Przyjęcie przez Izbę ukraińskiego pakietu pomocowego w ubiegły weekend jest niezwykłym przejawem odwagi politycznej. Jednak w partii Donalda Trumpa to zwycięstwo demokracji może wkrótce wydawać się mirażem.

(W celu uzyskania dalszych informacji na temat przewodnictwa Mike’a Johnsona i tego, co może dla niego oznaczać weekendowe zwycięstwo, polecam profil Elainy Plott Calabro „The Accidental Speaker”, opublikowany dzisiaj w Atlantycki.)

Na początek trzy nowe historie z Atlantycki:

Miraż polityczny

Miraże znane jako Fata Morgana, nazwane na cześć postaci Morgana le Fay z legend arturiańskich, są niezwykłymi widokami. Kiedy warunki atmosferyczne są odpowiednie, promienie światła załamują się, przekształcając łodzie, wyspy, góry i wybrzeża na oczach widza. Jednak pomimo swojego piękna, te miraże szybko zanikają, co prowadzi mnie do niezwykłej sceny, która miała miejsce w ten weekend w Izbie Reprezentantów.

W sobotę republikański spiker Mike Johnson stawił czoła zagrożeniom ze strony Trumpistowskiego izolacjonistycznego skrzydła swojej partii i zapewnił siłom demokracji ponadpartyjne zwycięstwo. Ukraiński pakiet pomocowy o wartości 61 miliardów dolarów został przyjęty ponad 300 głosami (ostateczna liczba głosów wyniosła 311–112), w tym 101 głosami GOP i poparciem wszystkich Demokratów w Izbie. Ustawa, która ma zostać szybko zatwierdzona przez Senat i podpisana przez prezydenta Joe Bidena, zapewni pogrążonym w boju Ukraińcom kluczowe wsparcie w decydującym, jak się wydaje, momencie wojny z Władimirem Putinem i jego armią najeźdźców.

Głosowanie było dotkliwą naganą dla świata MAGA i jego lidera. „Ukraina wygrała” – napisał David Frum Atlantycki w ten weekend. „Trump przegrał”.

Mieliśmy także znikomo rzadki przebłysk odwagi politycznej. Johnson przez miesiące wahał się nad ustawodawstwem mającym pomóc Ukrainie, a jego opóźnienia przyczyniły się do niewyobrażalnych ofiar śmiertelnych wśród Ukraińców, gdy Rosja siała śmierć na ukraińskie miasta. Jego nawrócenie było równie mile widziane, co zdumiewające. Chociaż jego zmianę ideologiczną opisano jako ewolucję, bardziej przypominała ona moment na drodze do Damaszku. Po wielu miesiącach odgrywania roli Neville’a Chamberlaina Johnson nagle zabrzmiał niemal jak Churchill.

„Historia ocenia nas na podstawie tego, co robimy” – powiedział w zeszłym tygodniu. „To teraz krytyczny moment. Mógłbym podjąć samolubną decyzję i zrobić coś innego. Ale robię tutaj to, co uważam za słuszne.

W przeciwieństwie do maksymalnego przywódcy swojej partii Johnson zwracał uwagę na ekspertów ds. polityki zagranicznej, słuchał próśb amerykańskich sojuszników i wierzył raczej społeczności wywiadowczej niż Putinowi. „Naprawdę wierzę tym informacjom” – powiedział Johnson. „Myślę, że Władimir Putin nadal maszerowałby przez Europę, gdyby pozwolono mu. Myślę, że w następnej kolejności może pojechać do krajów bałtyckich. Myślę, że może stoczyć rozgrywkę z Polską lub jednym z naszych sojuszników z NATO”.

Johnson wiedział, że decyzja ta może spowodować utratę funkcji mówcy. W dobie politycznego tchórzostwa GOP jego stanowisko wydawało się głęboko kontrkulturowe.

Podobnie jak rzadki przejaw dwupartyjności Izby. Przywódcy Partii Republikańskiej w Izbie Reprezentantów (z godnym uwagi wyjątkiem przedstawicielki Nowego Jorku i niedoszłej wiceprezydenta Elise Stefanik) współpracowali z Demokratami, aby stanąć po stronie Ukrainy, Izraela i Tajwanu.

Po latach dominacji w narracji publicznej najbardziej ekstremalni działacze GOP zostali odizolowani i przegłosowani. Marjorie Taylor Greene doświadczała upokorzenia za upokorzeniem; jej poprawki (w tym ta dotycząca finansowania „kosmicznej technologii laserowej” na południowej granicy) zostały szeroko wyśmiane, a następnie przeważającą większością głosów odrzucone. Wydawało się, że nawet Fox News zwrócił się przeciwko niej, publikując zjadliwy artykuł, w którym nazwał ją „idiotką”, która „próbuje zniszczyć GOP” „jej bombastyczną, egoistyczną umiejętnością showmanu i energią królowej dramatu”.

Izolacjoniści musieli dać upust swojej wściekłości na przejawach poparcia dla Ukrainy, które obejmowały machanie ukraińskimi flagami na podłodze Izby. „Co za żenujący i obrzydliwy pokaz amerykańskich polityków OSTATNIE!” Przedstawiciel Opublikowała Lauren Boebert z Kolorado. „Tak bardzo kochasz Ukrainę, rusz tam swoją dupę i zostaw rządzenie Ameryką tym, którzy kochają TEN kraj!”

A mimo to przez kilka godzin Republikanie w Kongresie wyglądali niemal jak funkcjonująca, racjonalna, rządząca partia polityczna, która postrzegała Stany Zjednoczone jako obrońcę demokracji przed autorytarną agresją. To była impreza, którą Ronald Reagan by rozpoznał. Ale powstrzymaj się od entuzjazmu, bo najprawdopodobniej nie byliśmy świadkami niczego innego jak politycznej fatamorgany.

W końcu to wciąż partia Donalda Trumpa.

Na kilka dni przed porażką legislacyjną Trump próbował nieco złagodzić swoje przesłanie, zamieszczając w Truth Social post, w którym stwierdził, że on również opowiada się za pomocą Ukrainie. „Jak wszyscy się zgadzają” – napisał – „przetrwanie i siła Ukrainy powinny być znacznie ważniejsze dla Europy niż dla nas, ale są też ważne dla nas!”

Frum zauważył w swoim niedawnym artykule, że oświadczenie Trumpa „po fakcie ratowało twarz, przeskakując na zwycięską stronę, gdy jego strona była o krok od przegranej”. (Być może najbardziej dziwaczny pomysł wymyśliła lojalistka Trumpa Lindsey Graham, która w Fox News upierała się, że „bez Donalda Trumpa nie byłoby tego wszystkiego”).

Ale nie powinno być wątpliwości, co wybór Trumpa oznaczałby dla Rosji, Ukrainy i NATO. I mamy bardzo mało dowodów na to, że GOP kiedykolwiek sprzeciwiłby się a Prezydent Trumpa, który stanąłby po stronie Putina przeciwko naszym sojusznikom i naszym własnym agencjom wywiadowczym.

Strzałka kierunkowa GOP pozostaje niezmieniona: większość Republikanów w Izbie Reprezentantów głosowała przeciwko pomocy Ukrainie (wśród przedstawicieli Republikanów było 101 głosów za i 112 przeciw); większość republikanów w Senacie prawdopodobnie również zagłosuje na „nie”.

A sprzeciw prawicy dopiero się zaczyna. Jak na zawołanie, latające małpy z MAGAverse szybko wystąpiły przeciwko Johnsonowi i pakietowi ukraińskiemu. Po głosowaniu Greene oświadczył, że Johnson był nie tylko „zdrajcą naszej konferencji”, ale w rzeczywistości „zdrajcą naszego kraju”, którego przewodnictwo „dobiegło końca”. Nadal grozi złożeniem wniosku o zwolnienie ze stanowiska, co mogłoby pogrążyć GOP z powrotem w chaosie i dysfunkcji.

Senator Mike Lee poskarżył się na uchwaloną przez Izbę, jak to określił, „listę życzeń podżegaczy wojennych”. Potępienie „zdrady” Johnsona i żądania jego usunięcia zalały prawicowe media społecznościowe. Donald Trump Jr. przeprowadził serię ataków na Johnsona i ukraińską ustawę, którą nazywa „ustawą śmieciową”, wyrażając jednocześnie swoje poparcie dla prób Greene’a jej wykolejenia.

Tymczasem Steve Bannon, porzucony consigliere republikańskiej anarchii, nasila swoje ataki na Republikanów, którzy głosowali za pakietem. „Zdrajcy wszyscy” – napisał były doradca Białego Domu na swoim koncie w Gettr. Bannon nazwał Johnsona „świętym głupcem”, który „sprzedał swój kraj, by zyskać przychylność elit globalistycznych”.

Sojusznik Trumpa, Charlie Kirk, narzekał: „GOP DC nie tylko prowadzi do upadku kraju swoimi antyamerykańskimi działaniami, ale uczestniczy w upadku porządku konstytucyjnego, jaki znamy”.

W partii racjonalnej byłyby to głosy z marginesu. Ale Greene, Don Jr., Kirk i Bannon nadal reprezentują tożsamość GOP, ponieważ mają ucho Trumpa i pozostają znacznie bliżej serca bazy MAGA niż internacjonalistyczni republikanie, tacy jak Nikki Haley, Liz Cheney i Mike Pence… z których wszyscy zostali wrzuceni na wygnanie Republikanów. W niedawnym sondażu Instytutu Gallupa zaledwie 15 procent wyborców Partii Republikańskiej stwierdziło, że według nich Stany Zjednoczone nie robią wystarczająco dużo, aby pomóc Ukrainie, podczas gdy zdecydowana większość – 57 procent – ​​uważa, że ​​robimy za dużo.

Pomimo iluzji racjonalnej polityki zagranicznej i przebłysku odwagi i niezależności, jaki miał miejsce w ubiegły weekend, Johnson i reszta konferencji GOP mają niemal pewność, że zjednoczą się, by poprzeć Trumpa. Nawet gdy staje on przed sądem pod zarzutem wielu przestępstw, Republikanie ustawiają się w kolejce, by przysięgać wierność byłemu prezydentowi, niezależnie od tego, czy zostanie on skazany, czy nie; Gubernator New Hampshire Chris Sununu i były prokurator generalny Bill Barr to tylko kolejni Republikanie, którzy ugięli kolana.

Za kilka miesięcy w moim rodzinnym mieście Milwaukee odbędzie się ponowna koronacja Trumpa przez GOP, co po raz kolejny potwierdzi jego absolutną kontrolę nad umysłem i duszą partii. Do tego czasu to, co wydarzyło się w ten weekend, będzie wydawać się odległym mirażem.

Powiązany:

Dzisiejsze wiadomości

Przesyłki

Tutaj znajdziesz wszystkie nasze biuletyny.

Wieczorna lektura

Naprawdę trudno jest odbudować bagno

Erica Gies

Przeczytaj cały artykuł.

Więcej z Atlantycki

Przerwa kulturowa

Podziwiać. „Miniatury imitują życie, ale nie mają jasnego zastosowania praktycznego” – pisze Gisela Salim-Peyer. Oto przypadek, dlaczego mała sztuka zasługuje na więcej uwagi.

Czytać. „Zawias”, wiersz José A. Rodrígueza:

„Na dłuższej krawędzi moskitiery, chroniącej większość much z daleka. / Przy drzwiach klasy, gładkie i ciasne dopasowanie.”

Zagraj w naszą codzienną krzyżówkę.

Stephanie Bai przyczyniła się do powstania tego biuletynu.

Kupując książkę korzystając z linku zawartego w tym biuletynie, otrzymujemy prowizję. Dziękuję za wsparcie Atlantycki.