Mateusza Murphy’ego

Zły Kopciuszek mogło być zatrutym jabłkiem, które raz na zawsze zabiło rewizjonistyczne bajki, ale Britney Spears i Dawno, dawno temu, nowe muzyczne otwarcie na Broadwayu, które jest pełne jej hitów i dobrego humoru, pojawiło się, by zapewnić szczęśliwe życie, które jest równie nieoczekiwane, co czarujące. Inteligentny, zabawny, wspaniały dla oka i wszystko z rytmem, do którego można tańczyć, ten hołd złożony braciom Grimm, siostrom drugiej fali i, co nie mniej ważne, niezłomnej pani Spears, to rozkosz.

Mąż i żona, reżyserzy i choreografowie, Keone i Mari Madrid, współpracowali z autorem książek Jonem Hartmere, aby wymyślić technikolorową konfiturę, która jest wystarczająco sprytna, by od czasu do czasu udawać głupka, wystarczająco zawrotna, by zdobyć kilka punktów po drodze i tak zwycięsko ją wykonać wydaje się, że kolekcja piękności, księżniczek, czarodziejek i syren przybyła w pełni uformowana z jakiejś magicznej krainy wymyślonej na Broadwayu. Po bliższym przyjrzeniu się rozpoznasz niektórych z nich, w tym Justina Guariniego z Amerykański idol sława i więcej niż kilka produkcji scenicznych, które robią duży skok do sławy na Broadwayu.

Ale najpierw porozmawiajmy o Britney. Nie pojawia się tutaj i nie ma o niej żadnej wzmianki (chociaż notatki produkcyjne wskazują, że piosenki były „w pełni autoryzowane i licencjonowane przez post-konserwatorską Britney”), ale jej duch i wytrwałość – nie wspominając o katalogu muzycznym, który dla wielu w widzowie prawdopodobnie będą prezentem, o którym nie wiedzieli, że chcą – są posypane tą produkcją, podobnie jak wiele olśniewających „rzeźb powietrznych”, brokatowych bomb i świetlików wymyślonych przez utalentowanego artystę z Brooklynu, Daniela Wurtzela. Dawno, dawno temu jest usiany pięknymi chwilami, które pojawiają się i szybko odpływają jak jeden z lewitujących kieliszków do wina lub zmiennokształtnych leśnych ptaszków.

Założenie, prawdę mówiąc, jest niczym, czego widzowie na Broadwayu nie widzieli: Grupa niezłomnych baśni – Kopciuszek, Królewna Śnieżka, Śpiąca Królewna, Roszpunka, Księżniczka z groszkiem, Mała Syrenka, zła Macocha i jej dwie samolubne córki, wróżka chrzestna i oczywiście dowolna liczba zbyt doskonałych książąt – wystarczy, aby zaludnić dowolne pięć produkcji Into Lasi pojawia się etos sióstr-robią-to-dla-siebie Sześć, który przyszedł przez Podły.

Ale spełnienie życzeń Dawno, dawno temu jest to, że podnosi się bez przeprosin, a nawet lekkiego rumieńca. Hartmere and the Madrids wzięli to, co najlepsze z tych programów i posypali je własną osobowością. Tak, widzieliśmy te postacie – nie oryginalne postacie, tzw rewizjonistyczny postacie – wcześniej mądrzejsze, zmodernizowane interpretacje ich odpowiedników Grimm, bardziej feministyczne, bardziej pożądliwe, bardziej otwarte na sympatie LGBTQ + niż cokolwiek ze Złotego Wieku Disneya. Co Sześć robi dla Tudorów w Anglii Dawno, dawno temu robi dla dawno pękniętych bajek.

Ale jak mógłby powiedzieć mądry, ale bardzo zły czarodziej – nie, nie ma go tutaj – jest jedna rzecz, której te programy nie mają: Betty Friedan. Największą inspiracją Hartmere jest magiczne wprowadzenie Kobieca mistyka, tę Biblię feminizmu lat 60., do miksu. Grzeczne dziewczynki z baśniowej krainy — Śnieżka, Cin, Rap, Pea i reszta — spotykają się co tydzień w „Klubie przewijania”, będącym prekursorem Klubu Książki Oprah, na długo przed tym, zanim którekolwiek z nich rzeczywiście widziało książkę, a tym bardziej musi ją przeczytać (oni są celowo utrzymywani jako niewykształceni i niedoinformowani przez wszechwiedzącego, tyrańskiego i strasznie seksistowskiego Narratora, granego przez Brat LehmanaAdama Godleya).

Utrzymywani bez ciekawości i samozadowolenia – dotyczy to również próżnego, tępego księcia – są wystarczająco zadowoleni, by odtwarzać własne, dobrze zapamiętane, często odtwarzane opowieści, zawsze nerwowo wystrzegając się nawet najmniejszej zmiany lub wpadki, którą oni są przekonani, że okażą się katastrofalne dla nich obojga – mogą zostać wygnani do przerażającej krainy „Końca Opowieści” – a dla uroczej dziewczynki każdego dnia wprawia w ruch, kiedy zaczyna czytać swoje ulubione bajki.

To Kopciuszek (wspaniała Briga Heelan w swoim debiucie na Broadwayu) powoli zaczyna podejrzewać, że te odwieczne historie mogą być zdrowe nie tylko dla dzisiejszych małych dziewczynek, ale także dla niej samej. Zaczyna odczuwać niejasne niezadowolenie, rodzaj pustki, którą rozpoznaje wiele amerykańskich kobiet lat pięćdziesiątych. I właśnie wtedy, gdy zaczyna zadawać sobie pytania – czy naprawdę chce kuleć bez butów noc w noc, gdy zegar wybija 12, ścigany przez niedoświadczonego nieznajomego, którego największą miłością jest on sam? – odwiedza ją długo wygnana, legendarna OFG – Oryginalna Wróżka Chrzestna – która podekscytowana spełnieniem życzenia, które nie dotyczy tkaniny, daje Cin, tak, książkę. I to nie byle jaką książkę, ale feministyczny klasyk Friedan.

Wkrótce intelektualna dociekliwość i niezadowolenie Cina rozprzestrzeniły się na inne kobiety z baśniowej krainy, a przemiana została przypieczętowana, gdy poprzez bezczelny akt łamania zasad bohaterki odkrywają, że ich Książę z Bajki, Książę Wierny i Książę, którzy w rzeczywistości są jednym i tym samym („Ups!… I Did It Again” śpiewa Guarini, gdy jig się kończy).

Zepsucie fabuły poza tym byłoby niesprawiedliwe, nawet jeśli prawdopodobnie zobaczysz większość nadchodzących zwrotów akcji lub przynajmniej przewidzisz ogólny wątek fabularny. Oczywiście będzie długo i szczęśliwie i będzie to zgodne z wrażliwością XXI wieku. Ale nawet ujawnienie czegoś więcej, w tym tego, kto śpiewa piosenkę Spears – między innymi „Toxic”, „Baby One More Time”, „Lucky”, „I Wanna Go”, „Crazy”, „If I’m Dancing”, „ Passenger” i „Work Bitch” – zepsułoby wiele małych smakołyków musicalu. OK, Macocha dostaje „Toksyczną” i „Pracującą dziwkę”, ale pewnie już to domyśliłeś.

Przygoda rozgrywa się na minimalistycznym planie Anny Fleischle, pięknie powiększonym o pulsujące światła Kennetha Posnera, projekcje wideo z bajek Svena Ortela, dowcipny kostium i fryzury Lorena Elsteina, które łączą klasyczny baśniowy styl (oraz ikonografię Disneya, taką jak niebiesko-żółta sukienka Snow White) z błyskiem post-Spice Girl i dźwiękiem zaprojektowanym przez Andrew Keistera, którego pożądałby każdy klub taneczny. Wyraźna choreografia The Madrids aktualizuje stylizowane ruchy z klasycznych teledysków Spears i rutyny boysbandów z atletyczną witalnością i nieoczekiwanym wdziękiem.

Choć te kreatywne elementy są atrakcyjne, projekt upadłby bez obsady tak dobrej jak ta. Aby wymienić tylko próbkę, Kopciuszek Heelan jest ugruntowanym centrum, z Aishą Jackson znakomitą najlepszą przyjaciółką Królewną Śnieżką, Guarini całą książęcą perfekcją, Godley w pełni wykorzystujący raczej źle zdefiniowanego Narratora, a Jennifer Simard kradnie scenę po scenie jako cudownie nikczemna Macocha.

Simard, który ostatnio popełnił tę samą mile widzianą kradzież Firma, jest cudowną piosenkarką z nienagannym komicznym wyczuciem, której wyzwaniem w dziale śmiechu była komediantka Brooke Dillman w zwycięsko szerokim komicznym występie jako Oryginalna Wróżka Chrzestna, kolej, która oddaje hołd duchom klasycznych drugoplanowych (ale nieocenionych) zabawnych kobiet, takich jak Mary Wickes i Jane Withers w takim samym stopniu, jak w przypadku tej przełomowej ikony feministycznej, tak swobodnie cytowanej tutaj. To OFG pod koniec dostarcza jedną z najsłodszych niespodzianek w serialu, przedsmak w produkcji, która już podbiła nasze serca.

Tytuł: Dawno, dawno temu
Lokal: Marquis Theatre na Broadwayu
Reżyser i choreografowie: Keone & Mari Madryt
Książka: Jona Hartmere’a
Muzyka: Hity Britney Spears
Główna obsada: Briga Heelan, Justin Guarini, Aisha Jackson, Jennifer Simard, Adam Godley, Brooke Dillman, Amy Hillner Larsen, Tess Soltau, Gabrielle Beckford, Ashley Chiu, Nathan Levy, Ryan Steele, Morgan Whitley, Lauren Zakrin, Mila Weir
Czas trwania: 2 godz. 30 min (z przerwą)