier oddzielających jednostki i grupy społeczne. „Ego – Stopniowa konstrukcja” to projekt ciągły, ze zmiennymi iteracjami i w tym konkretnym przypadku ciągła ściana o nieregularnej wysokości, zbudowana z 6000 cegieł, z wygrawerowanym słowem EGO, biegła przez obrzeża pomieszczenia, kończąc się w gruz.

Na zakończenie należy wspomnieć o „Ekwiwalencie VIII” artysty Carla Andre (1966), serii minimalnych rzeźb wykonanych w całości z cegieł. Został zakupiony i wystawiony w Tate Gallery w 1972 roku; aż 120 identycznych cegieł ułożono w dwóch warstwach, tworząc prostokąt. Dopiero po latach dzieło zaczęto krytykować z kilku powodów – wygórowanej ceny oraz tego, co było postrzegane jako zwyczajny układ cegieł pozbawiony walorów artystycznych.

Dab Hand to podsumowanie Twojego świata sztuki.

Autorka jest konsultantką ds. sztuki, kuratorką i pisarką mieszkającą w Bengaluru. Prowadzi bloga w Art Scene India.