Drugiego dnia testów Lord’s Ashes w 2015 r. rano James Anderson spóźnił się na miejsce. Nie był sam: Joe Root, Mark Wood i wyznaczony kierowca Stuart Broad również byli w tyle.

Australia miała 337 na 1 w nocy, a Steve Smith i Chris Rogers już mogli pochwalić się setkami. Motywacja, by dotrzeć na miejsce na czas, by rozgrzać bolące stawy po 90 overach w błocie, nie była aż tak wielka. Tak więc kwartet zrobił kilka okrążeń Regent’s Park, podczas gdy Anderson ustawiał w kolejce „Hold Back The River” Jamesa Baya, powtarzając głośniej z każdym wykonaniem ku rozbawieniu innych piątkowych dojeżdżających do pracy. Australia wygrała różnicą 405 runów.

Dziewięć lat później to poczucie odwlekania nieuniknionego ciąży jeszcze mocniej w NW8 dla Andersona. Środa będzie początkiem końca jego kariery, postępu, którego nie można było naprawdę pojąć, dopóki nie został on namówiony do istnienia podczas To spotkanie w hotelu w Manchesterze w kwietniu.

Czas sprawił, że wymuszona decyzja stała się nieco łatwiejsza do przełknięcia. Ale mówiąc w poniedziałek, Anderson przedstawił zastrzeżenia do swojej akceptacji, że planowanie następnych Ashes – w którym to momencie będzie miał 43 lata – jest właściwą rzeczą do zrobienia.

„Czuję się nadal tak dobrze, jak zawsze, jakbym grał w kręgle tak dobrze, jak nigdy wcześniej” – powiedział. „Mój rekord znacznie się poprawił, odkąd skończyłem 35 lat. Nadal myślę, że mógłbym coś zrobić. Ale jednocześnie rozumiem, że to musi się kiedyś skończyć i całkowicie akceptuję – całkowicie rozumiem – ich rozumowanie za tym stojące”.

Byłoby uparte ignorować romantyzm podróży Andersona kończącej się na Lord’s, bez względu na to, jak bardzo niechętny. To właśnie tam wszystko się zaczęło w 2003 roku przeciwko Zimbabwe. I chociaż „Dom Krykieta” nie zawsze był łaskawy dla swoich legend – ani Sachin Tendulkar, ani Brian Lara nie mają tu stuleci – to jednak Anderson został hojnie wynagrodzony.

Spośród 700 jego zwolnień w karierze, 119 miało miejsce w tym miejscu, większość z Pavilion End. Jego nazwisko pojawia się na tablicy wyróżnień siedem razy, w tym najlepsze wyniki w karierze 7 na 42 przeciwko Indiom Zachodnim w 2017 r. Pierwszy z nich – obecny kapitan Kraigg Brathwaite – dał mu 500 zwolnień w karierze.

Takie ostrzeżenie oznacza, że ​​przynajmniej przyjaciele i rodzina będą mogli przyjechać, aby podzielić się tym ostatnim rozdziałem. Ci, którzy mają wystarczająco dużo szczęścia, aby mieć bilety, będą mogli złożyć wyrazy szacunku. Mogą również być świadkami dodatkowej części historii, jeśli uda mu się prześcignąć Shane’a Warne’a, który zdobył 708 wicketów testowych, co, choć mało prawdopodobne, nie można wykluczyć, biorąc pod uwagę otoczenie, przewidywane zachmurzenie i to, co zrobił Nottinghamshire zaledwie w zeszłym tygodniu.

A jednak w tym samym czasie osobliwość tego tygodnia jest nieunikniona. Fala opinii publicznej wydaje się być zarówno przedwczesna, jak i bezdusznie nastawiona. Jeśli ktoś zasługuje na odejście na własnych warunkach, to z pewnością jest to rzucający tempem z największą liczbą wicketów w historii testu?

„Nie lubię specjalnie zamieszania” – powiedział Anderson, wiedząc, że to właśnie to, co dostanie. Gdyby postawił na swoim, w ogóle nie zajmowałby się mediami.

Zespół, ogólnie rzecz biorąc, podszedł do tego testu nie inaczej. Skutki porażki 4-1 w Indiach po utrzymaniu przez Australię Ashes nakładają na ten zespół obowiązek udoskonalenia swoich metod i, cóż, wygrania kilku meczów. Ale widok nieograniczonego Dillona Penningtona szarżującego przez większą część godziny na Nursery Ground, po tym jak Gus Atkinson zapewnił sobie ostatnie miejsce w szybkim rzucie, mówił o zbliżającej się zmianie na horyzoncie.

To jest ostatecznie szerszy obraz, który Anderson chętnie przyjmuje. Uspokoiło go przemówienie Brendona McCulluma w niedzielę w domowej szatni po tym, jak drużyna po raz pierwszy trenowała razem jako grupa. Skupienie się na tym, co dzieje się „w tych czterech ścianach” i nie rozpraszanie się żadnym zewnętrznym hałasem, to były kluczowe wnioski.

To zasady, które były zawsze obecne podczas kadencji McCulluma, a które trener chciał wzmocnić. Są one jednak szczególnie prorocze w odniesieniu do tego, co ma nadejść, i nie byłoby zaskoczeniem, gdyby Kiwi podkreślił je, aby uspokoić człowieka, który nieświadomie znalazł się w centrum uwagi w tym tygodniu.

„Może nadejść taki moment, kiedy zacznę to wysysać” – powiedział Anderson z nutą sarkazmu.

„Nie wiem. Czuję się szczęściarzem, że mogłem grać tak długo. Czuję się naprawdę wyjątkowo, że mogę grać dla Anglii jeszcze raz”.

Wybór słów wydaje się szczególnie ważny. Jeden „jeszcze” raz, a nie jeden „ostatni” raz, odzwierciedla pogodniejsze usposobienie.

Dorastając, Anderson pragnął „tylko” jednej szansy na grę w krykieta testowego dla Anglii. I jest piękna tragedia w fakcie, że jego era dobiega końca na Lord’s, gdzie to marzenie stało się rzeczywistością. Żadna liczba okrążeń wokół Regent’s Park tego nie odstraszy.