Badacze zajmujący się modelowaniem migracji wschodnich neandertalczyków z Europy stwierdzili, że najbardziej prawdopodobną trasą jest obszar na południe od Morza Kaspijskiego w północnym Iranie, co sugeruje, że po drodze mogą znajdować się znaczące stanowiska archeologiczne, które nie zostały jeszcze odkryte, ukryte w mniej zbadanych obszarach.

Artykuł, opublikowany w czasopiśmie PLOS JEDEN, śledzi komputerowe modelowanie rozprzestrzeniania się neandertalczyków na hipotetycznych trasach północnego i południowego Morza Kaspijskiego w oparciu o dostępne dane archeologiczne i fizjologiczne. Trasy te sugerują potencjalne możliwości badawcze w mało znanych regionach Iranu i Azji Środkowej, gdzie modelowanie przewiduje idealne siedliska paleolityczne.

Poprzednie badanie genetyczne prowadzone przez Max Planck Institute for Evolutionary Anthropology, „Neandertalczycy w Azji Środkowej i Syberii”, cytowane w artykule, powiązało neandertalczyków z Uzbekistanu i regionu Ałtaju w południowej Syberii z pochodzeniem europejskim. Pytanie brzmi, jak się tam dostały?

Mapowanie korytarza

Badacze wykorzystali system informacji geograficznej typu open source, QGIS, połączony z informacjami biogeograficznymi dotyczącymi warunków klimatycznych w przeszłości, aby skonstruować model poszukiwania ścieżki najmniejszego kosztu (LCP).

Modele LCP nie zawsze są najbardziej bezpośrednimi ścieżkami liniowymi, ponieważ uwzględniają niezakłócone ścieżki i kosztowne przeszkody po drodze, podobnie jak system GPS w samochodzie skieruje Cię do celu tylko po drogach i może poprowadzić Cię wokół korki, roboty drogowe lub zamknięcia dróg. Kiedy GPS wyznacza trasę, „koszt” ścieżki jest ważony czasem potrzebnym do dotarcia do celu. Podczas kreślenia kursu starożytnych homininów „koszt” jest ważony przez takie czynniki, jak klimat, dostępność zasobów i korzyści związane z utrzymaniem na trasie.

Naukowcy zastosowali analizę LCP do modelowania prawdopodobnych tras rozprzestrzeniania się neandertalczyków między dwoma znanymi archeologicznie stanowiskami jaskiniowymi na Kaukazie (jedno z materiałami kultury mikockiej, a drugie z materiałami z kultury musterskiej) a miejscami jaskiniowymi w górach Ałtaju w Rosji. Te dwa zestawy materiałów kulturowych przedstawiają różnice w narzędziach i artefaktach między miejscami oddzielonymi wysokimi górami (Micoquian na północy i Mousterian na południu) i sugestywnie mogą reprezentować dwie odrębne linie migracji neandertalczyków do iz regionu.

Korzystając z danych klimatycznych pobranych z PaleoClim.org i innych źródeł, naukowcy szukali obszarów, które doświadczyły najbardziej znikomych wahań klimatycznych i najprawdopodobniej zapewnią stabilne środowisko dla flory i fauny. Naukowcy skupili się na korytarzu południowego Morza Kaspijskiego, ponieważ wyróżniał się on jako stosunkowo wilgotny i łagodny w porównaniu z sąsiednimi obszarami, co czyni go idealną trasą ekspansji i osadnictwa. Będąc idealną trasą wyjazdu z Europy, byłaby również zapraszającą bramą do Europy dla migracji obecnych współczesnych ludzi (Homo sapiens) podróżujących z Afryki i przez Lewant – pozostawiając otwartą możliwość, że może to być znaczące spotkanie międzykulturowe punkt między naszymi dwoma gatunkami.

Przez kilkaset tysięcy lat neandertalczycy byli najnowocześniejszymi ludźmi w Europie. Tworzyli sztukę jaskiniową, opiekowali się chorymi, kontrolowali ogień w celu ogrzewania i gotowania oraz polowali na największą zdobycz jako drapieżnik wierzchołkowy. Neandertalczycy byli również najbardziej rozpowszechnionymi ludźmi w swoich czasach, rozciągając się od najdalszego zachodu i północy Europy po tak daleko na południe, jak Izrael i Palestyna oraz na wschód do Azji Środkowej i Syberii. Jak wiemy z badania naszej własnej historii genomicznej, współcześni ludzie mieszali się z neandertalczykami wiele razy iw różnych miejscach, czyniąc historię neandertalczyków również dużą częścią naszej historii.