Za 86 dni Mirabai Chanu wspina się na platformę podnoszącą w South Paris Arena z jednym celem: obronić, jeśli nie lepiej, swój srebrny medal z Igrzysk Olimpijskich w Tokio.

Określiła całkowity ciężar, jaki musi podnieść, aby zdobyć ten medal, i pracuje nad osiągnięciem tego celu: łącznie 207 kg, co obejmuje podniesienie 90 kg w rwaniu [which would be a personal best] i 117 kg w czystym i szarpanym [her personal best is 119kg, so there is scope to increase that total].

Medal na Igrzyskach w Paryżu uczyniłby z Chanu India odnoszącą największe sukcesy sztangistkę i dopiero drugą Hinduskę, która zdobyła dwa medale olimpijskie. Jest to płyta, o której doskonale wie i którą pragnie stworzyć własną.

„Jestem zarówno podekscytowana, jak i zdenerwowana igrzyskami olimpijskimi w Paryżu” – Chanu mówi ESPN. „To będą moje trzecie igrzyska olimpijskie i myśl o tym, co się wydarzy, trochę mnie denerwuje. Pierwszego dnia w Tokio zdobyłem srebro i myślenie o tym, co może się wydarzyć tym razem… to też dodaje trochę presji. Ale ja Jestem podekscytowana faktem, że igrzyska olimpijskie wracają za trzy lata i to mnie ekscytuje” – mówi.

Wiele się wydarzyło od czasu srebrnego medalu Chanu w Tokio: zdobyła srebro na Mistrzostwach Świata w 2022 r. i złoto na Igrzyskach Wspólnoty Narodów w 2022 r. Po drodze spotkały ją jednak liczne kontuzje, z których najgorszą była kontuzja biodra podczas Igrzysk Azjatyckich w 2023 roku.

Chanu podczas rozgrzewki poczuła przeszywający ból w prawym udzie, zdecydowała się z nim walczyć, ale w ostatniej próbie szarpania i szarpnięcia doznała kontuzji biodra i nie stanęła na podium. Kontuzja oznaczała dla niej koniec sezonu 2023, w którym wystąpiła tylko w dwóch konkurencjach.

„Po Igrzyskach Azjatyckich nie trenowałam przez pięć miesięcy. Całkowicie odeszłam od podnoszenia ciężarów, skupiliśmy się tylko na regeneracji i treningu górnych partii ciała” – mówi.

Do pełnoprawnych treningów miała wreszcie powrócić w styczniu, kiedy wyjechała do USA, aby trenować pod okiem swojego wieloletniego trenera, doktora Aarona Horschiga. Chanu wcześniej przysiadała z ciężarami dla zabawy, ale teraz musiała zacząć od podstaw jeszcze raz. Zaczęło się od przysiadów swobodnych, potem pusty sztanga, a na koniec sztanga obciążona ciężarkami. To przywróciło cel życiu Chanu.

„Jestem po prostu bardzo szczęśliwa, że ​​znów mogę podnosić sztangę i znowu przysiadać” – przyznaje. Rekord życiowy Chanu w przysiadzie wynosi 150 kg i zbliżyła się do tego wyniku, obecnie wykonując serie o wadze 120–130 kg w swojej bazie treningowej w NIS Patiala pod okiem trenera Vijaya Sharmy.

W swoich jedynych zawodach w tym roku zajęła 12. miejsce w Pucharze Świata w podnoszeniu ciężarów IWF, ważąc łącznie 184 kg [81kgs snatch + 113kgs in clean and jerk]. Było to bardzo dalekie od jej życiowego rekordu [88kgs snatch + 119kg in clean and jerk]ale spełnił swoje zadanie: zapewnił Chanu miejsce na Igrzyskach Olimpijskich w Paryżu.

Chanu i trener Sharma nie pozostawiają żadnego kamienia w przygotowaniach do igrzysk olimpijskich – obecnie trwają ostatnie prace nad wyciągami Chanu w Patiala i wkrótce udadzą się do La Ferté-Milon w północnej Francji, na miesiąc przed igrzyskami, aby się zaaklimatyzować do warunków.

Chanu zauważa, że ​​igrzyska w Paryżu będą trudnym wydarzeniem. Rwanie tradycyjnie było jej słabym punktem, a teraz trzech zawodników oscyluje wokół granicy 90 kg: Rumunka Mihaela Cambei [92kgs at the 2023 European Championships]Amerykanin Jourdan Delacruz [91kgs at the 2019 Pan-American Championships] i Surodchana Khambao z Tajlandii [87kgs at the 2023 World Championships].

„To będzie trudne, ponieważ jest więcej zawodników, którzy dobrze radzą sobie w rwaniu w kategorii 49 kg. Spodziewam się podniesienia 90 kg w rwaniu i około 115 kg+ w podrzucie. Myślę, że w sumie ponad 200 kg powinno wystarczyć o medal, a moim celem jest 205-207 kg.”