W swoim debiucie w 2012 r. Fryz Nowy Jork, spinoff firmy Frieze w Londynie okazał się władczym przedsięwzięciem. Targi dowodziły wyspą na East River. Dotarcie tam może być trudne i kosztowne. A kiedy już tam dotarliśmy, pokonując kilometry alejek dla pieszych utworzonych przez około 120 galerii wykonanych z pokornym wysiłkiem.

To się zmieniło. Targi, które można oglądać do niedzieli, są teraz łatwo dostępne na Manhattanie, przecznicę od Hudson, w Shed na West 30th Street. Przy mniej więcej połowie swojej pierwotnej wielkości – 69 galerii w tym roku – stanowi całkiem wykonalny spacer rozłożony na trzech piętrach. Poza standardowymi obecnie profitami „VI P”, highfalutin’ jest bagatelizowane.

Co oczywiście ma sens. Targi sztuki to targi handlowe. Po stronie podaży profesjonaliści gromadzą się, aby sprzedawać i mieszać się, konkurować i porównywać, wprowadzać produkt i mieć nadzieję, że się sprzeda. Jeśli chodzi o popyt, kolekcjonerzy uzyskują kompleksowe skanowanie nowych sklepów i szansę na wyrzucenie gotówki, jeśli spodoba im się to, co zobaczą.

Nawet dla tych, którzy nie zajmują się sprzedażą ani kupnem, targi są wydarzeniami transakcyjnymi. Za wstęp, który zapłaciłeś – a teraz jest to dużo pieniędzy, od 55 USD wzwyż za samo wejście – oczekujesz ożywczych wrażeń podczas oglądania. I Fryz Nowy Jork 2023 zapewnia to, szczególnie w postaci tuzina solidnych, jednoosobowych pokazów piekarzy oraz w grupie historycznej, której cicho namiętny duch przewija się przez targi.

Kilka solówek znajduje się na pierwszym z trzech poziomów targów. A w dwóch, zainstalowanych blisko siebie, rozgrywa się historia kontrastów. Hauser & Wirth zebrał mały, wspaniały, ponury przegląd malarstwa, rzeźby i rysunku Jacka Whittena (1939-2018), czarnoskóry artysta, który wcześnie uciekł z Jim Crow South w miejscu swoich narodzin, aby nigdy nie wrócić, i który dzięki nieprzyjaznemu rynkowi ma niski profil w świecie sztuki aż do późnego wieku. Teraz jest wielką postacią.

Po drugiej stronie przejścia od pięknego hołdu dla Hausera Davida Kordansky’ego stoisko jest pełne żywiołowych rzeźb i cyfrowych kolaży Lauren Halsey, młoda kalifornijska artystka, dla której nękane życie Czarnych w jej rodzinnym Los Angeles jest motorem napędowym jej twórczości i której kariera w wieku 36 lat jest obecnie dosłownie na wysokim poziomie: instalacja, którą zamówiła w ogrodzie na dachu Metropolitan Museum, zadebiutowała wiosną tego roku , i to jest strzał w dziesiątkę.

Mary Lovelace O’Neal, który ma pokaz sześciu dużych obrazów w Jenkinsa Johnsona pochodzi z pokolenia Whittena, a także urodzony na południu. Na wczesnym etapie poczuła się zmuszona do przekształcenia abstrakcji gestów, która ją pociągała, w medium polityczne i osobiste, a jedno i drugie jest nierozłączne w jej sztuce. Młody afroamerykański artysta Naudline Pierrektóry pokazuje o godz Jamesa Cohanapodąża za ekspresjonistycznym przykładem O’Neala, ale przenosi go w mito-duchowym kierunku, zamieniając budkę Cohana w przypominającą grotę kaplicę o bogatych kolorach i wirujących postaciach.

Gdzie indziej wspaniale jest zobaczyć dwóch bardzo różnych nowojorskich artystów prezentujących się w znakomitym połowie kariery. Solidne, organiczne abstrakcyjne formy malarza Zuzanna Frekon wykroić strefę formalnej koncentracji w Dawid Zwirner. I Nan Goldinz jej zestawami zdjęć w siatce pod adresem Gagosian, Galeria, do której niedawno dołączyła, odnosi zwycięstwo po sukcesach zarówno filmu Laury Poitras, w którym występuje, jak i udokumentowanego przez niego aktywizmu performatywnego.

Performance, podobnie jak wideo i sztuka konceptualna, tak naprawdę nie sprawdza się w kontekście targów sztuki. Ale rzeźba tak, lub może, i dobrze jest zobaczyć niektóre tutaj. Artysta z Nowego Jorku Mateusza Ronayasolo o godz Casey Kapłan to pojedyncza praca o długości 24 stóp, zatytułowana „The Crack, the Swell, an Earth, an Ode”. Złożony z dziesiątek posiniaczonych, organicznie wyglądających (pomyśl o palcach, grzybach) elementów wielkości zabawki, rozciąga się w przestrzeni jak linia horyzontu zagłady.

I kompaktowe przedstawienie o godz Silverlensgaleria z lokalizacjami w Manili i Nowym Jorku, destylaty z kariery Carlosa Villa (1936-2013), mieszkająca w San Francisco artystka, performerka i nauczycielka pochodzenia filipińskiego, której pionierskie orędownictwo multikulturalizmu i fantastycznie pomysłowa sztuka — cudowny płaszcz z pierza jest tutaj skrzyżowaniem szaty szamana i ornatu — dopiero teraz staje się powszechnie znana .

Podobnie jak w przypadku Villi, dzieło artysty Czerwiec Clark miała do tej pory ograniczoną ekspozycję w Nowym Jorku, chociaż kiedyś był to jej dom. Urodziła się w Harlemie w 1941 roku, ale przeniosła się do Kanady w burzliwych latach 60. Pomimo lub z powodu tego wymuszonego odejścia kraj ojczysty pozostaje krytycznym tematem jej sztuki, co widać w agresywnie kolczastych asamblażach i wytartym Old Glorys przywiezionym do Frieze z Toronto przez Galeria Daniela Fariiktórego stoisko jest częścią sekcji o nazwie Centrum na drugim piętrze targów poświęcono pokazom jednoosobowym organizowanym przez galerie istniejące mniej niż 12 lat.

Polecam zatrzymać się przy niektórych z nich: w galerii tzw Bassoz siedzibą w Buenos Aires i Nowym Jorku, który jest wyświetlany Monica Girons dziane wełniane formy zagrożonych ptaków Patagonii, gdzie się urodziła; w Toronto Cooper Cole, który ma Jagdeep Raina’małe, ręcznie szyte hafty przywołujące słowami i obrazami życie diaspory kaszmirskiej; Na Kapsuła Szanghajzamieszkały przez Liao Wenupiornie smukłe, rzeźbione w drewnie cyborgi; i o godz Galeria Mitry gdzie znajdziesz Marcosa Siqueiryobrazy wiejskiej Brazylii, malowane pigmentami wykonanymi z lokalnej ziemi.

Targi to również wiele pokazów, niektóre starannie wyselekcjonowane i ukształtowane, inne — o godz Victoria Miro, Thaddeus Ropac, Michael Werner — proste wyświetlanie inwentarza. Ale jeden pokaz grupowy, zainstalowany o godz Michaela Rosenfeldastoisko (D10) na trzecim piętrze targów, jest wyjątkowy.

Wszyscy uwzględnieni artyści to kobiety; wszystkie prace pochodzą z 1973 roku, kiedy aborcja została zalegalizowana przez Roe v. Wade. Żaden ze stanu techniki nie odnosi się bezpośrednio do tego; w rzeczywistości tylko kilka elementów ma w jakikolwiek sposób jawny charakter polityczny: mały zbiór pistoletów autorstwa Bety Saar i fantastyczny, proroczy rysunek autorstwa Nancy Grosman twarzy zamieniającej się w broń.

Ale sama różnorodność formalna pracy w Rosenfeld przez wciąż mało znane postacie, takie jak Hannelore Baron (1926-1987), Marii Bauermeister (1934-2023) i Lenore Tawney (1907-2007), jest radykalna, wyłamująca się z norm historii sztuki. Łącznie potwierdza to rzeczywistość, którą rynek konsekwentnie ignorował lub tłumił: większość najbardziej pomysłowych i innowacyjnych prac, jakie ktokolwiek w ciągu ostatniego półwiecza wykonały kobiety.

Czy rozpoznawalność rośnie? Czy establishment artystyczny wydaje jakieś odgłosy korygujące? To jest dobre w robieniu tego. Mogę tylko powiedzieć, że dokładne, ostrożne przeglądanie Frieze New York 2023 pozwala odkryć skarby, których prawdopodobnie nie znalazłbyś w takiej ilości jeszcze kilka lat temu.

Należą do nich obrazy dynamitu autorstwa Harmony Hammond I Joanna Semmel Na Aleksandra Grayastoisko i wykwintne Bethany Collins fragment tekstu. Jacek Leirnerchude, podobne do włóczni kolaże w Estera Schipper (Berlin) i Fortes D’Aloia & Gabriel (Brazylia) przypominają, że to brazylijski pierwsza duża ankieta artysty w Nowym Jorku została niedawno otwarta o godz Instytut Szwajcarski tutaj i można oglądać do 27 sierpnia.

Malarz Trisha Bagateraz w trybie podróży kosmicznych, ma również podwójny nagłówek (at Towarzystwo I Gió Marconiego). W całym serialu znajdziesz genialne, jednorazowe przedmioty: małą skórzaną i sznurkową wiszącą Leonora Antunesa Na Galeria Luisa Strina; w soczystej czerwieni homara Marii Heilmann malowanie o godz Galeria 303; w metalowej rzeźbie autorstwa Kathleen Ryan at Karma z krystaliczną pajęczyną ukrytą w środku, a przy Miguela Abreustołowa wersja elektryzującego różu „Old Tree” Pameli Rosenkranz, która stoi w pełnej wysokości na High Line na zewnątrz.

Ekscytujące jest przechadzanie się po spektaklu, doświadczanie tego powoli narastającego efektu chóralnego, wartego ceny wstępu. Teraz to, co powinno się zmienić, to obecna wysoka cena, która stawia Frieze New York poza zasięgiem szerokiej publiczności – w tym kluczowej publiczności młodych artystów – tak samo jak jego położenie na wyspie lata temu.

Fryz Nowy Jork

Do 21 maja w The Shed, Hudson Yards, 545 West 30th Street (między 10 a 11 aleją), Manhattan; 212-463-7488, frieze.com.