Ginger Lane była w domu z matką w ich berlińskim mieszkaniu wiosną 1943 roku, kiedy przybyło gestapo. Teraz, po 80 latach, nie pamięta, dlaczego właściwie schowała się za drzwiami, gdy dwaj mężczyźni wyprowadzali jej matkę – Żydówkę urodzoną na Węgrzech – z domu. Ale pamięta, jak wspięła się na parapet i spojrzała w dół na ulicę, gdy mężczyźni wsadzili jej matkę, Linę Weber, do czarnego samochodu i odjechali. To był ostatni raz, kiedy Ginger widział ją żywą. Miała 3 lata.

Dopiero na początku następnego roku rodzina Ginger została poinformowana w liście od policji, że Lina nie żyje. „Oczywiście powiedzieli nam, że to grypa lub coś w tym stylu” – mówi Ginger Daily Beast. „Ale rodzina wiedziała, że ​​została zamordowana”. Lina zginęła w Auschwitz — obozie zagłady zbudowanym w okupowanej przez nazistów Polsce, w którym podczas Holokaustu III Rzesza zamordowała około 1 miliona Żydów.

Ginger wraz z szóstką starszego rodzeństwa – Alfonsem, Sentą, Ruth, Gertrude, Renee i Judith – również została wymieniona na liście osób deportowanych do Auschwitz. „Nie wiem, skąd pochodzi dokument ani jak się dowiedzieliśmy, ani jak mój ojciec [Alexander Weber] dowiedziałem się, że mieliśmy być w następnym transporcie” — mówi Ginger. „Wiem tylko, że Arthur Schmidt, jak sądzę, powiedział mojemu ojcu, że jesteśmy umówieni na następny tydzień. Więc absolutnie musiał nas stamtąd wydostać.

Arthur i jego żona Paula Schmidt byli chrześcijańskimi sąsiadami rodziny Ginger. „Nie byli zupełnie obcy, ale nie byli bliskimi przyjaciółmi” — mówi Ginger. Niemniej jednak para zaproponowała, że ​​pozwoli siedmiorgu dzieci ukryć się w sadzie owocowym należącym do Schmidtów, około 40 mil od Berlina. Ten akt monumentalnej dobroci i odwagi, który pozwolił dzieciom uniknąć schwytania aż do końca II wojny światowej, jest czymś, czego Ginger nigdy nie zapomniała. „Ciągle myślę i przypominam sobie o dobroci ludzi, którzy narażali się na niebezpieczeństwo, próbując pomóc innym w bardzo trudnym czasie” — mówi.

Teraz 83-letnia Ginger bierze udział w kampanii mającej na celu zachowanie historii Holokaustu w Dniu Pamięci o Holokauście (18 kwietnia). Konferencja na temat żydowskich roszczeń materialnych przeciwko niemieckiej kampanii „Nasza historia holokaustu: zobowiązanie do zapamiętania” rejestruje doświadczenia ludzi takich jak Ginger w nadziei, że przyszłe pokolenia wyciągną wnioski z okrucieństw przeszłości.

Tylko dzięki nieobliczalnej hojności sąsiadów Ginger wciąż żyje i może opowiedzieć swoją historię. Patrząc wstecz, wciąż pamięta trudne dni w sadzie w spokojnej wiosce Worin, które uratowały jej życie. „Wspominam, jak byłam bardzo samotna na farmie i kopałam w polu ziemniaki i wszelkie dostępne owoce” — mówi. „Zawsze będąc głodnym i zawsze bardzo samotnym. Nie miałem z kim grać. Mieszkaliśmy w szopie na pranie, która znajdowała się na terenie posiadłości i zostaliśmy pozostawieni samym sobie”.

Nawet wtedy groziło im niebezpieczeństwo. „Były ukryte na widoku”, córka Ginger, Beth, mówi The Daily Beast. „Ale były takie chwile, że gestapo przychodziło do gospodarstwa i robiło rewizję. Musiałyby być ukryte. Rodzina dowiedziała się później, że burmistrz wioski – sam członek partii nazistowskiej – i inni mieszkańcy znali prawdziwą tożsamość dzieci, ale nigdy ich nie wydali.

Rozdawać

Ponieważ dzieci się ukrywały, ich ojciec Aleksander pozostał w Berlinie. Wychowywał się jako katolik, ale przeszedł na judaizm, aby poślubić matkę dzieci. Ale on również znał z pierwszej ręki okropności nazistowskich obozów koncentracyjnych, ponieważ w 1933 r. spędził czas w więzieniu w Oranienburgu w Prusach jako dysydent polityczny. „Przebywał tam przez 10 miesięcy, zanim został zwolniony”, mówi Ginger, „I według mojego brata Alfons, po tym czasie był prawie załamanym człowiekiem. Kiedy dzieci się ukrywały, Aleksander zaaranżował ich chrzest w nadziei, że dzięki temu będą bezpieczniejsze. Beth uważa, że ​​jednym z powodów, dla których dzieci mogły przeżyć tak długo, jest to, że naziści sklasyfikowali je jako błąd— lub „mieszańca” — ze względu na podwójne pochodzenie.

Po prawie dwóch latach ukrywania się w Worin, dzieci wróciły do ​​Berlina na tylnym siedzeniu ciężarówki Schmidta zaledwie dwa tygodnie przed końcem wojny, gdy wojska sowieckie zbliżały się do stolicy Niemiec. Tam Ginger była świadkiem brutalnych walk ulica po ulicy, które ostatecznie doprowadziły do ​​upadku Hitlera – i po raz kolejny została uratowana przez swojego sąsiada, Arthura Schmidta.

„Był nalot, nasz budynek został zbombardowany i skończyliśmy… Ukryliśmy się w schronie w naszej piwnicy” — mówi Ginger. „Przy tych wszystkich gruzach nie mogliśmy się wydostać. I faktycznie nas wykopał. Więc znowu nas uratował. Był po prostu bardzo miłym człowiekiem”.

Kiedy bombardowania ustały i nazistowskie Niemcy się poddały, rodzina stanęła w obliczu niepewnej przyszłości. Przemieszczali się z jednego obozu przesiedleńców do drugiego, aż w końcu udało im się zapewnić sobie przejście do Ameryki. Był jednak haczyk — chociaż ich ojciec wciąż żył, dzieci musiały ogłosić się sierotami, aby otrzymać schronienie w Stanach Zjednoczonych. Ginger mówi, że nie martwiła się wtedy perspektywą opuszczenia Niemiec bez ojca. „Nie martw się”, Ginger mówi, że jej powiedział, „Przyjeżdżam za dwa tygodnie”. Dzieci przybyły do ​​Nowego Jorku na pokładzie SS Marine Flasher w maju 1946 roku. Alexander miał dotrzeć do Ameryki dopiero za dziesięć lat.

Jako jedyny znany przykład siedmiorga żydowskiego rodzeństwa, które przeżyło holokaust i razem wyemigrowało do Ameryki, dzieci Webera były przedmiotem natychmiastowej uwagi prasy po ich przybyciu. Ale niezwykła wielkość ich rodziny stanowiła problem: musieliby się rozdzielić. – Bo jacy rodzice zastępczy będą w stanie przyjąć siedmioro dzieci? Mówi imbir.

Rozdawać

Każde z rodzeństwa zostało wysłane do różnych żydowskich rodzin zastępczych w Chicago, gdzie Ginger mieszka do dziś. To wtedy Ginger, która urodziła się jako Bela Weber, przyjęła swoje nowe imię. Ostatecznie została adoptowana przez neurochirurga i jego żonę, która była piosenkarką. Oprócz przebywania w nowej rodzinie, Ginger straciła również kontakt ze swoim biologicznym rodzeństwem. „Dzisiaj to się nie zdarza”, mówi Ginger, „ale wtedy myślano, że tak będzie najlepiej dla wszystkich dzieci — rozdzielić je, aby ruszyły naprzód ze swoim życiem”.

Z biegiem lat Ginger miała tylko przelotny kontakt z członkami swojej biologicznej rodziny. Pewnego razu, podczas kolacji ze swoją przybraną rodziną w Chicago, przeszła obok innej rodziny na chodniku. „Kiedy mijaliśmy się na ulicy, odwróciłem się, by spojrzeć na mężczyznę w tym samym czasie, kiedy on odwrócił się, by spojrzeć na mnie” — mówi Ginger. „Było coś w rodzaju natychmiastowego rozpoznania, chociaż nie rozmawialiśmy. To był mój ojciec i jego nowa rodzina”. Nigdy nie odzyskała kontaktu ze swoim biologicznym ojcem.

Po urazie rdzenia kręgowego podczas jazdy na nartach w latach 80. Ginger została zachęcona do nawiązania kontaktu z rodzeństwem. Czterdzieści lat po przybyciu razem do Nowego Jorku, dzieci Weberów znów były razem w 1986 roku. „Jeden po drugim, ponownie nawiązałem kontakt ze wszystkimi, a potem mieliśmy wielkie spotkanie rodzinne” – powiedział Ginger. „Wszystkie moje dzieci i oczywiście mój mąż były w to zaangażowane. I od tego czasu posunięto się do przodu. Od tamtej pory zawsze mieliśmy kontakt.” Jedna z jej sióstr powiedziała Ginger: „Wyszłaś z pustyni, tak jak Mojżesz”.

Kolejny kamień milowy nastąpił w 2017 roku, kiedy Ginger i jej rodzina pojechali do Niemiec. To był pierwszy raz, kiedy Ginger ponownie odwiedziła sad. Zaledwie kilka tygodni po powrocie do USA była przerażona, widząc w telewizji, jak biali suprematyści maszerowali przez Charlottesville, niosąc pochodnie, skandując „Żydzi nas nie zastąpią”. Doświadczenie ponownego odwiedzenia miejsca, w którym ukrywała się podczas Holokaustu, w połączeniu z jawnym antysemityzmem w kraju, który nazywa domem, zmotywowało ją do podzielenia się swoją historią. „Czułem głęboką więź z koniecznością wypowiedzenia się i przyznania, że ​​to przydarzyło się mnie, a nie tylko Żydom” — mówi Ginger. „Że byłem częścią tego pokolenia”.

To doświadczenie wywarło również trwałe wrażenie na córce Ginger, Beth, aktorce, która podczas podróży do Niemiec obiecała, że ​​utrwali historię swoich przodków. Zadebiutowała jako reżyser filmem pt. Ukryłbyś mnie?, który jest kroniką opowieści o przetrwaniu jej rodziny. Film będzie pierwszym projektem nowej organizacji non-profit, The Weber Family Arts Foundation, która będzie „promować historie nadziei w służbie zwalczania antysemityzmu, bigoterii i nienawiści”. „Myślę, że to, co musimy zrobić, to być obrońcami, a nie biernymi obserwatorami” — mówi Beth, obecnie mieszkająca w Kalifornii. „I nie tylko w odniesieniu do judaizmu, ale każdego, kto jest prześladowany. Wszelkiego rodzaju ludobójstwo”. Dodaje: „Po prostu nie rozumiem, jak może się dzisiaj dziać Ukraina”.

Niedługo Holokaust zniknie z żywej pamięci. „Jeśli nie opowiemy tych historii, umrzemy” — mówi Ginger. „Nasze pokolenie umiera. A jeśli nie teraz, to kiedy?”