Po stracie ojca w młodym wieku Balraj Panwar szukał stanowiska w armii indyjskiej, aby móc utrzymać rodzinę. Nie wiedział, że w ciągu czterech lat od wstąpienia do armii zostanie jedynym wioślarzem, który będzie reprezentował Indie na igrzyskach olimpijskich w Paryżu. A w niedzielę, dzięki repasażowi, po raz drugi popłynie Sekwaną.

W sobotę Balraj zajął czwarte miejsce w pierwszym biegu eliminacyjnym męskiej jedynki.

LICZBA MEDALI OLIMPIJSKICH W INDIACH | INDIE NA OLIMPIJSKU W PARYŻU | NAJNOWSZE WIADOMOŚCI O OLIMPIJACH | NAJWAŻNIEJSZE DATY W PARYŻU 2024

To wszystko jest daleko od jego wioski Kaimla w dystrykcie Karnal w stanie Haryana, gdzie trudna sytuacja rodzinna oznaczała, że ​​musiał znaleźć pracę zaraz po szkole. Złożył podanie o posadę w armii; nie było tu żadnego aspektu sportowego, chciał po prostu znaleźć sposób na utrzymanie rodziny. To właśnie podczas jego pobytu tutaj, w 2020 roku, trener poprosił go, aby spróbował swoich sił w wioślarstwie ze względu na jego sześciostopową sylwetkę. „Spróbowałem, zacząłem się poprawiać i oto jestem. Nigdy nie myślałem, że kiedykolwiek zostanę profesjonalnym sportowcem”.

Od tego czasu wzrost Balraja był szybki. Pod koniec roku przeniósł się do Army Rowing Node, aby uzyskać lepsze warunki treningowe i chociaż brał udział w zawodach krajowych przez kolejne dwa lata, odniósł niewielki sukces. „Nie zdobyłem ani jednego medalu aż do 2023 roku. Byłem dobry, ale nie miałem żadnych medali do pokazania, ponieważ czasami moi partnerzy byli trochę słabi. Pamiętam, że pomyślałem, jaki jest sens uprawiania tego sportu, jeśli nic nie wygrywam” – wspomina.

Jeden medal zmienił jego życie: zdobył złoto na mistrzostwach krajowych w 2023 r. i został włączony do obozu na Igrzyska Azjatyckie. Początkowo był możliwym rezerwowym dla poczwórnej drużyny, ale ostatecznie został jedynym indyjskim wioślarzem na Igrzyskach. Zajął czwarte miejsce, przez co nie udało mu się zdobyć medalu w Chinach, ale dało mu to pewność siebie, której tak bardzo potrzebował.

Następnie w maju tego roku zapewnił sobie kwalifikację na igrzyska olimpijskie w Paryżu, zdobywając brązowy medal podczas olimpijskich regat kwalifikacyjnych wioślarskich Azji i Oceanii, które odbyły się w Korei Południowej.

Balraj przypisuje swój awans połączeniu ciężkiej pracy i szczęścia. „Szczerze mówiąc, uważam się za bardzo szczęśliwego. To połączenie ciężkiej pracy i szczęścia pozwoliło mi zajść tak daleko. Ciężka praca przyciąga szczęście, w to wierzę”.

Balraj jest jednak realistą. Ma jeden cel na igrzyska olimpijskie w Paryżu: pobić rekord życiowy. Uważa, że ​​to wystarczy, aby dotrzeć do półfinału, etapu, którego żaden indyjski wioślarz jeszcze nie osiągnął.

Aby umożliwić tę misję, Balraj i jego trener Bajrang Lal Thakkar, który reprezentował Indie w tej samej konkurencji na Igrzyskach Olimpijskich w 2008 r., udali się do Francji 20 dni przed rozpoczęciem Igrzysk, aby zaaklimatyzować się do warunków i byli jednymi z pierwszych, którzy zameldowali się w Wiosce Olimpijskiej. Jego codzienna rutyna w ciągu ostatnich kilku dni obejmowała podróż autobusem o 7:30 rano do Stadionu Morskiego Vaires-sur-Marne, gdzie odbędą się zawody wioślarskie, łącznie 24 kilometry wiosłowania przed powrotem do Wioski Olimpijskiej około godziny 16:00.

Potem wszystko kręciło się wokół życia w Wiosce Igrzysk. „Czasami chodzę na zakupy do oficjalnego sklepu z gadżetami, kupuję lody lub po prostu kręcę się wśród sportowców. Woh, Hiszpania ka jo hai khiladi…Rafael Nadal…unko mile the photo nahi le paya, ponieważ unke paas itni bheed thi [I met Rafael Nadal but wasn’t able to take a photo with him because there was a crowd around him.] Od tamtej pory go nie widziałem, szkoda, że ​​nie mam z nim zdjęcia!”

Co ciekawe, jego pseudonim na stronie internetowej igrzysk olimpijskich brzmi „MS Dhoni z indyjskiego wioślarstwa”, ku jego wielkiemu zażenowaniu. „To taki wielki sportowiec; jak można mnie z nim porównywać? Moje nazwisko może być brane obok jego tylko wtedy, gdy osiągnę coś wielkiego. Może jeśli zdobędę medal, to będzie dobrze [laughs].”