IUpalne lato w szwajcarskim miasteczku Locarno nad jeziorem, do którego przylatuje indyjski gwiazdor filmowy Shah Rukh Khan: król, cesarz, Baadshah filmów, człowiek, którego rzesza fanów czyni go jedną z największych gwiazd na świecie.

Zaczynając jako czarny charakter Bollywood w filmach z początku lat 90., takich jak Darr i Baazigar, Khan dokonał sensacyjnego przełomu w 1995 r. jako szczeniakowaty główny bohater komedii romantycznej w Dilwale Dulhania Le Jayenge (The Brave-Hearted Will Take the Bride). Stąd stał się supergwiazdą Bollywood w najróżniejszych gatunkach: musicalach, melodramatach, thrillerach i komediach, w tym w sadze rodzinnej z 2001 r. Kabhi Khushi Kabhie Gham (Czasami szczęście, czasami smutek), dramacie romantycznym Devdas i spektakularnym filmie akcji Jawan. Shah Rukh Khan jest swoim własnym gatunkiem. Teraz, po zrobieniu sobie przerwy podczas Covid, aby naładować baterie i pielęgnować swój mojo, powrócił do aktorstwa i w wieku 58 lat otrzymuje nagrodę Pardo za całokształt twórczości na festiwalu filmowym w Locarno – i udziela swojego pierwszego wywiadu od dwóch lat.

Khan jest wysportowany i umięśniony, mówi cicho i jest zrelaksowany, jego niezaprzeczalna lwia obecność jest nieco przysłonięta ciemnymi okularami. Zanim zaczniemy, bez skrępowania poddaje się swojej drużynie, gdy krzątają się wokół niego, sprawdzają jego ubrania, trochę nawilżają skórę, spryskują bujne włosy, jakby to był występ telewizyjny. To już drugi raz, kiedy widzę go na żywo. Pierwszy raz, kiedy byłem jednym z tłumu w Mumbaju, gdzie Khan ma dom i czasami żartobliwie pojawia się na balkonie, aby pozdrowić swoich fanów. Tego dnia fani oszaleli.

Pytam Khana, czy lubi ceremonie wręczania nagród. „Tak”, odpowiada promiennie. „Lubię to. Jestem wobec tego bezwstydny! Uwielbiam dostawać nagrody. Uwielbiam ceremonie. Robię się trochę nerwowy, gdy muszę wygłaszać przemówienia. Zwłaszcza w przypadku nagród międzynarodowych, ponieważ wtedy muszę się upewnić, że indyjskie kino jest dobrze zaprezentowane. Muszę się zachowywać jak najlepiej. Muszę kontrolować swoje poczucie humoru. Ponieważ kino dla Indii jest tak ważną rzeczą”. Pytam, czy ma gablotę z trofeami, a jego oczy błyszczą: „Tak. Jest większa niż ten pokój! Mam 300 nagród. Mam dziewięciopiętrowe biuro i na każdym piętrze mam część nagród. Właściwie to nie jest pokój z trofeami. To biblioteka zaprojektowana jak angielska biblioteka”.

To właśnie wtedy, gdy zaczynam pytać o codzienne życie ciężko pracującej indyjskiej gwiazdy filmowej, zaczyna się moje nieuniknione wdzięczenie się i mówię mu, że nie widzę go pierwszy raz. „Machasz z domu?” przerywa z uśmiechem. Nieśmiało kiwam głową. Khan się uśmiecha i lekko pochyla głowę, jakby chciał przyjąć hołd. Potem wracam do codziennej pracy. „Kiedy dostaję jakąś rolę, komediową, złego faceta, dobrego faceta, kochanka, robię się bardzo nerwowy. Czy dam radę? Czy dobrze to robię? Czy komiczny moment jest odpowiedni? Czy jestem wystarczająco podły? Czy mam odpowiedni głos? Uwielbiam grać role, w których mogę być podły, ale mam złote serce. Nie dostaję zbyt wielu takich ról. Zazwyczaj są to role, w których kocham kobiety”.

W Jawan rozkoszował się rolą bohatera akcji. Czy on, jak Tom Cruise, po prostu w pełni wkroczy do akcji? Odpowiedź Khana bierze pod uwagę jego niedawną przerwę od publicznego blasku. „Kiedy przyszedłem do branży, byłem sportowcem. Moim marzeniem było mieć sześciopak, nosić białą kamizelkę, mieć kobietę z moim ramieniem obejmującym ją, krew na mojej twarzy i broń w mojej dłoni. Moim marzeniem było wejść do pokoju, ktoś powiedzieć: „Kim jesteś?” i ja do niego strzelam.

„W wieku 55 lat wziąłem sobie rodzaj urlopu sabatycznego. Podczas pandemii nie było nic innego do roboty i mówiłem wszystkim: naucz się włoskiej kuchni i ćwicz. Ćwiczyłem. Zbudowałem ciało. Po czterech latach ludzie zaczęli za mną tęsknić, ponieważ wcześniej byłem zbyt nachalny”. Przez chwilę się zastanawia. „Ludzie mówili: »Czy zrobisz film?«. Ja mówiłem: »Tylko jeśli będzie to film akcji!«”

Codzienny reżim Khana nie jest taki, jakiego można by się spodziewać. Zazwyczaj je tylko jeden posiłek – osobisty wybór, który nie ma nic wspólnego z przerywanym postem – i chodzi na siłownię tylko przez pół godziny dziennie. „Kładę się spać o piątej rano. Kiedy Mark Wahlberg wstaje, idę spać. A potem budzę się o dziewiątej lub dziesiątej, jeśli kręcę. Ale potem wracam do domu o drugiej w nocy, biorę kąpiel, a potem ćwiczę, zanim pójdę spać”.

Przechodzimy do mojego ulubionego filmu: odważnie osobistego dramatu sobowtóra Fan z 2016 r., w którym Khan gra gwiazdę filmową wyraźnie opartą na nim samym, a także, w protezach twarzy, złowrogiego prześladowcę-fankę, która obsesyjnie się z nim utożsamia i chce go zabić. Khan ożywia się na wspomnienie Fana, rzadkiego słabego filmu kasowego. „Nikt nie lubił Fana!”, narzeka. „Są trzy lub cztery filmy, które są mi bliskie, ponieważ nie poradziły sobie dobrze. Fan jest jednym z nich”.

Opowiada mi, co ten film dla niego znaczy. „Pochodzę z bardzo przeciętnego środowiska niższej klasy średniej. Ale teraz jestem gwiazdą, jestem „królem”. (Wykonuje autoironiczny gest cudzysłowu w powietrzu). „Ale w głębi duszy jestem bardzo prostą osobą. Ten facet, którego widziałeś, jak machał do ludzi… to nie ja”. Pochyla się do przodu: „Nie udzielałem wywiadu od dwóch lat. Chciałbym złamać ci serce i powiedzieć… jeśli myślisz, że przeprowadzasz wywiad z tą gwiazdą, to go tu nie ma. Źle trafiłeś na Shah Rukha”.

Pytam go o przyszłość Bollywood i przedstawiam mu moją teorię, że jest on potężny, ponieważ kontynuuje coś, co Hollywood porzuciło: musical. Mówi: „Kino indyjskie jak kabaret: muzyka, komedia, dramat, miszmasz, może to być taniec, ludzie upadają. Wierzę, że to trudniejsza forma sztuki. Nie izoluje filmu na komedię, romans, horror, musicale. Opowiada całą historię”. Obecny niepokój o ludzi porzucających chodzenie do kina na rzecz telewizji strumieniowej jest, jak mówi, po prostu okresem „ustatkowania się”, podobnie jak wynalezienie magnetowidu. Ale Bollywood będzie na czele nowej fali chodzenia do kina.

Gdy mój czas dobiegał końca, Khan zostawia mnie ze swoim kluczowym spostrzeżeniem: „Emocje to ciemność, która otacza cię w teatrze!” I tym eleganckim zdaniem, któremu towarzyszył promienny uśmiech, wywiad dobiega końca. Zostaję odprowadzony, a orszak ponownie zstępuje na tego skomplikowanego i czarującego mężczyznę.