W niewielkim badaniu stwierdzono, że u osób z wyższym ryzykiem genetycznym stwardnienia rozsianego (SM) występują wykrywalne różnice w składzie bakterii jelitowych.

„Wydaje się, że istnieje związek pomiędzy oceną ryzyka genetycznego a [changes in gut bacteria] w wywołaniu choroby w małej kohorcie pacjentów ze stwardnieniem rozsianym” – napisali badacze, których analizy objęły 117 osób z rzutowo-remisyjną postacią stwardnienia rozsianego (RRMS).

Badania, „Ocena ryzyka genetycznego w stwardnieniu rozsianym jest powiązana z unikalnym mikrobiomem jelitowym”, ukazało się w Raporty naukowe.

rekomendowane lektury

Uważa się, że zmiany w mikrobiomie jelitowym przyczyniają się do chorób takich jak stwardnienie rozsiane

Nie jest jasne, co dokładnie powoduje stwardnienie rozsiane – uważa się, że rolę odgrywają zarówno czynniki biologiczne, takie jak genetyka, jak i czynniki środowiskowe, takie jak infekcje i styl życia. Chociaż genetyka nie jest od razu przyczyną stwardnienia rozsianego, wcześniejsze badania powiązały szereg wariantów genetycznych ze zwiększonym ryzykiem choroby. Analizę tych wariantów można wykorzystać do obliczenia punktacji ryzyka genetycznego stwardnienia rozsianego.

Ludzkie jelita są domem dla miliardów bakterii i innych mikroskopijnych organizmów, zwanych łącznie mikrobiomem jelitowym. Mikrobiom odgrywa kluczową rolę w regulacji zdrowia ludzkiego i panuje przekonanie, że nieprawidłowości w mikrobiomie mogą przyczyniać się do chorób.

Rola mikrobiomu w stwardnieniu rozsianym pozostaje jednak słabo poznana.

Naukowcy z różnych amerykańskich instytutów przeanalizowali skład mikrobiomu jelitowego 117 osób chorych na RRMS oraz 26 osób z grupy kontrolnej, u których nie stwierdzono żadnej znanej choroby. Wszystkich tych pacjentów zidentyfikowano jako rasy białej, a około dwie trzecie stosowało aktywne leczenie stwardnienia rozsianego.

Naukowcy przeprowadzili analizy grupowe, aby pogrupować uczestników w oparciu o podobieństwa w ich mikrobiomie jelitowym. W rezultacie powstały dwie odrębne grupy: skupienie A, które obejmowało 98 pacjentów ze stwardnieniem rozsianym i wszystkimi osobami z grupy kontrolnej, oraz skupienie B, które obejmowało 19 pacjentów ze stwardnieniem rozsianym.

Obie grupy nie różniły się istotnie pod względem wieku, rodzaju leczenia stwardnienia rozsianego, liczby zmian czy innych chorób współistniejących, w tym ze strony przewodu pokarmowego.

Dwie grupy RRMS w badaniu zdefiniowano głównie na podstawie różnic w bakteriach jelitowych

Raczej tym, co naprawdę je wyróżniało, były różnice w mikroflorze jelitowej – klaster B charakteryzował się większą względną obfitością Bifidobakterie i brak Phascolarctobakterie rodzaje, podczas gdy klastrze A brakowało obu Clostridium I Megasfera rodzajów i charakteryzował się większą liczebnością Akkermansia rodzaj.

Następnie badacze obliczyli punktację ryzyka genetycznego stwardnienia rozsianego dla każdego uczestnika, stosując zwalidowaną metodę, i porównali wyniki pomiędzy obiema grupami. Wyniki wykazały, że pacjenci ze stwardnieniem rozsianym na ogół mieli wyższe wyniki w zakresie ryzyka genetycznego niż grupa kontrolna, ale pacjenci z grupy B mieli zazwyczaj najwyższe wyniki.

„Zaobserwowano interesującą tendencję, w której mikrobiom jelitowy pacjentów ze skupienia A, który obejmował znaczną liczbę obu [patient] przypadki i kontrole, miały zwykle niższe wyniki ryzyka genetycznego w porównaniu z klastrem B (wyższy wynik ryzyka genetycznego), który składał się tylko z przypadków” – napisali naukowcy.

„Co zaskakujące, odkryliśmy, że pacjenci wykazujący najwyższy wynik ryzyka genetycznego to pacjenci, którzy mieli odrębny mikrobiom” – dodali.

Naukowcy podkreślili niewielki rozmiar swojego badania i fakt, że skład mikrobiomu jelitowego różni się znacznie w zależności od osoby, zauważając, że potrzebne są większe badania, aby zweryfikować te ustalenia.

Podobnie nie jest jasne, dlaczego pacjenci ze stwardnieniem rozsianym o wyższym ryzyku genetycznym mogą różnić się od innych pacjentów pod względem bakterii jelitowych.