Najbardziej płodny i odnoszący największe sukcesy współczesny japoński filmowiec, Hirokazu Kore-Eda, powraca do ulubionego miejsca, Cannes, aby odsłonić swoje najnowsze dzieło, powrót do swoich japońskich korzeni w opowiadaniu historii, i to na dobrym poziomie. Za swój siódmy film w konkursie głównym w Cannes i dziewiąty w ogóle (licząc dwa, które pojawiły się w Un Certain Regard), Potwór reprezentuje pierwszy film od czasu jego debiutu fabularnego z 1995 roku Maborosi że reżyser nie miał zasługi na scenariusz – ten film został napisany przez Sakamoto Yuji – ale wyraźnie z jego humanistycznymi, skoncentrowanymi na rodzinie tematami, ma rację w sterówce tego mistrza rzemiosła.

Po zeszłorocznym lżejszym wejściu do Cannes Pośrednik, który był jego pierwszym koreańskim filmem, Potwór bardziej pasuje do jego wzruszającego zdobywcy Nagrody Jury z 2013 roku Jaki ojciec taki syn i jego zdobywca Złotej Palmy z 2018 roku złodzieje sklepowi, co przyniosło mu także obcojęzyczną nominację do Oscara. W rzeczywistości ponownie łączy siły z gwiazdą tego ostatniego, wspaniałym Ando Sakurą, który gra Saori, owdowiałą matkę, która nie bierze więźniów, teraz wychowuje syna Minato (Kurokawa Soya), który, jak pokazuje pierwszy akt filmu, idzie przez trudne chwile w szkole podstawowej.

Minato wydaje się być w głębokim funku, zachowuje się dość dziwnie, nie chce wstać z łóżka, wyskakuje z jadącego samochodu i ma inne dziwne zachowania, które są zagadkowe dla Saori, dopóki nie mówi, że został uderzony przez swojego nauczyciela, który powiedział, że miał „mózg świni” i obrażał go w inny sposób. Saori wpada do gabinetu dyrektora, żądając wyjaśnień, ale zamiast tego otrzymuje głębokie przeprosiny od tego nauczyciela, Hori (Nagayama Eita), a także innych urzędników, w tym odległego dyrektora Fushimi (Tanaka Yuko), ale wierzy, że jest w tym znacznie więcej niż tylko To. Staje przed nimi, żądając odpowiedzi na temat tego, co stało się z jej synem w tej szkole, ale Fushimi, który niedawno wrócił z rodzinnej tragedii, i Hori nie są otwarci.

W miarę rozwoju historii Kore-Eda wykorzystuje styl Rashomon, aby dopracować szczegóły za pomocą sekwencji poświęconych nie tylko wersji wydarzeń Saori, ale także z punktu widzenia Hori, a także zarówno Minato, jak i jego dobrego przyjaciela Yori (Hiiragi Hinata), w filmie, który owija się w tajemnice i kłamstwa, prawda ląduje w szarych obszarach, w zależności od tego, kto jest w danym momencie skupiony. Dużą rolę odgrywa tu rodzina, jak to często bywa w filmach Kore-Edy, trwałe skutki żałoby, podziały i mury, które sami sobie budujemy. Od Saori przez Minato, Yori, Fushimi i Hori, wszystkie te postacie są rozwijane z jeszcze większym wymiarem niż zwykle w filmach Kore-Edy, które często są zaprojektowane bardziej jako nieformalne migawki. Tutaj zamiast tego on i jego scenarzysta są żywo zainteresowani odkrywaniem warstw prawdy, podejście bardziej oparte na fabule prowadzi nas osobnymi ścieżkami, ale nie mniej ludzkimi niż najlepsze dzieło filmowca, którego akcja toczy się w jego rodzinnym kraju.

POWIĄZANE: Przeczytaj wszystkie recenzje Deadline w Cannes