WARSZAWA, POLSKA: Premier Modi odwiedza Polskę i Ukrainę w dniach od 21 do 23 sierpnia.

Polska i Indie to rozwijające się kraje w obecnym systemie międzynarodowym. Oba kraje to rozwijające się gospodarki, które odgrywają znaczącą rolę w swoich regionach, Europie i Indo-Pacyfiku. Mają wspólne cele i zadania w obecnym systemie międzynarodowym, w tym wzrost gospodarczy i zrównoważony rozwój. Diaspora indyjska jest znacząca w Polsce, z około 10 000 do 15 000 Hindusów pracujących w IT, finansach, biznesie i instytucjach akademickich. Ponieważ oba kraje to rozwijające się kraje w rozbitym porządku świata, bliższe więzi dwustronne przyniosą im korzyści w dłuższej perspektywie. Dlatego jest to najbardziej odpowiedni czas na przyspieszenie stosunków dwustronnych, a silne stosunki kulturalne i społeczne mogą być podstawą długoterminowego partnerstwa strategicznego między tymi dwoma krajami. Lepsze zrozumienie i popularność wspólnej historii między Indiami a Polską przyspieszy więzi społeczne.

WSPÓLNA HISTORIA

Dwa wydarzenia połączyły społeczeństwa indyjskie i polskie w XX wieku. Po pierwsze, podczas II wojny światowej (WIW), Rosja i Niemcy zaatakowały Polskę w 1939 roku i podzieliły ją na dwie części. Rząd polski, kierowany przez generała Sikorskiego, przebywał na wygnaniu w Londynie. Większość Polaków została deportowana do ZSRR, te wydarzenia geopolityczne poważnie dotknęły Polaków, w tym kobiety z dziećmi, sieroty i niepełnosprawnych dorosłych. W międzyczasie generał Sikorski zwrócił się do Winstona Churchilla, ówczesnego premiera Wielkiej Brytanii, o schronienie dla Polaków. Churchill zwrócił się do Indii, które znajdowały się pod rządami brytyjskimi. Decyzję o utworzeniu obozu w Valivade w prezydencji Kolhapur (obecnie w Maharasztrze), rządzonej przez Bhosale Chatrapati, podjęło Delhi. Z drugiej strony, maharadża (król) Jam Sahab Digvijay z Nawanagaru (obecnie Jamnagar, Gudżarat) zgodził się udzielić schronienia polskim dzieciom w miejscu zwanym Balachadi w swoim królestwie, co doprowadziło do powstania polskich obozów w Indiach.

Od 1943 do 1948 roku w Valivade mieszkało około 5000 Polaków, a około 500 do 1000 dzieci mieszkało w Balachadi, aż do zakończenia wojny w Europie. W obu osiedlach znajdowały się obozy, domy, szkoły, sklepy i miejsca zajęć pozalekcyjnych dla dzieci i ludzi.

Polscy uchodźcy spędzili swoje bezpieczne, spokojne życie z godnością w Indiach. Wielu Polaków wyjechało do Londynu i innych krajów, a kilku z nich wróciło do komunistycznej Polski po zakończeniu wojny w Europie. Podobnie, żołnierze indyjscy (z 4. i 7. Dywizji Piechoty Brytyjsko-Indyjskiej Armii) i polscy żołnierze (z II Korpusu Polskiego) walczyli razem w 1944 r. w bitwie pod Monte Cassino we Włoszech, znanej również jako bitwa pod Rzymem, przeciwko nazistowskim Niemcom podczas II wojny światowej. Te historyczne wydarzenia mają ogromną wartość i mogą połączyć oba społeczeństwa. Nawet w 2022 r., po ataku Rosji na Ukrainę, tysiące Hindusów, w tym studenci i regularna diaspora indyjska, utknęło na Ukrainie. Indie musiały rozpocząć operację zwaną „Operacją Ganga”, aby ewakuować Hindusów z Ukrainy i do sąsiednich krajów. Indie otrzymały dobrą współpracę, a tysiącom Hindusów pozwolono na bezpieczne przejście przez terytorium Polski.

KWESTIE

Niektóre źródła skupiają się na tych historiach, w tym książki, zdjęcia, dokumenty i wywiady z ocalałymi dostępne w Internecie. Dla Jam Sahab Digvijay w październiku 2014 r. odsłonięto plac na placu dobrego Maharadży w dzielnicy Ochota w Warszawie, a w Warszawie znajduje się osiem szkół podstawowych i średnich nazwanych na cześć Jam Saheb Digvijay. W listopadzie 2017 r. w Warszawie odsłonięto tablicę upamiętniającą Kolhapur-Valivade. Z drugiej strony w Indiach znajduje się cmentarz z 78 polskimi uchodźcami i obelisk w Kolhapur w Maharasztrze. Ocaleni odwiedzili Balachadi i Valivade, aby upamiętnić przeszłość i zacieśnić więzi. Ambasada Indii w Polsce aktywnie uczestniczyła w licznych akcjach mających na celu upowszechnianie tej wiedzy wśród obu społeczeństw, np. poprzez organizowanie wystaw historycznych na temat wspólnej historii w placówkach edukacyjnych, wymianę uczniów szkół, goszczenie polskich posłów na Sejm RP, regularne wizyty na placu Jam Sahab oraz umieszczanie tablicy pamiątkowej w Warszawie itp.

Jednakże te rzeczy są w dużej mierze nieznane Hindusom i Polakom, z wyjątkiem tych, którzy należą do pobliskiego regionu Kolhapur lub Jamnagar, urzędników rządowych i niektórych uczonych w obu krajach. Kwadrat lub tablica pamiątkowa mają ograniczenia w szerokim rozpowszechnianiu historii w przestrzeni publicznej. Mając regularne wymiany na co dzień między społeczeństwem indyjskim i polskim, te historie muszą być przede wszystkim znane i celebrowane, aby osiągnąć synergię i znaczące więzi społeczne. Silne więzi społeczne są ważne, ponieważ oba kraje współpracują ze sobą w sektorach takich jak biznes, edukacja i współpraca naukowo-techniczna itp.; w przyszłości będzie więcej dwustronnego zaangażowania na wszystkich poziomach.

REKOMENDACJE

Po pierwsze, założyć muzea w stolicach obu krajów, prezentujące historię polskich osad w Indiach i wspólną historię wojskową obu krajów. Po drugie, muzeum powinno mieć salę wspólnotową, niezbędną przestrzeń do poprawy stosunków dwustronnych, organizowania przyjęć dyplomatycznych, wydarzeń kulturalnych, spotkań diaspory, programów itp. Sala wspólnotowa pomoże również pokryć wydatki i wygenerować dochód na rzecz długoterminowej stabilności muzeum. Po trzecie, te historyczne historie powinny zostać krótko uwzględnione w programie nauczania historii, aby szerzyć optymizm i życzliwość w społeczeństwie. W przyszłości badania archiwalne poprzez programy edukacyjne mogą zostać zainicjowane w celu prześledzenia historii Indii i Polski — np. projekt badań archiwalnych w celu poszukiwania historycznych powiązań między Indiami a Polską, relacji między dwoma społeczeństwami w historii itp. National Achieves of India w New Delhi jest bogatym źródłem dowodów historycznych, w którym można znaleźć kilka dokumentów historycznych dotyczących zaangażowania między Polską a Indiami, ze względu na utworzenie polskiego konsulatu w Mumbaju w 1933 r. Dlatego też rządy i instytucje państwowe, takie jak Indyjska Rada Stosunków Kulturalnych Indii, Ministerstwo Kultury Polski, Instytut Pamięci Narodowej (Polska) i muzea historyczne w Indiach i Polsce powinny być zainteresowane kontynuacją tego projektu.

KORZYŚCI

Istnieje wiele korzyści związanych z tym projektem: po pierwsze, promowanie wspólnej historii poprzez wspólne wystawy i programy edukacyjne w muzeum może zwiększyć wzajemne zrozumienie i szacunek. Po drugie, takie muzea historyczne w stolicach Indii i Polski ustanowiłyby optymistyczny precedens między tymi dwoma społeczeństwami. Po trzecie, projekt ten będzie korzystny dla wzmocnienia relacji biznesowych Polski z Gudźaratem i Maharasztrą, które są ważnymi korytarzami przemysłowymi w Indiach. Po czwarte, te muzea pomogą rozpowszechniać pozytywne historie, znacznie zbliżając do siebie oba społeczeństwa dla przyszłych pokoleń.

WNIOSEK

Historyczne i potencjalne przyszłe więzi między Polską a Indiami są bogate w możliwości współpracy i wzajemnego wzrostu. Inwestując we wspólne projekty kulturalne i historyczne, oba kraje mogą zbudować silniejsze, bardziej odporne partnerstwo, które przyniesie korzyści ich społeczeństwom i wzmocni ich pozycję w społeczności międzynarodowej.

Nihar K. Kulkarni jest doktorantką na Wydziale Nauk Politycznych i Studiów Międzynarodowych Uniwersytetu Warszawskiego.