„Wzywam ojców, aby brali córki za ręce i odprowadzali je do szkoły, nawet jeśli bramy są zamknięte”.

Profesor Ismail Mashal, który prowadzi prywatny uniwersytet w Kabulu, mówi, że ma dość restrykcji, z jakimi spotykają się kobiety w Afganistanie.

Szczupły i dobrze ubrany, jest mieszanką buntu i surowych emocji.

„Nawet jeśli nie mają wstępu – powinni to robić codziennie. To przynajmniej mogą udowodnić, że są mężczyznami” — mówi mi, powstrzymując łzy.

„To nie ja jestem emocjonalna – to jest ból. Mężczyźni muszą powstać i bronić praw afgańskich kobiet i dziewcząt”.

W grudniu rząd talibów ogłosił, że studentki na uniwersytetach nie będą już wpuszczane z powrotem – do odwołania.

Powiedzieli, że robią to, aby umożliwić im stworzenie islamskiego środowiska uczenia się zgodnego z praktykami prawa szariatu, w tym zmian w programie nauczania.

Niedługo po ogłoszeniu zakazu prof. Mashal stał się wirusowy w mediach społecznościowych podarł swoje akademickie rekordy na żywo w telewizjimówiąc, że w dzisiejszym Afganistanie nie ma sensu zdobywać wykształcenia.

Mówi, że nie będzie milczał.

„Jedyną władzą, jaką mam, jest moje pióro, nawet jeśli mnie zabiją, nawet jeśli mnie rozerwą na strzępy, teraz nie będę milczeć” – mówi prof. Mashal.

„Wiem, że to, co robię, jest ryzykowne. Każdego ranka żegnam się z moją matką i żoną i mówię im, że mogę już nie wrócić. Ale jestem gotowa i chętna poświęcić swoje życie dla 20 milionów afgańskich kobiet i dziewcząt oraz dla przyszłości dwójki moich dzieci”.

Na uniwersytecie prof. Mashala studiowało 450 studentek, które studiowały dziennikarstwo, inżynierię, ekonomię i informatykę. Minister edukacji talibów mówi, że tych stopni nie powinno się uczyć kobiet, ponieważ są one sprzeczne z islamem i kulturą afgańską.

Profesor Mashal mówi, że mógł pozostawić swoją instytucję otwartą tylko dla studentów płci męskiej – ale zamiast tego zdecydował się całkowicie ją zamknąć.

„Edukacja jest albo dostępna dla wszystkich, albo dla nikogo. W dniu, w którym zamknęłam drzwi mojej instytucji, bardzo cierpiałam.

Kontynuacja historii

„Ci ludzie igrają z przyszłością naszych dziewcząt. Moi uczniowie dzwonią do mnie i pytają, kiedy myślę, że będą mogli wrócić.

„Nie mam dla nich odpowiedzi. Nie mam odpowiedzi dla mojej 12-letniej córki, która w przyszłym roku nie będzie mogła pójść do liceum. Nadal pyta mnie, jakie przestępstwo popełniła?”

Odkąd pojawił się w telewizji, otrzymał wiele pogróżek. Mimo to prof. Maszal niemal codziennie pojawia się w lokalnych mediach.

Ma nadzieję, że jego rzecznictwo doprowadzi do ogólnokrajowej kampanii. Ale w tym głęboko konserwatywnym społeczeństwie, jakie jest prawdopodobieństwo, że dołączą do niego inni mężczyźni?

Nawet w rządzie talibów są tacy, którzy sprzeciwiają się zakazowi edukacji dziewcząt – ale większość z nich nie ujawniła tego publicznie

W odpowiedzi na dekrety afgańskie kobiety w całym kraju nadal wychodzą na ulice, by domagać się swoich praw.

Podczas gdy protesty były głównie prowadzone przez afgańskie kobiety, studenci i profesorowie płci męskiej w ciągu ostatnich kilku tygodni również zaczęli ryzykować życie, wypowiadając się – albo odmawiając przystąpienia do egzaminów końcowych, albo rezygnując ze swoich stanowisk.

Profesor Mashal mówi, że odkąd talibowie przejęli władzę w kraju, nie może zrozumieć ich koncentracji na ograniczaniu kobiet.

„Zostawcie te biedne kobiety w spokoju. Wystarczy. Są o wiele większe problemy, którymi trzeba się zająć. W tym kraju nie ma prawa i porządku, jest jak w dżungli”.

Były dziennikarz, lat 37, mówi, że utrzymuje regularne kontakty ze swoimi studentkami, które są załamane tymi decyzjami i martwi się o ich zdrowie psychiczne.

Jedna z jego uczennic, Shabnam, która studiowała ekonomię – stopień, który zdaniem talibów jest nieodpowiedni dla kobiet – mówi, że nigdy nie zapomni dnia, w którym uzbrojeni talibscy żołnierze przybyli do ich szkoły, aby powiedzieć im, że to ostatni dzień, w którym będą mogli uczęszczać na zajęcia .

„Byliśmy bardzo przestraszeni i opuszczaliśmy nasze sale lekcyjne z ciężkim sercem, nie wiedząc, kiedy i czy w ogóle wrócimy. Od tamtej pory nie mogę normalnie spać. Mam trzy siostry i wiele kuzynek i wszystkie są w tym samym sytuacji. Czujemy, że jesteśmy uwięzieni w klatce lub więzieniu. Afganistan nie jest krajem dla kobiet”.

Inna studentka, Shabana, która była na pierwszym semestrze dziennikarstwa – kolejny stopień odrzucony przez talibów – mówi, że walczy z przemianą, jaką ostatnie półtora roku przyniosło w życiu kobiet i dziewcząt.

„Moje serce jest zdruzgotane. Miałem nadzieję, że pewnego dnia będę prezenterem wiadomości, dobrym reporterem, ale wydaje mi się, że to marzenie się skończyło. Tak długo, jak pozostanę w tym kraju, nie sądzę, abyśmy wrócili do naszego uniwersytety.

„Zmieniliśmy sposób, w jaki się ubieraliśmy. Klasy były segregowane. Robiliśmy dokładnie to, co nam kazano. Ale to wciąż było za mało. Baliśmy się, że nam to zrobią i tak się stało.

„Dla mnie i mojej siostry wszystko wydaje się teraz niesamowicie ponure. Utknęliśmy w domu, noc zamienia się w dzień i wszystko wydaje się ciemne i ponure”.

Pomimo udręki Shabana pochwaliła prof. Maszala za zajęcie stanowiska.

„To bardzo samotny czas dla kobiet i dziewcząt w moim kraju. Niewielu mężczyzn zabrało głos. Martwimy się o jego bezpieczeństwo, ale jesteśmy też bardzo wdzięczni za jego wsparcie”.