W miniserialu „Defending Jacob” geny morderstwa zostały wykorzystane jako dowód w sprawach karnych. Gen morderstwa to termin używany do określenia powiązania lub podobieństwa w genach przestępców, aby sprawdzić, czy w ich DNA jest coś, co sprawia, że ​​są bardziej skłonni do zabijania. Ale czy te naprawdę istnieją? W jakim stopniu możemy naprawdę określić, czy niektórzy ludzie są bardziej predysponowani do działania w określony sposób w porównaniu z innymi na podstawie ich genetyki?

w wywiad z Los Angeles Times, dr Carrie Bearden, profesor na Wydziale Psychiatrii i Nauk Biobehawioralnych UCLA, powiedziała: „nie ma czegoś takiego jak„ gen morderstwa ”. Eksperci twierdzą, że nie ma jednego „genu”, który mógłby przewidzieć czy dana osoba popełni przestępstwo, czy nie. Jako temat intensywnej debaty wśród społeczności naukowej, nie ma jeszcze jednej konkretnej odpowiedzi, ale mam mocne powody, by sądzić, że geny morderstwa nie są jedyną odpowiedzią na brutalne zachowania. Często pomijany, to oczywiste, że genetyka i środowisko odgrywają większą rolę.

Istnieje wiele czynników genetycznych związanych z zachowaniami przestępczymi. Cechy takie jak psychopatia, neurotyczność, impulsywność, manipulacja i ograniczona zdolność do empatii sprawiają, że ktoś jest bardziej podatny na popełnianie aktów przemocy; ludzie, którzy są genetycznymi nosicielami tych cech, prawdopodobnie przejawiają agresywne zachowania.

W papier dla Berkeley Scientific Journal, pisarka i badaczka Anusha Subramanian zauważa, że ​​te specyficzne geny obejmują „MAOA, COMT, SCL6A4 i DRD4; które były związane z modulacją agresji”. Te geny mogą częściowo wyjaśniać agresywne zachowanie.

Holenderski genetyk Han Brunner dokonał przełomu badanie w 1933 r., który stwierdził, że nisko działająca wersja monoaminooksydazy A lub MAOA jest związana z przemocą u ludzi. MAOA, znany również jako „gen wojownika”, koduje enzym oksydazę monoaminową-A. Enzym ten jest odpowiedzialny i zaangażowany w usuwanie i rozkład neuroprzekaźników serotoniny, epinefryny, noradrenaliny i dopaminy. Sygnały przekazywane przez serotoninę regulują nastrój, emocje, sen i apetyt, podczas gdy adrenalina i norepinefryna kontrolują reakcję organizmu na stres.

Jedną z najważniejszych rzeczy, na które należy zwrócić uwagę w tych badaniach, jest kluczowa rola środowiska, które może wpływać na to, jak jednostki wykazują cechy. Badania na ten temat ujawnia, że ​​osoby, które doświadczyły traumy lub przemocy w dzieciństwie i posiadają te specyficzne geny przemocy w swoim DNA, są znacznie bardziej skłonne do agresywnych zachowań niż osoby bez traumy z dzieciństwa.

Badanie Brunnera było pierwszym, które przyniosło rzeczywiste wyniki, które pasowały do ​​​​hipotezy i otworzyły bramy tego tematu innym naukowcom. Wcześniejsze sprawy związane z badaniami genów morderstwa nigdy nie zostały zatwierdzone, ponieważ nikt nie wierzył, że istnieje jakakolwiek korelacja między tymi obszarami, więc nie chcieli inwestować. Wyniki konsekwentnie wskazywały, że nie ma konkretnego genu odpowiedzialnego za agresywne zachowanie. Co więcej, nie było związku między agresją a genetyką, dopóki Brunner nie udowodnił, że jest inaczej, i to dzięki jego badaniom można było przeprowadzić dalsze badania w tej dziedzinie.

Było jednak kilka problemów, które wynikały z badanie. Nie udało się w pełni ustalić, że gen MAOA moderował związek między nadużyciem w dzieciństwie a zachowaniem aspołecznym. „Dodatkowo większość badań w tej dziedzinie przeprowadzono na próbie samych mężczyzn. Dlatego badania nad genem MAOA były pełne kontrowersji” – wyjaśnia Brett C. Haberstick, starszy pracownik naukowy w Instytucie Genetyki Behawioralnej na Uniwersytecie Kolorado w Boulder.

Winnym badanie, profesor Jari Tiihonen z Karolinska Institutet, Department of Clinical Neuroscience przeanalizował geny 895 fińskich przestępców. Badanie sklasyfikowało każdego przestępcę jako brutalnego lub pokojowego na podstawie ich przestępstw. Związek między genami a agresywnym zachowaniem był najsilniejszy w przypadku 78 przestępców, którzy pasowali do profilu wyjątkowo brutalnego przestępcy.

Badana przez niego grupa „dopuściła się łącznie 1154 morderstw, zabójstw, prób zabójstw lub pobić”. Badanie wykazało, że wszyscy przestępcy nosili wersję genu MAOA o niskiej aktywności, co było kluczowym odkryciem i posunęło dochodzenie do przodu.

The wyniki z dwóch niezależnych kohort fińskich więźniów ujawniło, że genotyp MAOA o niskiej aktywności, który „przyczynił się do niskiego tempa obrotu dopaminy”, jak również gen CDH13 (kodujący białko adhezyjne błony neuronalnej), są związane z wyjątkowo brutalnymi zachowaniami. Co najmniej 10 więźniów, którzy mieli którykolwiek z tych genów, popełniło zabójstwa, usiłowania zabójstw lub pobicia.

Podsumowując, genetyczna skłonność do przemocy w połączeniu z pełnym przemocy dzieciństwem to zabójcza kombinacja. Jednoznacznie jasne jest, że mordercy rodzą się i stają dzięki swoim genom i środowisku. Wśród zabójców istnieje pewien wspólny skład genetyczny, taki jak obecność genów MAOA i CDH13; jednak pojedynczy gen nie jest wystarczającym dowodem na to, że dana osoba jest mordercą.

Sahej Anand jest studentem pierwszego roku administracji biznesowej. Można się z nią skontaktować o godz [email protected]